Unë kam dashur Shqipërinë të gjerë në syrin tim
Në një kohë kur me tundnin stuhitë e një moti të keq
E doja Shqipërinë të gjerë në syrin tim
dhe tek e imagjinoja
E shihja si një enderr që hap diten me shpresa
E shihja më të madhen
E shihja më të bukuren
Shqipërinë
Sikur e kishin ndërtuar koloset në visionin e tyre
mesnatave te errta te shpifura me ndjesi të ndrydhura.
Ora 2 e një nate me krrokamë sorre
I molisur, i shtyrë deri tek fyerja
Gjumi kishte humbur busollen të vie tek unë
Kalurim shikimi në kërkim
Ndal-i them tragjikes
Një reze hëne nur hyn azgen në dhomen
Dhe shoh në visionin tim hapësiren e Atëdheut
Ia mati cep në cep Tokën e shpirtin e shtrirjes
Me aqë skofi, me përmallim epik
ndiqja dëshirat: time, ngado që më vinin
E doja meskin sa pamje e syrit tim
sa ti jep forcen shpirtit tim të trisht.
E Ai,
Ai epik, i gllabruar nga shpirtë i keq
Gjithekeqardhje, disi ngushllueshem qetë, ma tha:
Pa gjëma! Jeto me shpresen biri im!
Një dite bima ime do mësosh te vërteten për mua
Do e kuptosh, posi
Me të mësuar të kaluares të nëntokes sime
jam si do ti.
