„Babushi!“.

Autori i shkrimit dhe Prof Dr Murat Gecaj

Në shenjë kujtimi për Prof Dr Murat Gecaj

Sepse zogu i dhimbjes dhe mallit, i respektit dhe krenarisë ende fishkëllen pas telave të nxehtë të mandolinës së shkollës që e edukoi, dhe pështjell me duhin e saj Pranvera. E duhi i katër simbolikave ende rrëkëllen gdhënjkën e parë të rakisë në mjediset e pasme të Muzeut Kombëtar të Tiranës, aty ku bnë vitet e pensionimit e shihje gjithnjë në pritje e përcjellje të miqve e shokëve të tij në të katër anët e Rruzullit. Në këto vite riteshin mes thjeshtësisë së tij gjithnjë emë shumë të dy arsyet e cituara. Të dy arsyet me Pranverën ( e donte shumë) dhe gdhënjkën (me të ndante respektin ndaj miqve) e strukur në memorje kanë rastin të shpërthejnë vrullshëm në mijëra pyetje. Po heshtin… dhe s'mund të heshtin. A do të këndojë më ëmbël sokoli i vrullshëm e Tropojës? Dhe përgjigjja nuk vonohet. Zogu i Bjeshkës dhe 'bisha e përshtatshme' për të lodhur timbrin e njohur ndër vite shtrihen për të vuajtur. Vujatje që pasojnë fëmijërinë e një talenti me të cilin jeta dhe tërë ajo që e shoqëroi mbajtën gjallë shkrimin, zellin, gjuhën, vlerat, traditat, kulturën, respektin, memorjet dhe kujtesat, trashëgimininë e mbi të gjitha përjetësimin e miqve, penave, studentëve dhe pedagogëve me të cilët u rrit dhe u lartësua deri në pavdekësi Prof. Dr. Murat Gecaj.

E në këtë pavdekësi ai udhëtoi me arsimin, edukimin, vlerën që të jep auditori duke mos harruar se në tërë këtë thjeshtësi, gjallëri dhe pastërti i jepte edhe vetë humori i tij i thjeshtë dhe i mprehtë, ndaj të gjithë e quanin me respektin sublim „Babushi!“.

„Babushi!“. U ngrit nga gjenerata energjike, dhe me vrullin e vetë, talentin e tij ai shkriu të gjitha 'borërat' e acarta të jetës, me të cilat u shoqërua që nga fëmijëria. Ishte kjo borë e nuhatur mirë, dhe me këtë nuhatje ai eci përpara në rrugët që i kishte fiksuar me dije, njohuri dhe zgjuarsi. Në borën e nuhatur e të derdhur në majë të gjuhës së viteve që e rritën, edukuan dhe e bënë një emër të ndjeshëm tek „Mësuesi“ ai gjeti tërë atë frymëzim të pastër bardhëborë që të shkruante e të shkruante për qindra e qindra vetë. Dhe Ai, pra Prof Dr Murat Gecaj mbeti përjetësisht memorjeve tona i qetë, i dashur dhe i sinqertë:

Babushit

Ishte një njeri i qetë

buzëqeshjet ishin të rralla

shenja dashurie, respekti, vlere,

megjithatë shpirti i tij mban gjallë ende mes nesh

mirësinë e tij,

cilësinë e tij,

inteligjencën e tij të fshehur

mes qindra fletë librash dhe kujtimesh.

Unë mund ta shoh atë me faqoren e tij të vogël

libra në dorën e djathtë

një stilolaps në të majtën e tij

duke bërë shënimet e ditës

në bibliotekën e tij të mendjes

ai do të shikonte miqtë se si e kujtojnë sot

dhe do të shkruante, falenderimet, përgjigjet

shkrimet, reportazhet,

njëri pas tjetrit

ai i kishte mbijetuar disa sulmeve në zemër

hapi i fundit hakmarrës i trupit ishte i pafalshëm

dhe përfundimisht e lodhi atë

miku im,

i Juaji

i të gjithëve,

në krah të shkrimtarit Viron Kona,

kishte mishëruar një aspekt të viteve të tij të hershme

dhuntia e tij për librin

të cilën e zbulova pa e ditur

në një takim të thjeshtë në Tiranë

në orët e para të një mëngjesi të buzëqeshur.

E dëgjova që thërriste emrat e miqve nga thethësia e blusë

Unë i marr si shenjë falenderimi Hyjnor që një ditë të mirë

ne do të (ri)ndajmë dashurinë tonë për shkrimin

tek „Fjala e Lirë“.