Babaj vuan

“LAMTUMIRA E FUNDIT”

Ismail Kadare

Kurora dhe kurora pa mbarim,

Kurora gjithë lule, gjithë yje;

Dhe sytë të përlotur me trishtim

Dhe pamje e rëndë zije.

O shokë! Për të fundit herë sot,

Babanë po përcjell turm’ e pasosur

Me dhembje të kulluar e me lot,

Me zemër të plagosur.

Dhe ja tani, mes heshtjes, në eter,

Një zë i njohur, qartë po dëgjohet.

Në emër tonë sot, shoku Enver,

Përpara tij betohet.

Në gjysmë shtizë flamurët era tund,

Gjëmime topash ndihen në hapësirë;

I jep Stalinit turma e pafund,

Të fundit lamtumirë.

Pra, lamtumirë mik i madh, babà!

Çdo zemër i thotë sot lamtumirë.

Së bashku me Leninin krah për krah

Ay ka për t’u shtrirë.

Pushon tashti Ay në qetësi,

Por, jo! Ay nuk vdiq! Vazhdon të rrojë!

Dhe fjal’ e tij e urtë përsëri

Përpara do na çojë!

5 Mars 1953

“Letërsia jonë”, nr. 3, muaji prill, 1953, faqe 40.

PRANVERA DHE STALINI

Ismail Kadare

Lulet po çelin ne fushat e blera.

Qielli çpaloset i kalter pa fund.

Erdhi pranvera dhe embel fryn era,

Gjethet e njoma lekund.

Erdhi pranvera!

Ne pyll te bleruar

Buzes se lumit un’ prape shetis;

Por kete here perse i trishtuar

Valle pranveren sodis?

Avull i kalter kudo.

Pranvere.

Toka ne fllade prej lulesh po qesh.

Erdhi pranvera por o, kete here,

Ati nuk ndodhet mes nesh.

Tufa me lule, qe mbaj un’ ne duar

Vdekjen e tij me kujton perseri.

O, keto lule shikoj i trishtuar

Lule per bustin e tij.

Shpesh nga Kremlini

Ay kish kundruar

Pranveren e bukur me lule e blerim.

Hapur dritarja.

Çibuku ne duar

Nxirrte nje dridheze tym.

T’ ardhmen mendonte si diell te qarte

Qe nga Uralet e gjer ne Ballkan;

Stepa te blera nen diellin e arte,

Planin e madh Stalinian.

Dhe nga dritarja e gjere e ndritur,

Ku ne mendime kish rene Ay,

Ndoshta Iliçi q’andej ka thethitur Ajrin e majit te ri.

Mjegulla fushes noton dalngadale,

Erdhi pranvera, na erdh perseri,

Por ne dritare tashti nuk ka dale

Prap’ i menduar Ay.

O shoku Stalin, a esht’ e vertete

Qe pranveren s’e ndjeni Ju me?

Krahas Iliçit i shtrire, i qete,

Duket Ay sikur fle.

Por pareveren me drita dhe yje

Te komunizmit kish njohur

Ay, Kopshtet, uzinat dhe brezat me pyje,

Mbjellur nga dora e tij.

Flasin per te ne çdo koh’ e pranvere

Lulet qe çelin me gaz pasketaj,

Doni i qete dhe Vollga e gjere,

Dritat ne brigjet e saj.

Vendesh te mija ku flladi perhere

Endet mbi detin e kalter jugor,

Flet per Stalinin çdo lule pranvere

Flet çdo agim pranveror.

Erdhi pranvera dhe prape ne mendime

Buzes se lumit shetis ne agim.

Erdhi pranvera dhe zemra ime

Mbushur serish frymezim.

Fry permbi fushat me lule, o ere;

Kenget e mija i merr ti ne gji;

Kenge te reja ne cdo parevere

Stalin do thur un’ per Ty!

Ismail Kadare: “Frymëzimet djaloshare” Ndërmarja Shtetërore e Botimeve, Tiranë 1954. Faqet 23-24 dhe 25.

Babaj vuan

Ismail Kadare

Përpara megafonit n’errësirë,

një turmë e heshtur njerëzish po pret.

Dhe llampat tund kjo erë, er’ e ngrirë

dhe një e ngjethur të rrëshqet.

Ja njerëzit përshpërisin me ngadalë

Një perd e errët natës seç i ra.

… Hemoragji e rëndë cerebrale

Mungesë oksigjeni Ai ka …

Pushon tashti Ay në qetësi

Por, jo Stalini s’vdiq, vazhdon të rrojë

Dhe fjal e tij e urtë përsëri

Përpara do na çojë!

Ismail Kadare: “Frymëzimet djaloshare” Ndërmarja Shtetërore e Botimeve, Tiranë 1954. Faqet 20 - 21.