Vullnet Mato
VËLLAI I DETIT JON
Me kuptimin e ndjesisë së zmadhuar,
çdo poet ka brenda shpirtit një det,
herë fare të qetë, herë të trazuar,
ku i gjallon furishëm një tjetër jetë.
Unë jam vëllai i vogël i detit Jon,
kushëri i parë i lumit të Bistricës,
ngjizur në barku blu, në limjon,
ku flenë anijet, mes ngushticës.
Gjaku im, me lëngje agrumesh,
gjendet pemishteve të bregdetit.
Vitet e mi me dallgë shkulmesh,
ditët i kanë nga kaltërsia dhe peshqit.
Kush më do, me pasion të vërtetë,
Bregdeti e pret në pushime vere,
t’i ngyros trupin me ultraviolet,
t’ia gostitë ditët, me freski prej ere.
Joni, siç dihet, ka grua legjitime,
bijën e dyzet shenjtorëve, të lashtë,
që të pagëzon si mik, apo si mike,
me ujin e bekuar, të Syrit të Kaltër.
Unë jam vëllai i vogël, i detit Jon,
jetoj prej vitesh, 9 male larguar...
ku përplas dallgët e mia, gjithmonë,
për të afërmit e miqtë, i përmalluar...
