BUJAR QESJA: Hidhërim për ndarjen nga jeta të Jeta Kallçaku Rraklli

Gruaja që shndërroi shtëpinë e Rrakllinjve në kopsht dashurie dhe arti

-Hidhërim për ndarjen nga jeta të Jeta Kallçaku Rraklli

BUJAR QESJA

Me hidhërim të thellë u përcoll lajmi i ndarjes nga jeta, në moshën 77-vjeçare, i zonjës së nderuar Jeta Kallçaku Rraklli. Ajo ishte bashkëshortja besnike dhe e përkushtuar e piktorit të njohur durrsak Ruzhdi Rraklli, i cili u mbylli sytë më 13 shkurt 2021. Me origjinë nga Kavaja, një qytet me tradita të njohura në kulturë, qytetari e fisnikëri, Jeta solli me vete në Durrës atë frymë që e dallonte dhe e bënte të veçantë.

E rritur në një familje të ndershme, ajo trashëgoi dashurinë për punën, ndjenjën e korrektësisë dhe aftësinë për të komunikuar me njerëzit me thjeshtësi e sinqeritet. Ishin këto cilësi që e shoqëruan gjatë gjithë jetës së saj dhe e bënë të respektohej kudo.

Shtëpia e hapur, kopshti i luleve dhe arti i mikpritjes

Shtëpia e Rrakllinjve në Durrës ishte e hapur për miq dhe shokë. Kjo ishte meritë e Jetës, e cila dinte të krijonte një atmosferë të ngrohtë, të dashur dhe mikpritëse. Në oborrin e shtëpisë ajo krijoi një kopsht fantastik me lule shumëngjyrëshe, që i jepte ngjyra jetës së përditshme. Ishte një grua që dinte të kthente shtëpinë në një vend të gjallë, ku bukuria natyrore dhe arti i bashkëshortit ndërthureshin në harmoni të rrallë.

Dhoma e brendshme, ku Ruzhdiu punonte pa pushim, shpesh duke e mbushur çdo hapësirë me piktura dhe grafika, gjeti gjithmonë mirëkuptimin e saj. Ajo nuk e pa kurrë këtë si pengesë, përkundrazi, e dinte se çdo vepër ishte pjesë e shpirtit të tij. Në kujtimet e fundit të ruajtura me dashuri, ndër më të veçantat është fotografia e vitit 2014, ku çifti festonte 50 vite së bashku, një gjysmë shekulli dashurie, përkushtimi dhe bashkëjetese qytetare.

Një bashkim i shenjtë martesa me Ruzhdi Rrakllin

Jeta u bë bashkëshortja e Mjeshtrit të Madh të pikturës shqiptare, Ruzhdi Rrakllit. Martesa e tyre ishte histori dashurie dhe përkushtimi, që zgjati një jetë të tërë. Në vitin 2014 ata festuan 50-të vjetorin e bashkëjetesës, një gjysmë shekulli me plot ngjarje, me sfida, por edhe me harmoni të pashoqe. Fotografia e asaj dite, ku ata qeshnin përkrah njëri-tjetrit, është dëshmi e pavdekshme e dashurisë që nuk e thyen as koha, as vdekja.

Ruzhdiu tregonte shpesh një detaj që e bën këtë lidhje edhe më të ndjerë: për të realizuar portretin e Jetës, ai punoi plot 25 vite. Nuk ishte thjesht punë artistike, por përkushtim i përjetshëm. Çdo penelatë ishte shenjë dashurie, çdo nuancë ngjyre një kujtim i përbashkët, çdo dritë e hedhur mbi telajo një përshëndetje e heshtur ndaj bashkëshortes së tij. Ky portret i paçmuar, është më shumë se vepër arti: është testament dashurie dhe respekti.

Sakrificat e përditshme dhe forca e familjes

Njerëzit që e kanë njohur Jetën e kujtojnë si një nënë shembullore. Në kohën kur Ruzhdiu ishte i përfshirë me punë të shumta shoqërore dhe me krijimtarinë e tij të palodhur, ajo mbeti shtylla e shtëpisë. Me duar të palodhura dhe me zemër të madhe, Jeta rriti me dashuri dhe sakrificë dy vajzat dhe djalin. Ishte ajo që mbante në ekuilibër çdo gjë, duke u siguruar që fëmijët të rriteshin me dashuri, me edukatë dhe me respekt për punën e nderin.

Ajo dinte të bënte sakrifica pa i llogaritur, duke e parë familjen si misionin e saj të shenjtë. Ishte nënë e kujdesshme, bashkëshorte e përkushtuar dhe shtyllë ku mbështetej gjithçka. Çifti Rraklli bie në kujtesën qytetare të Durrësit për harmoninë e tyre, për mënyrën qytetare të të jetuarit dhe për marrëdhëniet e ndërtuara me komunitetin.

Familja Rraklli ka qenë gjithmonë në harmoni me fqinjësi të njohura të qytetit, si ato të Zeqir Dumës, Nas Drizës, Haxhi Kacanit, të Begiçëve, Maliq Majushit, Sotir Pitakut, Lluka Priftit, Rekajt, Ilir Kallçakut dhe të tjerë.

Dashuria dhe jeta përkrah Ruzhdi Rrakllit

Jeta u martua me një nga figurat më të njohura të artit pamor shqiptar, piktorin durrsak Ruzhdi Rraklli. Martesa e tyre nuk ishte thjesht një bashkim i dy njerëzve, por një lidhje e përshkuar nga harmoni, përkushtim dhe respekt i ndërsjellë.

Në vitin 2014, ata festuan 50-vjetorin e martesës, një gjysmë shekulli i mbushur me kujtime të bukura, sakrifica dhe dashuri. Fotografia e atij jubileu, ku shihen të dy buzagaz, është sot një dëshmi e pavdekshme e dashurisë së tyre.

Shtëpia e hapur dhe mikpritja

Një nga veçoritë më të çmuara të Jetës ishte mikpritja. Shtëpia e familjes Rraklli ishte gjithmonë e hapur për miq, për shokë, për artistë, për bashkëqytetarë. Ishte Jeta ajo që e mbante të gjallë këtë atmosferë ngrohtësie, duke u kujdesur që çdo vizitor të ndjehej si në shtëpinë e vet.

Me duart e saj, ajo krijoi një kopsht fantastik me lule shumëngjyrëshe. Ky kopsht nuk ishte thjesht një zbukurim, por një pasqyrë e shpirtit të saj: i gjallë, i bukur, i dashur dhe i larmishëm. Në atë shtëpi, arti i Ruzhdiut dhe dashuria e Jetës ndërthureshin natyrshëm, duke e bërë atë një vend të veçantë.

Edhe pse Ruzhdiu shpesh mbushte çdo cep të shtëpisë me piktura e grafika, Jeta nuk e pa kurrë këtë si pengesë. Përkundrazi, ajo e kuptonte se ajo ishte jeta e tij, fryma e tij. Me një zemër të madhe, ajo bëhej pjesë e botës së tij, duke e mbështetur pa kushte.

Përjetësisht bashkë

Në ditët e fundit të saj, Jeta mbeti po ajo zonjë e qetë, e dashur dhe e përulur që kishte qenë gjithmonë. Ajo u largua nga kjo botë me nder, ashtu siç kishte jetuar. Emri i saj lidhet përgjithmonë me emrin e Ruzhdiut. Ajo nuk do të kujtohet vetëm si bashkëshortja e një piktori të madh, por si grua e cila i dha kuptim jetës së tij dhe e bëri atë më të bukur.

Prej tani, Jeta dhe Ruzhdiu janë bashkë në parajsën e tyre. Kujtimi i saj do të mbetet i paharruar për familjen, për miqtë dhe për të gjithë ata që patën fatin ta njihnin. Nuk kërkoi kurrë lavdi, por lavdia erdhi vetvetiu, përmes mënyrës se si ajo jetoi. Tani mendja na shkon, tek bashkimi i saj i përjetshëm me Ruzhdiun. Si në jetë, ashtu edhe në amshim, ata mbeten bashkë, duke vazhduar rrugëtimin e tyre në tjetër dimension, ku arti dhe dashuria nuk shuhen kurrë.

Ikja e Jetës nuk është vetëm dhimbje e madhe për familjen dhe të afërmit. Ajo është një humbje për gjithë komunitetin durrsak, që e njohu dhe e vlerësoi për thjeshtësinë, dashurinë dhe fisnikërinë.

Në kujtimet e shumë njerëzve, do të mbetet gjithmonë zonja që i dha frymë punës së burrit të saj, që mbajti gjallë harmoninë familjare dhe që u respektua deri në frymën e fundit.