Vullnet Mato
XHYRANAKU DHE STAMBOLLESHA
(Xhyra-fshat në rrethin e Librazhdit)
Një djalosh xhyranak mustaqezi
Me stambolleshën ra në dashuri.
Xhyranaku punonte aty bahçevan,
Sytë saj te muskujt e tij i vanë.
Stambollesha ishte një bijë beu,
mustaqeziun arnaut shumë e pëlqeu.
Por beu s’mund të pranonte kurrsesi,
Me bahçevanin të bënte krushqi.
Xhyranaku e puthte fshehtas si i marrë.
Dhe zemrat e saj flakërohej si zjarr.
Ai i tha se ishte nga një kasaba e madhe,
Me plot nëntëdhjetenëntë minare.
Pas shumë takimeve me zemrën plasur,
Stambollesha pranoi të arratisej padashur.
Dhe u nisën me një karrocë me kuaj,
Në rrugën Egnatia, për në vendin e huaj.
Kujt e fuqishëm me karrocën pajton,
Arritën në Xhyrë në mesnatën e vonë.
Xhuranaku e futi në jatak stambolleshën
Dhe e gdhinë natën me çiftim sa deshën.
Ajo kish një trup me tule të buta si zanë,
Ai e puthi, e thithi, e lëpiu në çdo anë,
Aq sa e shkriu në dyzet e nëntë damarë,
Si asnjë dem i egër, kur nis lëron në arë.
Pasi e kënaqi mikeshën me muskujt e tij,
Ajo pa në gjysmën e dhomës dy-tre dhi.
Dhe kur u ngritën si të dehur nga jataku,
Priste t’i tregonte minaret, xhyranaku.
Të parën i tregoi nënën tek milte dhitë,
Akoma pa zbardhur aty e para ditë.
Nena e gostiti me qumësht të ngrohte dhie,
Në sofrën prej lisi, mbi rrogoz shtëpie.
Stambollasha, shqeu sytë me habi,
ku rronin ata njerëz, në atë gjoja shtëpi.
Po xhyrakau i tha se ishte kasolle verore,
Shtëpinë i kishin tek sarajet dimërore.
Pastaj e nxori stambolleshën jashtë
Dhe e uli në një minder me kashtë.
Filloi ta puthe prapë me etje, si dem race,
Duke i treguar kodrat përtej një tarrace.
Por asaj filloi të mos i durohej fare,
Donte shihte ku do falej në 99- minare.
Xhyranaku i tregoi shkëmbinj mbi shkrepa,
Dhe i tha t’i numëronte, si minare të vjetra.
Stambollesha e ndjeu veten të zhgënjyer,
Dhe shtyu ca ditë si me kënaqësi të përkryer,
Derisa nxori mallin e një mashkulli të fort,
Pastaj i tha mustaqeziut premtimin e kotë:
Eja të marrim karrocën për në Stamboll,
Të sjellim këtu pasuri, mobilie e rroba boll,
Të jetojmë të dy bashkë, si pashallarë,
Se ky vend qenka, një parajsë e paparë!
Dhe u nisën pa vonesë të ngarkoni pasuri,
Në Stambollin e sheikëve me argjend e flori.
Kur arritën te porta e sarajit, ajo tregoi hollin,
Dhe i tha: Tani hip këtu të shikosh Stambollin!
Shko në atë vend me nëntëdhjetenëntë minare,
Të martohesh me një grua bareshë fshatare!
Ku të flini me dhitë e tua, të dy bashkë,
Se ti je i mirë, vetëm për në jatak me kashtë!...
