Disa komente pasuan shkrimin tim të para disa ditëve me titullin „Poezia një laborator i vërtetë i gjuhës“. Dhe ndërsa e nxjerr shpejt e shpejt një „Faleminderit“ të ndjeshme, norma tjetër intelektuale, po aq dhe poetike më shpie tek një kënd që ndaj jo gjithnjë mendime të njëjta me të gjithë, ashtu sikurse nuk pretendoj që të gjithë të kenë një mendje me mua. Kjo më bën më shumë të ndjehem në këndin e duhur, pasi kam më shumë se dy dekada përkushtim teorik dhe praktik ndaj poezisë, kjo pasi gjatë shumë viteve, pasioni im për poezinë është shndërruar në diçka brutalisht jo-akademike deri në atë pikë sa tani mendoj, si shoqëri, na duhet një kurs përplasjeje, pse poezia nuk është vetëm një pjesë e rëndësishme e dietës së çdo lexuesi të rritur, pse është bërë jetike.
Dua të them se komentet edhe pse nuk duken se janë të gjithë në një kënd, ajo që më bën të ndjehem mirë është se shkrimi im zgjoi komentues, në fakt shkrimi dhe kementuesi, jo nga numri, por nga thelbi i tij mes kësaj linje ishte duke i thënë audiencës së tij se çdo ditë publikohej më shumë njohuri në Internet, se sa kishte qasje poetiko-shqiptare gjatë gjithë jetës së saj që nga dalja në skenë. Ndaj edhe nuk habitem pse publiku i besimtarëve përreth meje nuk dukej madje se ndriçonte, por besonte se në thelb po kapej një dhimbë që vjen nga „shumë-prodhimtaria“ vargore dhe „shumë-botueshmëria“ libër-poezi. Kjo ndodh të kuptohej nga këto probleme se ishte sikur edhe në vetë industrinë e komunikimeve, mjetet e komunikimit, gjuha dhe mjaft faktorë të tjerë po zhvlerësoheshin. Që nga koha e ndjeshme, edhe sot në një botë gjithnjë e më të mbizotëruar nga mediat sociale, ky zhvlerësim i fjalëve ka vazhduar me shpejtësi. Tani po i afrohemi një bote të dukshme në të cilën një fjalë mund të nënkuptojë saktësisht atë që dëshiron të thotë çdo „e folur enigmatike, e folur e thellë, e folur me disa kuptime“, me kusht që të ribotohet mjaft shpesh, e të fokusohet në një vargëzim, ndoshta … ndoshta jo dhe aq shumë „profesional“.
Kjo nuk është për t'u habitur. Fjalët tregtohen aq shpejt dhe aq lehtë sa rrezikojnë të shfaqen po aq të turbullta dhe të manipuluara sa monedha e përbashkët. Teknologjia ka kontraktuar periudhën midis mendimit dhe shprehjes në sekondat e thjeshta që duhen për të goditur disa fjalë në një tastierë. Një mendim nuk formohet më shpejt sesa po ndahet, bëhet rikoshetë nga muret e një kablloje me fibra optike me shpejtësinë e dritës, në miliona mendje të tjera pasive receptuese. E këtë e bën mjaft bukur vetëm oreksomania poetike shqiptare? Sigurisht që jo. Kjo është në të gjitha kulturat, dhe kësisoj e mbjellim edhe ne në kopështin tonë të etur të fjalës së lirë.
Por, në fakt poezia është krejtësisht e kundërta e kësaj kakofonie të nxituar, të pakujdesshme. Është vendi ku fjalët, me gjithë fuqinë e tyre imanente, bukurinë dhe kapacitetin për të na lëvizur si qenie njerëzore, gjejnë tokën më pjellore. Në poezi, ne i provojmë fjalët drejt shkatërrimit; shtrydhim pamundësitë prej tyre dhe i kombinojmë ato për të formuar struktura të bukura të paimagjinueshme në çdo kontekst tjetër. E thënë shkurt unë në jo pak raste buzëqesh. Buzëqesh më shumë sepse lexoj „poezi“. Edhe unë jam përlotur, dhe ndoshta diskutoj më intensivisht sesa shumica e njerëzve do të bënin gjëra të ngatërruara, si dhe gjëra të rëndësishme. Në ambientet e jashtme të shkëlqyera dhe madje jo aq të mëdha, vë re shumë më tepër. Poezia ka qenë, dhe është, një mënyrë që unë ta kuptoj jetën time më mirë, dhe për shkak të kësaj, besoj se përfitojnë edhe ata që janë më pranë meje. Sepse unë ndaj botën me qenie të gjalla me mish e gjak, jo me kabllo, ekrane dhe tastierë.
