CIKEL ME POEZI

CIKEL ME POEZI

NGA PANAJOT BOLI

ÇAMAROKJA, FEMIJËRIA IME

Ishte pranverë kur shalova flladet si kuajt e bardhë

Të bukurën e dheut në dritën e xixellonjave të kap

Mora një shpatë druri mjegullën ta çajë deri në breg

Si trim i çartur iu sula pastaj me gurë të mirit ylber.

U çudita, si tallej ashtu me mua lulja mos më prek

U nxeha dhe pantallonat me rripa i hodha mbi djep.

Vrapoja si zog në dhomë të kapja rrezet në mëngjes

Ah, ky diell, më përqeshte e më spërkaste me djersë.

Malet tutje, një karvan i stërmadh, hijërendë, perandorak

U bënë një ditë të pushtueshme, u zvogëluan pak nga pak.

Qesh tani me veten time, qesh me turp, gaz e çiltërsi

Zgjas duart, befas të të kap, çamarokja ime fëmijëri

KËSAJ MBRËMJEJE

Dielli, një puthje të flaktë i dha majëmalit të fshatit tim

E zhyti kokën në det për t’u freskuar para se të flejë gjumë

Pllaja lejla çlodhi veshët nga kënga çjerrëse e gjinkallave

Hutohen dy zogj të dashuruar mbi degën e rrapit në lumë.

Një lepur llapush del nga strofka e kopshtit të xha Tasit

Priti hënën të dalë, një vrap të hidhet në përrua të pijë ujë

Leh si i çmendur baloja pas një irriqi në fund të rrugicës

E porta e fqinjit përballë kërkëllit përvajshëm me rëmujë.

Tisi i përhimtë e spërkat mbrëmjen me aromën e frutave

Butësisht hëna e mbulon me çarçafin e saj të verdhë flori

Mali e përkund si fëmijë e fusha i përkëdhel flokët e zinj

Pastaj e përvuajtura qyqe thyen heshtjen e trishtuar gri.

NJË ADRESË KËRKOJ

Rrugëve të shpirtit endem

Po kërkoj një adresë

Ku banon kjo dashuri

Po bukuria hyjneshë?

Sa mundime edhe lotë

Tokë, det gjer te retë

I them shpirtit të më tregojë

Thotë ai :Është sekret.

Buzëqesh me mirësi

-Mos ler vend, por gjurmo

Është këtu brenda meje

Mos u lodh, por kërko.-

TRENDAFILI

Mbi tavolinën e punës sot një trendafil më pret

Një dorë e la, pa kartë,pa gërma të bukura flori

Petalet serenatë orkestrojnë, si valët e qeta në det

E shkëndijojnë me një mbishkrim të artë:DASHURI.

Trëndafili më pëshpërit, më hyjnoren, të ëmblën gojë

E sytë m’i puth si magjistar, e lotët si rubin i praron

Mes shpirtit unë e ngroh, e vadit, me ëndrra të lulëzojë

Të brishtë, të zjarrtë, si një yll që kurrë s’perëndon.

PRINCESHA DASHURI

Mbretëri me vargje ngritën poetët për princeshën DASHURI

Prapë të pakënaqur janë, s’e përfunduan dot portretin e saj

Kërkojnë si të marrë në minierat e fjalëve diamantë brilante

E s’gjejnë xhevahirin e rrallë, dhe…ngelet pikturë në vaj.

Shfaqet si ylber me ngjyrat magji në këmbët e dy maleve

Mahnitesh, hutohesh, marrosesh , vrapon t’i futesh në gji

Si Sirena të josh, të ndjellë me buzëqeshje, buzët të afron

Ti dehesh e rend pas saj, por ah,... si yll zhduket në gjithësi.

Mbretëri me vargje ngritën poetët për princeshën DASHURI

Prapë të pakënaqur janë, s’e plotësuan të përkryerën hyjni

U cfilitën Petrarkat, Eseninët, me shpirt e penë netëve vonë

Dhe s’mundën së mbaruari qëndisjen e fustanit të saj flori.

NATA IME

Sonte dua të jem vetëm në një cep të verandës sime

Ta gdhij këtë natë vere derisa të zbardh në mëngjes

Të shoh si puthin rrezet farfuritëse të diellit në agim

Petalet e brishta, mozaik ngjyrash, spërkatur me vesë.

Dua të jem i vetëm sonte në një cep të verandës sime

Të pres të flej mali e fusha të mbulohet me çarçaf të hirtë

Të mbyll kanatat heshtja e pas e lodhur të gërhas në gjumë

E Bistrica ime, lumi që s’fle,të gurgullojë ëmbël, të murmurit.

I vetëm dua të jem sonte në një cep të verandës sime

Të deh keq vetminë, këtë shtrigë me surrat e shpirt të zi

Të marr flladin gufues ta hedh krahëve si triko erëmirë

Të më qetësojë dridhjet dhe mornicat e shpirtit në gji.

Të ftoj pastaj hënën dhe yjet të ulen në tavolinë me mua

Një raki të fortë të sertë t’ua servir thjesht për kënaqësi

Të hapin zemrën me sekretet e u lumturofshin prej dehjes

E bashkë marrëzisht u harbofshim në parajsën lumturi.

Të kap prej dore Homerin e verbër, pranë meje ta ul

T’i lutem me përulësi të ngjallë Helenën e Trojës hyjni

Të ngrihen të kërcejnë yjet dhe hëna me afsh çakërqejf

E unë lule të hedh mbi më të bukurën e dheut, peri.

Omer Kahjanin të therras këtu , bashkë me Eseninin

Kupat t’ua mbush plot me verë të kuqe , të vjetër safi

Të vargëzojnë të etur të dy derisa të këndojë gjeli i parë

Të dehur prej dashurisë t’i derdhin lumë himne e dolli.

Sonte dua të jem i vetëm në një cep të verandës sime

Me kalin e Kostandinit të marr malet, fushat, të gjej ty

Të të gjej Helenë, Hirushja ime në stacionin e largët vetëm

Të të sjell nga mërgimi, e ndrojtura, e përmallura dashuri.