BUJAR QESJA: Njeriu që mban Durrësin në zemër si një relike

Bashkim Doksani një valë e qetë në portin e kujtimeve

-Njeriu që mban Durrësin në zemër si një relike

BUJAR QESJA

Mjeshtër i Madh

Ka njerëz që nuk kanë nevojë për tituj, për funksione, për poste që t’i njohësh. Ata dallojnë nga mënyra si ecin, si flasin, si të përshëndesin, si rrinë ulur në kafe pranë shëtitores, si çelen sapo shikojnë një fytyrë të vjetër me të cilën ndajnë kujtime. Ka njerëz që e mbajnë qytetin lart jo se kanë bërë gjëra madhështore, por se janë vetë përfaqësimi më i natyrshëm i shpirtit të tij.

Një prej këtyre njerëzve të rrallë është edhe Bashkim Doksani, durrsak i thekur, me zemër plot det, plot miqësi, plot besnikëri, e mbi të gjitha plot mall për vendlindjen. Në qytetin e Durrësit ka shumë personazhe të njohur, të zëshëm, të dalë në pah. Por ka edhe njerëz që nuk i kanë dashur kurrë dritat, as duartrokitjet, as medaljet. Njerëz që kanë jetuar në heshtje, por me dinjitet të plotë. Njerëz që kanë ecur nëpër rrugicat e qytetit me qetësi, duke mbajtur brenda vetes një botë që s’e tregonin, sepse nuk kishin nevojë.

Bashkim Doksani është njeriu që s’e ka mposhtur koha, as vitet, as largësia, as dheu i huaj. Malli për Durrësin nuk i është shuar kurrë. E ka mbajtur si zjarr të vogël në gjoks, që herë ndizet, herë tretet, por asnjëherë nuk shuhet.

Rrënjët familje durrsake e vjetër, e mbajtur me djersë, edukatë dhe nder

Bashkimi lindi e u rrit në një familje, që i përkiste brezave të vjetër të qytetit. Babai i tij, Haxhi Doksani, ishte peshkatar,  nga ata njerëz që detin e kishin shtëpi, tryezë, djep fëmijësh dhe fat. Çdo mëngjes niste me erën e kripur që vijonte prej portit, me duar të forta e të rrudhosura, me vështrim drejt horizontit ku shpesh skuqej nga perendimi i diellit.Çdo mëngjes, para se qyteti të zgjohej, Haxhiu ishte tashmë në këmbë. Veshte çizmet e vjetra, mbërthente rrjetat dhe dilte drejt portit. Burrë që nuk fliste shumë. Deti i kishte mësuar heshtjen, durimin dhe përkujtimin e përditshëm se jeta është e brishtë, por e bukur.

Haxhiu, burri i heshtur e i dashur, u dha fëmijëve jo thjesht bukën e gojës, por edhe mësimin se njeriu vlen vetëm sa nderi i tij.

Nëna, Hajrije Xhufi, me origjinë ulqinake, ishte gruaje që mbante mbi supe jo vetëm shtëpinë, por botën të tërë. U kujdes me përkushtim prej murgeshe për katër fëmijët: Ahmetin, Dilaverin, Lirinë dhe Bashkimin. Secili prej tyre doli “njeri i mirë”, siç shprehen durrsakët, kur duan të japin vlerësimin më të madh.

Ahmeti, detar i vjetër, nuk jeton, por kujtimi mbetet ndër më të dhimbshmit dhe më të respektuarit e familjes. Dilaveri, në moshën 88-vjeçare, jeton në Itali. Profesionist i qetë e i përkushtuar, ndihmës mjek, që për shumë vite ka shërbyer në Qendrën Sanitare Epidemiologjike të Durrësit, duke lënë pas respekt dhe emër të mirë. Lirija, infermiere e njohur, për vite me radhë ka shoqëruar me aparatin e EKG-së një prej ikonave të mjekësisë durrsake, kardiologun Beniamin Çeta. Nuk njihte lodhje, që vinte të sëmurët përpara vetes.

Dhe më i vogli, Bashkimi, djalë i qetë, i sjellshëm, me fytyrën gjithmonë të buzëqeshur dhe me kulturë komunikimi që rrallë e gjen. Doli mekanik detar, i provuar, punëtor, mjeshtër i duarve të arta. Mbi kurriz mbajti vitet e punës tek mjetet detare.

Në atë shtëpi, ku gjithçka mbahej me djersën e babait dhe duart e palodhura të nënës, lindën e u rritën fëmijë që njihen në Durrës si njerëz të ndershëm, të sjellshëm, të respektuar.

Mekaniku i sprovuar që ia formoi karakterin

Bashkimi nuk kërkoi kurrë jetë të lehtë. Zgjodhi punën që i takonte brezit të tij, të vështirë, por të ndershme. U bë mekanik detar, mjeshtër i duarve që i dinte bulonat, tubat, motorët, erën e vajit, por edhe rregullin e punës. Punoi tek Biga “Adem Reka” dhe draga “Rodon”. Aty ku punonin burrat e vërtetë, aty ku fjala nuk zëvendësonte zanatin dhe ku respekti fitohej vetëm me djersë.

Kush ka punuar me të, ia nje cilësitë, i qetë, i matur, i përkushtuar. Dhe mbi të gjitha i drejtë. Në Durrës, njerëzit nuk e vlerësojnë njeriun vetëm për atë që ka bërë. E vlerësojnë edhe për mënyrën si e ka bërë. Dhe Bashkimi gjithçka e ka bërë me dinjitet.

Njeri që nuk ka bërë kurrë bujë, por ka bërë jetë. Qytetar i cili s’ka kërkuar të jetë në plan të parë, por është i parë në zemrat e atyre që e njohin. Durrsak i thekur, i rrënjosur thellë në tokën e këtij qyteti, që e mban Durrësin në zemër siç mban njeriu kujtimet më të dashura.

Sportiv, tifoz i vjetër, lokomotivist i përjetshëm

Kush e njeh Bashkimin, e di se futbolli nuk ka qenë thjesht zakon për të. Tifoz i vjetër i “Lokomotivës” së Durrësit, ishte nga ata që stadiumin e kishte tempull. Shkoi, brohoriti, vuajti, u gëzua, por kurrë nuk reshti së dashuri skuadrën e zemrës. Për të, “Lokomotiva” s’ishte thjesht ekip, por rinia, Durrësi i dikurshëm, bashkimi i qytetit nën një britmë goli.

Sportiv në sjellje, në mënyrën si e priste çdo njeri, në mënyrën si e ruante veten, si ecte në shëtitore, gjithmonë me hap të qetë, i rregullt, me atë cilësinë që e kanë njerëzit që e duan jetën në thjeshtësi. Ka njerëz që e duan sportin. Ka të tjerë që jetojnë me sportin. Dhe ka nga ata, që sporti u është bërë pjesë e identitetit.

Durrësi malli i jetës

Vitet e fundit e gjetën Bashkimin, duke u alternuar mes Durrësit dhe Busto Arsizio-s, pranë djalit të tij. Por nuk u bë kurrë emigrant i plotë. Mbeti prej atyre që kur ikin, e marrin qytetin me vete. Në Itali është trupi. Në Durrës mbetet shpirti

Kudo që shkon, e ndjek aroma e detit, tingulli i dallgëve që godasin molin, zhurma e portit, zërat e shokëve, ndonjë kujtim i vjetër sportiv, shëtitje në Vollga, kafe në mengjes me fytyrë të dikurshme. E merr Durrësin me vete në çdo hap. Nuk ka pasur udhëtim drejt Italisë, që të mos ketë pasur në valixhe copë malli. Dhe nuk ka pasur kthim drejt Durrësit, që të mos ketë qenë rikthim i shpirtit në shtëpi.

Me bashkëshorten Nexhmije, nga fisi i njohur Kallçaku, janë si dy zogj që nuk i presin flatrat. Shkojnë e vijnë, por gjithmonë zbresin në të njëjtin vend: Durrës. Këto udhëtime nuk janë thjesht lëvizje. Janë ritëm i jetës së tyre. Janë dëshmi se dashuria për vendlindjen nuk matet me kilometra.

Nuk e lanë qytetin e tyre. Nuk e harruan. Nuk e zëvendësuan. Durrësi i tyre është më shumë se vendlindje. Është kujtesë. Është histori. Është jetë. Njerëz si Bashkimi dhe kur ikin fizikisht, i merr fryma e Durrësit me vete.

Familja dritë, punë, nder

Bashkimi ka ndërtuar një familje të bukur dhe të respektuar. Djali, Mentori, është guzhinier, mjeshtër i shijes, punëtor, i përkushtuar. Bashkëshortja e Mentor-it, Mavlina, po ashtu guzhinjere, e zonja, e qetë, e ngrohtë. Kanë dy fëmijë të mrekullueshëm: Çelesten dhe Sirion, të cilët tashmë janë bërë pjesë e komunitetit durrsak në Busto Arsizio, duke ruajtur traditën dhe karakterin e familjes së madhe Doksani.

Ndërsa vajza e Bashkimit, Anisa, punon si ekonomiste në OSHE Durrës, vajzë e zonja, që ruan të njëjtën natyrshmëri dhe fisnikëri si i ati. Bashkshorti Ledi profesionist i telave të korentit. I mrekullohen dy djemve si drita Akselit dhe Daris-it.

Bashkimi është një njeri, që e ka gëzuar jetën përmes familjes. Ky është kapitali më i çmuar i tij. Jo pasuri. Jo emra. Jo zhurmë, por njerëz fëmijë, nipër e mbesa që e vazhdojnë jetën e tij me të njëjtat vlera.

Njeriu që i thotë çdo gjë me zemër

Në shoqëri, Bashkimi është nga ata njerëz që nuk flasin shumë, por kur flasin, i dëgjon me qejf. Dallon për kulturë komunikimi, hijeshi qytetare, nuk e ngren zërin, nuk e ul dinjitetin. Është prej atyre durrsakëve, që i japin peshë bisedës dhe ngrohtësi rrethit ku rri. Mjedisin e mbush me kulturë dhe qytetari të vërtetë.

Shumë në Durrës e njohin si shokun besnik, njeriun që s’të lë në baltë, të vjen në ndihmë, të qan hallin dhe gëzohet për gëzimet e tua si të ishin të vetat. Nevoja që ai kthehet shpesh në Durrës, nuk vjen vetëm nga malli. Vjen për së pari nga lidhja  e pandashme me njerëzit, me atë shoqëri që e ka rritur, e ka formuar, i ka dhënë identitet.

Në rrugët e Durrësit njerëz si Bashkim Doksani, duken pak si të vjetruar, si të dalë nga një kohë tjetër. Por janë njerëz, që e bëjnë qytetin më të bukur. Ka njerëz që të lenë përshtypje me fjalë. Ka të tjerë që të lenë përshtypje me mënyrën si të flasin.Dhe ka njerëz që të lenë përshtypje vetëm me praninë e tyre. Bashkimi është i kësajj të fundit.

Një jetë e thjeshtë… por e madhe

Është e lehtë të shkruash për njerëzit që kanë post, tituj, grada. Por është e vështirë të shkruash për njeriun e thjeshtë, sepse madhështia e tij fshihet në grimcat e përditshme të jetës, në sjellje, në kujtime, në mënyrën si i trajton njerëzit. Por portreti i Bashkim Doksanit më erdhi shumë për mbarë. Sepse ka brenda bukuri njerëzore të veçantë,  pastërti që nuk e ka prekur as koha, as jeta e vështirë e brezit të tij.

Është prej atyre njerëzve, që lënë gjurmë pa bërë zhurmë. Prej atyre njerëzve që i shtojnë vlerë qytetit, vetëm duke qenë vetvetja. Prej atyre që edhe larg, në Itali, mbajnë brenda aromën e detit e të portit, të Durrësit të dashur të vendlindjes.

Dhe në fund…

Ky shkrim është mirënjohje për një njeri, që arrin të rrojë me dinjitet, me punë, me respekt, pa bërë zhurmë në jetë, por i ka mjaftuar qetësia. Jo ambicie për t’u dukur, por është dukur vetë nga mirësia. Bashkim Doksani është prej atyre durrsakëve, që e meriton këtë portret, sepse është vetë portreti i hijshëm i qytetit. Njerëz si ai nuk janë thjesht emra. Janë histori. Janë vlera. Janë pasuri e Durrësit.

Një qytet nuk rritet vetëm nga ndërtesat, rrugët, projektet. Rritet nga njerëzit e mirë. Nga ata që e duan dhe e nderojnë. Nga ata që edhe kur jetojnë në dy vende, e mbajnë të gjallë në zemër. Bashkim Doksani nuk është figurë publike, as hero, as drejtues, as njeri që kërkon vëmendje. Mbetet qytetar i ndershëm, i dashur, i qetë, njeri që e mban Durrësin në zemër, me dashuri të pastër, pa interes, pa fjalë, pa bujë.

Në kohën kur njerëzit largohen nga vendlindja dhe e harrojnë, Bashkimi është dëshmi se zemra e vërtetë nuk lëviz, mbetet aty ku ka marrë frymë për herë të parë. Ka njerëz që i sjell koha, të fortë, të zhurmshëm, të pranishëm me çdo hap. Dhe ka të tjerë, më të heshtur, më të qetë, që rrinë disi në skaj të jetës qytetare, por që mbajnë brenda tyre botë të tërë vlerash. Durrësi i ka pasur gjithmonë të dy kategoritë.

Por njerëzit e heshtur, ata që e duan qytetin pa e thënë me fjalë, janë ata që e mbajnë gjallë shpirtin e tij.

Bujar Qesja

Durrës: 28 nëntor 2025