Tregimi i Fatmir Terziut është tregim psikologjik, rrëfim nga zona midis botës reale dhe asaj imagjinare, ku njeriu ndalet, si në kufi, përpara të panjohurës, por me vështrim prapa. Mendimi i tij stepet, si një makinë që ndryshon marshin, para se të marrë rrugën drejt kryqëzimit të paradokseve për të gjetur zgjidhjen; aty ku perceptimi dhe arsyeja takohen Tregimi i Terziut është ngjarje shqiptare e kohës sonë, ku gjithëkush përpiqet të shërojë plagët e shkaktuara, nga anonimë sigurisht, sepse të gjithë ankohen se kanë vuajtur. Por personazhet e kapshëm, që Terziu krijon, janë viktima të ostracizmit shoqëror e politik disa dekadash, dhe që tani përpiqen te integrohen. Ka edhe të tjerë si ata që enden natën; shohin, shkelin e lenë gjurmë të thella, por nuk shihen. (Astrit Lulushi: “Zëri i Amerikës”)