top of page

Diamanta Zalta: PLAGA E UJIT


Plaga e ujit është dhimbja e Tokës

Vështrimi përtej errësirës është adhurimi ,

Shpresa mund të jetë piktore e zëmrës ,

por gjykatës është mendimi .

Asnjëherë dhimbja nuk më ka qënë ,

kaq elegante dhe e ëmbël sa sonte ,

ndoshta ngaqe erdhi prej hapësirash të largëta heshtjeje ,

duke më thënë , se s´jam as pak , as e vogël si njeri

përkundrazi diçka e rëndësishme , dhe në përkujdesje .

Ai muzg s´e di pse u vesh me një dritë ,

rrëshqiti ajrit i ngjyrtë , si Fjalë ,

m´u bë buzëqeshje në fillim , pastaj Paqë .

E pashë veten të skuqur, der në veshë...

mësova një Art të ri , të njeriut që hesht .

E largova butë këtë tendosje të re ,

pa afruar pranë vetes , asnjë rrufe ...

I mbylla fort edhe sytë ,

që drita të mos I kalonte kufijtë . . .


ADHURIM


Të përmbahesh ,

është xhest i adhuruar .

Mëson për të qënë i duruar!

Kështu bëhesh kufizim i kujdesur,

i fjalës së mirë ,

në timen tërheqësirë .. .


KOPËSHTI


Kur një kopësht hapet ,

për mua është si të hapet një Botë

ja dëgjoj dihatjen gjethit , zërin rrëkesë ,

shalli im I hollë pështjellë rreth gushes ka lule ,

që brënda atij kopështi kanë qenë një jetë . . .

Ngjyrat vendosin të flenë ,

kur lulet qepallat I mbyllin vonë ,

kur pëlhura e tejdukshme e natës mes degësh

Hënën mbulon .

Lulet dine të qeshin , dine të qajnë ,

dine të bien në dashuri me yjet ,

zemra ju rreh për barin që gabimisht ,

shkoi e mbiu larg tek pyjet .

Dialogun midis mallit dhe dëshirës

Lulet e bëjnë pa ndërhyrje ,

Drita e mbrëmjes u bëhet shtëpi ,

tingulli I erës dashuri .

Kur një kopësht i lulëzuar para meje hapet ,

për mua është njelloj si të harroj të plakem .


NATA


Nata ,

është nevoja e të kuptuarit diçka që të shtyp ,

pa qënë aspak mëkatar ,

nga ty diçka kërkon , dicka lyp .

Nuk bëhet fjalë për shpresë ,

sepse ka vetëm një imazh . . .

buzën kafshon me kokën varur ,

ndjen supin e mardhur .

E vetmja zemra ,

mban brenda një konstelacion ,

duket se shperthen në një qoshe ëndrre ,

në një orë të vonë .

S´e di pse themra ime gjithmonë ngulet jashtë Tokes ,

diku gabuar në më të lulëzuarin kopësht ,

I cili ndodhet edhe jashtë Botës ...

Shpërndaj dritën me duart e një të verbëri të heshtur

Pema ime zgjedh të lartohet , e zhveshur . . .

E përmbytur nga një bojë e ndritur në letër ,

Drita zgjedh shtegun që shkon vetëm .

X x x

Nganjëherë , shtrati rrotulliset si varkë e harruar ,

që arrin lartësite e dallgës së detit .

Kam kohë që konsumoj me shumicë ,

kripën e dyshimit të jetës ,

në pjatën e ftohtë të trëmbjes,

e pi para fjetjes ...

Një cikje fjale ardhur nga hapësira jetime ,

Gjithë gjysmëjeta ime . . .

Gjithçka po mpaket ,

gjethishtja , burimi , Dielli , thellësia ,

fytyra tallëse e shpresës , si dhe vetë vetmia .

Gjithçka , pse keshtu . . . një Asgjë !

Kam ftohtë ,

në një thellësi ku imazhet nuk mbërrijnë më .

X x x

Fjala ka zbritur në magje ,

si buka që pret edhe pak të piqet .

I fryj gacave me furi ,

por më mbyt zagushia- pamundësi .

Në tehun e një dallge ka mbetur një flutur e vogël

që ngjan me një përpëlitje të tmerrshme tënden ,

kur dikur ti . . .

Çudi ! Edhe ajo vuan nga anemia e fjalës ,

mban erë guri , njëlloj si një vetmi .

9 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page