Plaga e ujit është dhimbja e Tokës
Vështrimi përtej errësirës është adhurimi ,
Shpresa mund të jetë piktore e zëmrës ,
por gjykatës është mendimi .
Asnjëherë dhimbja nuk më ka qënë ,
kaq elegante dhe e ëmbël sa sonte ,
ndoshta ngaqe erdhi prej hapësirash të largëta heshtjeje ,
duke më thënë , se s´jam as pak , as e vogël si njeri
përkundrazi diçka e rëndësishme , dhe në përkujdesje .
Ai muzg s´e di pse u vesh me një dritë ,
rrëshqiti ajrit i ngjyrtë , si Fjalë ,
m´u bë buzëqeshje në fillim , pastaj Paqë .
E pashë veten të skuqur, der në veshë...
mësova një Art të ri , të njeriut që hesht .
E largova butë këtë tendosje të re ,
pa afruar pranë vetes , asnjë rrufe ...
I mbylla fort edhe sytë ,
që drita të mos I kalonte kufijtë . . .
ADHURIM
Të përmbahesh ,
është xhest i adhuruar .
Mëson për të qënë i duruar!
Kështu bëhesh kufizim i kujdesur,
i fjalës së mirë ,
në timen tërheqësirë .. .
KOPËSHTI
Kur një kopësht hapet ,
për mua është si të hapet një Botë
ja dëgjoj dihatjen gjethit , zërin rrëkesë ,
shalli im I hollë pështjellë rreth gushes ka lule ,
që brënda atij kopështi kanë qenë një jetë . . .
Ngjyrat vendosin të flenë ,
kur lulet qepallat I mbyllin vonë ,
kur pëlhura e tejdukshme e natës mes degësh
Hënën mbulon .
Lulet dine të qeshin , dine të qajnë ,
dine të bien në dashuri me yjet ,
zemra ju rreh për barin që gabimisht ,
shkoi e mbiu larg tek pyjet .
Dialogun midis mallit dhe dëshirës
Lulet e bëjnë pa ndërhyrje ,
Drita e mbrëmjes u bëhet shtëpi ,
tingulli I erës dashuri .
Kur një kopësht i lulëzuar para meje hapet ,
për mua është njelloj si të harroj të plakem .
NATA
Nata ,
është nevoja e të kuptuarit diçka që të shtyp ,
pa qënë aspak mëkatar ,
nga ty diçka kërkon , dicka lyp .
Nuk bëhet fjalë për shpresë ,
sepse ka vetëm një imazh . . .
buzën kafshon me kokën varur ,
ndjen supin e mardhur .
E vetmja zemra ,
mban brenda një konstelacion ,
duket se shperthen në një qoshe ëndrre ,
në një orë të vonë .
S´e di pse themra ime gjithmonë ngulet jashtë Tokes ,
diku gabuar në më të lulëzuarin kopësht ,
I cili ndodhet edhe jashtë Botës ...
Shpërndaj dritën me duart e një të verbëri të heshtur
Pema ime zgjedh të lartohet , e zhveshur . . .
E përmbytur nga një bojë e ndritur në letër ,
Drita zgjedh shtegun që shkon vetëm .
X x x
Nganjëherë , shtrati rrotulliset si varkë e harruar ,
që arrin lartësite e dallgës së detit .
Kam kohë që konsumoj me shumicë ,
kripën e dyshimit të jetës ,
në pjatën e ftohtë të trëmbjes,
e pi para fjetjes ...
Një cikje fjale ardhur nga hapësira jetime ,
Gjithë gjysmëjeta ime . . .
Gjithçka po mpaket ,
gjethishtja , burimi , Dielli , thellësia ,
fytyra tallëse e shpresës , si dhe vetë vetmia .
Gjithçka , pse keshtu . . . një Asgjë !
Kam ftohtë ,
në një thellësi ku imazhet nuk mbërrijnë më .
X x x
Fjala ka zbritur në magje ,
si buka që pret edhe pak të piqet .
I fryj gacave me furi ,
por më mbyt zagushia- pamundësi .
Në tehun e një dallge ka mbetur një flutur e vogël
që ngjan me një përpëlitje të tmerrshme tënden ,
kur dikur ti . . .
Çudi ! Edhe ajo vuan nga anemia e fjalës ,
mban erë guri , njëlloj si një vetmi .
Comments