Vullnet Mato
DRIDHET DHEU, DRIDHEN ZEMRAT
Dridhet dheu, dridhet zemra ime, loton mbi rrënoja, një tingull fëmije. O shpirt i pafajshëm, o engjëll fatkeq, lotët e tu as gërmadha, as dheu s’i tret.
Sytë që të pikojnë, lot yjesh qiellor, më godasin në zemër si thërrime meteor. O bir, i vogël që nënën vajton nën beton, dhimbja jote, zemrën tejpërtej ma shpon.
Oh, nëna jote, o vogëlush, që të dha vite jete, lotët t’i kthen në margaritarë aty nënvete! Dhimbja e saj të kthehet në klithmë rrufeje të shpojë betonin e trashë, të vijë pranë teje.
Dhimbja e nënës, ndonëse rënkon për ty, mua më shpërthen rrekeza gjaku në sy, se nuk duroj dot të shoh, tek qan pareshtur, sikur thërret qiellin të çajë betonin me breshër!
Çfarë fati mizor, kishte qenë ky fati yt, i zi, të mbetesh pa nënë dhe pa strehën shtëpi? Besoj se dhimbjen tënde tepër te madhe, ta shëron sadopak solidariteti i shqiptarëve!
