Të biesh në dashuri, është urdhër suprem në jetë,
për një kohë të shkurtër, apo relativisht të gjatë,
të shijosh në çarçafët djersitur, lumturi të vërtetë,
këtë e bëjnë në botë, të gjithë burrat me gratë...
Të dëshirosh një grua, deri në afrimin e saj fizik,
me shpirtin sakrifikues e trupin e mëndafshtë,
Të duash një burrë, me muskujt e fortë elastik,
këtë e bëjnë të gjitha gjinitë, që lidhen bashkë...
Por të pengosh dashnorët, t’i përgojosh me emra,
është t’u zësh diellin me oksigjenin e frymëmarrjes,
të shpifësh e të ngresh gracka intrige për dy zemra,
është poshtërsi e ulët, që pason rrënimin e ndarjes.
Të tradhtosh dashurinë, është pabesia më e hidhur,
për krijuesit, që të besuan e dhuruan të vetin bekim;
ke plagosur sinqeritetin, me të cilin të kanë lindur,
duke lënë partnerin, me plagë të fshehtë në përjetim.
Të vrasësh dashurinë, ke bërë krimin më monstruoz,
duke këputur zinxhirin e disa brezave të pavdekësisë,
ke ndërprerë, vazhdimësinë jetike të genit njerëzor,
të përcaktuar nga zanafilla, për arritjen e përjetësisë.
Të vdesësh bashkë me dashurinë, në përfundim të jetës,
është të kesh rilindur shumë herë, përgjatë vijimësisë,
nëpër disa shekuj ardhmërie, ku i ke zgjatur fillin vetes,
me trashëgim ngjashmërie, të nisur drejt pafundësisë...
