DESTINA PERENDIE

ZEMRA

Zemra !

E panjohura , e papritura , e paditura ,

është zemra .

Kur një hapësire e shpirtit mbetet bosh ,

ajo është më joshëse se një sekret .

Vetëm zemra mundet ta mbushë ,

dhe vetëm zemra mundet ta prekë . . .

E vetmja që kupton , ç´është e vërtetë !

TË PAKTHYESHËM

I pakthyeshëm është çasti ,

e pakthyeshme është koha ,

të pakthyeshme këto gjethe të rëna ,

ky pluhur rrugësh mbi fytyrën tonë ,

kjo rrënqethje flladore ,

ky emocion orëvonë .

E pakthyeshme është dhe kjo mbrëmje ,

ky çaj erëmirë që po pi ,

e pakthyeshme kjo melankoli ,

për një pranim kaq të ri . . .

Gjithçka adhuron ndryshimin , metamorfozën dhe rendjen . . .

Vetëm Gruaja , gjen gjithmonë diçka

për ta vënë mbi veten . . .

IF. . .

Në se një ditë do të ulesha ,

mbi një fletë ditari , shkruar vitesh ,

diku në një cep ku hapet e mbyllet një dritë ,

përsëri do të thyhesha prej syrit tënd ,

Jetë !

Do të filloja të mblidhja copat e vetes ,

të ndërtoja me to më të bukurën strehë ,

jo nga të tjerë . . . por vetë ,

që të ish´ e vërtetë .

Me një buzëqeshje krahëhapur zemre ,

do tët´ kërkoja të më duash më shume ti ,

e mërguar muzash . . . jam edhe artisti ,

që aq shumë mban fshehur në gji . . .

Rëzohem shqopave të blerta . . .

se shpirtin e kam të një zogu ,

e lëmoj , nis e këndoj . . .

Mbi një urë lutem për një Paqe me Zotin ,

të kem jo ç´dua , por çfarë meritoj . . .

Nata më mbulon me mellan ,

Durimi me gur´ ,

Muza me nur .

TRUPIT TË DASHURISË

Shtërnguar trupit të padukshëm të Dashurisë ,

flenë të zhveshura nga mohimi ,

qëniet , sendet , natyra ,

dhe gishtat e saj mburojë prej drite ,

na i mbajnë qepallat të mbyllura .

Vjen , nga më larg se udhët ,

nga ku mbi kohën dhe Ne ,

më e ngadhënjyer është heshtja ,

nga ku e paspjeguara dritën ka marrë ,

si drurët , që nga thellësitë e Tokës ,

marrin edhe zjarr . . .

EKZISTON . . .

Ekziston në jetën e seicilit ,

një qiell i mahnitshëm , platonik

një shtresë e pakët e mëndafshtë

e ajërt , e panjohur ,me pastë nga një dritë . . .

që i fshihet edhe vetes , e bardhë – e bardhë ,

si një faj i pafaj , që mbetet fjalë .

Jehonë që meket përbrënda ,

e papozicionuar , e detyruar të heshtë ,

si një Asgjë , që është . . . edhe s´është . . .

LARTËSI

Fustane të vjetra resh ,

i varen qiellit të murrmë kësaj nate ,

si kujdestare të vjeshtës .

Shtyjnë përfytyrimin tim të guximshëm ,

të sendeve , drurëve , gjetheve ,

deri tek yjet . . .

Hënës ja deshifrojnë heshtjen . . .

Sa e dua atë qiell të Lartë ,

që vetëm syri i mëndjes e kap !

Është Lartësi dhe Largësi bashkë .

Më të bukurit e shpirtit nga yjet e mi ,

rrëfehen çdo natë brënda tij , por Bota . . .

Ah , Bota lypset të matet me sy . . .

FJALËT

Fjalët . . . s´kanë më rol për luanët e shpirtit .

Të çliruara nga madhështia e tyre kalibre ,

vjen një kohë , janë vetëm për një grishje ,

për një grimë fantazie në mëndje . . .

Për një dëshmi zemre ,

që rron e rritet vetëm tek një njeri i vërtetë ,

e njëllojtë me katër stinët , që përçojnë Jetë .

Po ja që i duhet të zhdukë diçka të pashmangshme ,

që vetëshkëlqen , ardhur . . . krejtësisht e paftesë !

Ekualipti tha se : ´´ Pranimi i së vërtetës ,

është po aq i rëndësishëm ,

sa dhe kërkimi I Zotit .

Eshtë si kërkimi I filozofit ! ´´

Kërkim i përbrendshëm është dhe Fjala

që vjen e ndriçon përgjumjen e Kohës ,

me Dritë .

Është një mundësi për të kërkuar mundësitë !

Kur shpirti ndodh të jetë i boshatisur ,

njeriu provon befte , mbi lumturinë . . .

e kjo ka lidhje me destinat . . . dhe Perëndinë .

Çdo e pamundur ligshtohet , kur e vërteta merr frymë !

AH , SUPET . . .

Më afrohet gjithnjë e më tepër fytyra ,

e orëve tona të para . .

Vjen e bardhë deri sa zhduket .

Ti tani më ankohesh ,

për një dhimbje të thellë në gjoks ,

unë të ankohem , se po më ftohen supet .

Asnjë frymëmarrje përreth ,

nuk është më e qetësuar .

Shkërmoqet edhe gjethja e zverdhur ,

e shpirtrave tanë të trazuar .

Frika ,

ka trajtën e buzëqeshjes tënde ,

për të më thënë se të ngjaj ,

e se jam trime . . .

Por imazhe të uritur më thyejnë si qelq ,

e krahët i mbaj hapur , gjithë kohës që të mundem

në se bie . . . të të pres .

E bëjmë sikur qeshim përsëri . . .

për ku vallë me mëndje rendim ?

Tek cila diçka e largët për të arrirë ,

si nxënës të bindur e të mirë ,

në një përvojë kaq të vështirë ?

Më ishe betuar se në vatrën e përbashkët ,

zjarrin s´do ta linje të fiket .

Por një lot i vogël i imi , të përqesh . . .

E unë përsëri të ankohem ,

po më ftohen supet . . .

Athens , 2015

GJËNDJE

Frymë e prerë nga dritë e transformimit

rëndësia e kohës në mua .

Një vegim përrallor prej Perëndisë ,

ka mbetur ëndrra ,

ku për të mbërritur tej ajo , mungon shkalla . . .

Korniza e buzëve , varur murit të fytyrës,

thjeshtëson klithmën e një ´´kurri ´´ !

Tashmë e di dhe arsyen që e pruri !

Sa herë që goja qiellore,

thith vetëtimën që rris brënda gjoksit ,

një shi i rrëmbyer fillon e lag ca gonxhe ,

mbirë gabuar , jashtë një kopështi . . .

Kapilarët tkurren ,

nën buzëqeshjen e mezidukshme të fatit .

Unë mbledh zërat e bukur të fluturave të shpirtit ,

e i vë të flenë , mes vesës dhe zjarrit .

S´E DI . . .

Në ndërgjegje rris një gjethe të blertë ,

thellësisht fshehur ,

rrëzim i pastër ,

aritmi . . .

Dizenjon fytyra,

që kurrë s´i kam pare

e kurrë s´do t´i shoh ,

pa luftuar , fiton mbi vetminë . . .

Une ndjek si ajo transformimin e qiejve ,

rrugicave të mëndjes , diku e gjej . . .

Shiu që bie bëhet i kuq . . . dhe muzgu

humbet dalngadalë nëpër qiej .

Ç´më është , jo s´e di !

Ndoshta Pamundësia për ti blerë Jetës,

një metër katror LIRI !

MARSI I NENAVE

( pas vizitës së sotme tek ty . . . )

Tani shiu që po bie ,

po ndërmend melodinë e mëndafshtë ,

të fjalëve të tua , që në ajër dua ti kap .

Por era mi merr me paturpësi e shtrenjta ime ,

mi flak , mi çon larg . . .

Drithëron qënia ime e dobët pa ty ,

si ky gjeth që mbi sup më ra i kuqërremtë ,

mu duk si dora jote e butë , e lehtë si një pendë . . .

U trëmb dhe e zeza e syve të mi ,

një re e mbushi me argjënd .

Kam në dorë një buqetë të bukur lulesh nënë ,

e për herë të parë , nuk di me të ç´të bëj . . .

Desha një Nënë cilëndo, në këtë ditë ta gëzoj !

Ndjenjë e fashitur vitesh ,

kërkon me ngut fluturimin , e bëhet e artë . . .

Nëna ime e mirë , këtë mars po bën shoqëri

me engjëjt e bukur , në Parajsë . . .