Dhe vjen një kohë udhëtojmë moshën në udhën e saj. Ndalemi në stacionet ku kemi parë arsyet e stacionimit të saj. Mendojmë si iku ajo moshë. Fiksojmë atë që mbajmë mend. Dhe përsëri e udhëtojmë në një moshë tjetër atë moshë që na duhet. Ndjehemi të asaj moshe për së dyti. Të rrinj e të bukur. Flokëdendur e të qeshur. Dhe mosha prezente habitet. Habitet se si një moshë kaq shpejt venitet? Venitet dhe çfarë është më e bukura, shkrumbon dhe momentet më të duhura. Momentet më të strukura… I gëlltit. Ndërsa vetë mosha i përpëlit. I shfleton në memorje, kujtesa, ëndrra. E zgjohet me perceptimin e saj më tutje, të fiksuar në ndonjë lule… A është faji i moshës që shkon e vjen sa këndej dhe aq tutje?
AUTORI
1. Bien shi luledelet
Po sikur të binte shi luledelesh sot?
Dhe askush të mos lagej
dhe asgjë të mos lahej?
Po sikur dielli të shkëlqente zjarr që herët
si do të fluturonin luledelet?
Po sikur të frynte jo si përherë
luledelet të luanin me ne më do, s'më do,
në erë?
A do të ishim të dashuruar përherë?
2. Karakafte
Unë isha tetëmbëdhjetë.
Dhe kështu vendosa që më duheshin lule të vërtetë.
Por, jo trëndafila. Sepse trëndafilat kanë gjemba.
Dhe unë isha shumë i ndjeshëm në atë moshë.
Unë vendosa të kërkoja, jo lule të përziera.
Sepse ndjehesha vetë i ngatërruar.
Dhe më duhej të gjeja vetveten më tutje
në një lule.
Unë vendosa, jo tulipanët.
Sepse tulipanët bien.
Jo dhe begonja
Jo… dhe karafila,
Jo, më lodhte deri në orët e vona.
Une mendova,
kam nevojë për jargavanë, të ndritshëm.
Sepse jargavanët bekojnë nga brenda.
Por mosha si gjithnjë prodhonte fakte e kundërfakte.
Dhe kështu ndërsa meditoja u dashurova
në një nuancë të mrekullueshme karakafte.
(Nga Fatmir Terziu)
