Rabije Bytyqi
ZJARRI I BUZËVE
Buzët digjen nga zjarrmia Mos përvelo, të djegtë perëndia Shuaj zjarrin e dashurisë Kënaqi epshet e brendësisë. Mos urre ,por dashuro .
Shëro buzë-mos shkrumbo...
VJESHTË
Si formë e eklipsuar vjen nga kohët
e unë e strukur rrathëve danteskë,
në përhumbje të rrezeve përflakje,
shtegëtimit, larg qenies time në horizont.
Rrathë që ngrihen shtjellës mendim
e dihatje e kraharorit tim të pafajshem,
që lëngon pas imazhesh të bukurisë qiellore
e mbetet përjetë, paskohës vjeshtë.
ZJARRE TË PAFUNDME
Nata është e errët
dhe unë e heshtur skutave të saj
Hëna fillikate, e përvetme,
“Nudo” nëpër qiejt e terrtë
dhe unë me vëshrimin përhumbur
e vetme përballë tyre
shikoj me sytë gri,
pak dritëz nga ylli më i largët
rrëzëlluar mbi lëkurën e bardhë.
RRËSHQITJE TË ËMBLA
Rrëshqet një trup i huaj
misterioz prej hiri.
Afrohem t'i prek buzët,
veçse një rënkim
puthje pafundësisht.
Sikurse qiriri që digjet
e vera kthyer kupash
derdhur relivesh
derdhur mijëra buzësh
YLLI DHE HËNA
Shkrihen nëpër Kumtër e perdet flakur natës çjerrur edhe grisur.
DRITA E KOHËS
Koha zë e qan
Në pikëza lotë shiu
drita vetëtimë
përflak trupat e shkrirë
dashuri e thellë,
as parë e dëgjuar
mëton kupën e qiellit
në zjarre të pafundme.
PËRMASAT E EKLIPSIT
Për çfarë sot të belbëzoj
Koha e huaj më ka katandisur
Duart të hedhura në ajër
nuk gjejnë ngushëllim
me çka ta shtjelloj detyrën e ditës?
Me epitafe të zbehta nëpër kujtesë
me eklipsin e zgjatur të diellit
me kaosin e djepave të thyer
me thëngjillin e çative të djegura
apo nga vaj i qyqes
t'i përgjërohem feniksit
për tokën e djegur
dhe trupat e mbjellë gjithandej
që harresën refuzojnë...
Për çfarë sot të belbëzoj
kur përmasat e jetës një copë buke
e turbullojnë qiellin
dhe lisat flasin jermishëm
të gjunjëzuar nga pesha e kohës..
(Poezi e shpërblyer me çmimin e tretë në “Flaka e Janarit” - 2014)
MOS M’I TRAZONI KUJTIMET
Si drenushë e bardhë afër lumit
të prita,
në livadhet gjelbëroshe
vargëzova kurora lulesh.
Mallëngjehesha afër Lumbardhit
me fletoren e vogël plot kujtime
me lapsin shumëngjyrësh.
Flisja me diellin , hënën dhe yjet...
U rrëfeja për sytë e bukur si kristal,
për zërin e bilbilit duke u kënduar luleve.
Si ke ecur në korridorin e gjatë të asaj kohe
Kur hapa derën dhe si ëngjëll erdhe në krahëror.
Buzëqeshjen e kishe ngrohtësi shpirti
Shikimin plot rreze dielli.
Si dy engjëj të padjallëzuar
Si dy të dashuruar në një romancë filmi.
Në një të bukur udhëtim ishim.
BUQETË MAGJIKE
Në imagjinatë,
në kopsht të kujtesës dola
me dëlirësi të bëja një buqetë.
Nga Migjeni mblodha apologjinë e bukës dhe dritës
Prejt Lasgushit lulet e feksura të liqenit pa kufi
Nga Podrimja lule gjaku që përflaknin shkëmbit egër
dhe nga Dritëroi fjalë shpirti të mbetura në rafte libri.
Panteone kurorash u thurën.
E dizajnuar në ajkë antologjish
Nektarin dhe aromën e tyre mblodha
Të freskoj dhe ushqej shpirtin tim.
LOTI PRANVEROR
Lumë lotësh rrodhën syrit tim
Valë detesh e oqeane trazim
Për ty shpirti im,
që të kam aq larg, në mërgim.
Sa zjarre duhen shuar me lotë,
që të kuptosh se më mungon.
Sa shumë vullkane do të digjen
dhe shkretojnë të bardhin shpirt.
Mos të bëhem loti i harresës,
por vaji im i mungesës...
IMAZH I PASKTHYER
Në këtë natë shikoj yje pambarim
dhe hapa,
që trokasin larg pështjellim.
Të kërkoj kudo,
por më kot
humbe errësirës së natës pafund.
Nuk po shkruaj më gjatë, më shumë
veç dy vargje të lira,
për imazhet e kohëve të paskthyera.
DASHURI MAGJIKE
Do të doja të hyja në zemrën tënde
U mblodha dhe u bëra lëmsh si një glob,
por prapë zemra jote nuk kishte vend.
Do të doja...!
Të banoj aty, ku dhe kam dëshirë.
banore e përjetshme e të bardhit shpirt.
AH, KITARA IME!
Ligështim mbjell në shpirt e zemër
Pikëllimin ta mbështjell me lumturi,
Mrekulli që orkestron burimin e jetës
Ah! kitara ime, e përjetshme simfoni.
I ligjëron ëndrrat në prehje e dehje,
vallen e engjëjve si një kumbim
Tingujt e tu, klithmë e shpirtit tim.
Ah! kitara ime, e përjetshme simfoni.
Jetës ia kthen magjinë e dikurshme,
Dashuritë e vjetra, si një sëmbim
e largëta jehonë rikthehet tronditshëm
Ah, kitara ime, e përjetshme simfoni.
AI DHE UNË
Mbaj mend akoma takimin tonë të parë
dimër ishte dhe bënte ftohtë, acar
akujt varur strehëve, kalldrëmit të gjatë
krisnin hapat tanë mbi borën e bardhë.
Në orët e vona
poshtë urës harkuar
shkrinë akullnajat
nga shpirtrat dashuruar.
MENDJENDRITURIT
Rilindin me vepër
Kapërcejnë shtigjet e kohës
dhe mbeten:
Piedestaleve të arta të kohës.
Trashëgimi lënë pas diturinë,
distanca rrugëtimesh përmbushin,
si substanca vlerash të gjalla përjetësohen.
Secili pllakoset në kohën e tjetrit
dhe ti në të dhe në kohëra të tjera, më shumë ringrihen, jetësohen.
BIOBIBLIOGRAFI
Rabije Bytyqi u lind më 20.5.1965 në Radost të Rahovecit. Shkollën fillore e ka kryer në vendlindje, si nxënëse shembullore, ndërsa të mesmen në Rahovec. Gjatë shkollimit, jo vetëm që u mor me shkrime, por ishte dhe valltare e shquar, ku interpretonte në çdo aktivitet shkollor në ato vite. Që nga viti 2000 punoi dhe veproi në organizatën humanitare gjermane ”Lahen Helferin” në kuadër të KFOR-it, në kontingjentin e CIMIC-ut gjerman, ku u dallua për rezultate të larta në punën e saj shumëvjeçare. Gjatë kësaj kohe, për punën dhe kontributin e saj u dekorua dhe mori shumë mirënjohje, si Citat - mars 2002, nëntor 2004, maj 2005, tetor 2008, nëntor 2010. Me iniciativën e saj dhe të organizatës ka siguruar ndihma për ndërtime, por edhe forma të tjera përkrahjesh për shumë familje në nevojë pas luftës. Me shkrime ka filluar të merret shumë herët, që nga bankat e shkollës fillore, por shumë shkrime të saj u zhdukën gjatë luftës për çlirimin e Kosovës. Shpeshherë autorja thotë: “… m’i vranë vargjet, por jo shpirtin”. Edhe pse u zhduk një thesar i krijimtarisë së saj, ajo s’u dorëzua, duke vazhduar përsëri të merrej me shkrime poetike. Vëllimin e parë poetik me titull ”RRUGË JETE” e botoi në vitin 2014. Është shpërblyer me Mirënjohje: Në Orën letrare tradicionale me rastin e shënimit të 15-vjetorit të rënies së dëshmorëve të kombit – Jahir Mazreku, Hysen e Maliq Sopaj në Malishevë, më 3 prill 2014; në Gjakovë më 30.5.2014, në Konkursin e Poezisë “Në rrugëtim me Yllka Domin, poete dhe dëshmore”; në Prekaz, më 27.9.2014; në Manifestimin “100 mijë poetë për ndryshime - poetët e kombit apelojnë“; për pjesëmarrjen dhe kontributin e dhënë në Orën e madhe letrare, “Prekazi 2014” me moton: ”Kërkojmë zbardhjen e fatit të të zhdukurve nga lufta e fundit në Kosovë ”, Gjilan 30 .1.2015 . Është fituese e çmimit të tretë, në ”Flakén e Janarit” me poezinë “ Përmasat e Eklipsit” në Prizren, më 17.2.2015, për pjesëmarrje në manifestimin kulturor ”ORA E PAVARËSISË”, ndër 10 poezitë e zgjedhura konkurruese, e përzgjedhur për Çmimin “Xhemil Doda“ me poezinë ”Në qytetin e ndjenjës “. Është fituese e ”Çmimit të Dytë për pjesëmarrje në Orën e madhe letrare” Fryma e Lirisë“, në përkujtim të Xheladin Gashit (Komandant Plaku), me poezinë “Odë trimërisë“ (2015), si dhe fituese e Çmimit II në Gjakovë (2015) me poezinë “Jehona e dhimbjes!”. Nga një cikël poezish i ka botuar në disa media të njohura letrare, duke qenë e shpërblyer nga Imazhi Kombëtar Shqiptar në Tiranë 2015. Pjesëmarrëse në disa antologji poetike dhe laureate mirēnjohjesh të panumërta për kontributin e dhënë në fushë të letërisë. Anëtare e Lidhjes së Shrimtarëve të Kosovës, bashkëshorte dhe nënë e katër fëmijëve. Jeton dhe punon në Prizren.
