BIANKA
Tregim nga Fatmir Terziu
Ditët më të bukura të saj janë atje. Ajo vetë, është dhe nuk është, më atje. Njëherë më duket se është në fillim të një jete. Dhe një herë tjetër në fund të jetës. Plot pluhur, zëra dhe fytyra. Një burim i ndryshkur nga i cili të kërcen shpirti sa herë që e kujton për të gjitha ato, që ka lënë pas. Dhe lart në hiç ngjiten udhëtarët e saj për ta populluar me kujtime.
Bianka filloi të hyjë në jetën tonë me një vajzë. Të paktën në sytë tanë. Ne ishim dhe nuk ishim moshatarë me vajzën, por me Biankën nisëm të bëhemi vërsnikë ditësh. Moshën nuk ia dinim. Nuk pyesnim për moshë hekurash atë kohë. Për vajzën që e solli atë ishte ndryshe. Ndryshe… Niste të kapërcehej fëmijëria, pasi tek ajo dhe Bianka, shihnim një ardhje ndryshe. Ata nuk erdhën vetë në fakt. Ata i sollën. I sollën në mesditë…
Ne i ndiqmin me sy nga larg. E vetmja që përkëdhelte afërsinë e bukurisë së Biankës, dhe syve det të pastër të vajzës, ishte një pulë e bardhë e sjellë nga fshati për të bërë vezë fshehurazi për ne. Ndoshta nga këndi ku ndodhej ishte me fat edhe shkopi i ecjes së gjyshes sime, i vendosur në një gozhdë në murin e garazhit të shtëpisë së vjetër. Mbi të gjitha në këtë hyrje-dalje të kohërave ishte gjithçka që i përkiste imagjinatës fëminore, pra aty niste triniteti i fëmijërisë, që emetohej nga embrioni i vezës, përmes betejës për lirinë personale, deri në pleqëri. Simbolika e ndërgjegjshme, e disponueshme vetëm për ata që duan të kthehen tek vetja.
***
Qëndrova pranë trupit të saj të bukur, preka me gisht krehërin e ngrohtë të Biankës të bufosur në graso, mata gjatësinë nën minder dhe ia dhashë shkopin gjyshes që të futej në oborr. Ajo ulej në shkallën e ngritur me gurë të gdhendur të oborrit për të më “shikuar” kur unë bashkohesha pranë transhesë të luaja top llastiku me djemtë e Lagjes. Atëherë ndjeva, se lumturia ishte si puna e historisë. Ishte në fakt ashtu, absolute, e gjithë lumturia do të më vinte dhe do të më pushtonte deri në rraskapitje të plotë. Isha i vetë-mjaftueshëm, i kënaqur dhe gati analfabet për mjaft gjëra që ndodhnin e që kishin ndodhur. Një përzierje verore në të cilën qenia ime e pavetëdijshme bërtet, e etur dhe e uritur për të kënaqur veten. Si një Neandertal që kafshon krahun për të shijuar gjakun e tij.
Bianka dukej se dëgjonte tërë dihatjet e mia. Isha në siklet. A duhet ta zgjoja? Mendoja se ajo kishte mjaft ëndrra. Por nga një pijetore aty pranë dëgjohej decibeli gazmor i një kënge të huaj dhe duke mos i kuptuar të gjitha fjalët përveç „Lambada“, nuk pyeta për kuptimin e tyre, por me një shpejtësi të furishme përfytyrova në mendje një grup djemsh të dehur, sepse asgjë dhe askush nuk mundi të më bindte se kompozimi ishte diçka ndryshe nga transportimi i kavanozëve bosh që ia ngarkonim Biankës, bashkë me Cenin, shokun tim të fëmijërisë, për ti shitur në atë kohë në dyqanin e grumbullimit të Lagjes. Nuk isha i sigurt për muzikën..., aq më shumë se në ç'kohë po e dëgjoja Lambadën. Por, besova se me të nuk kisha asnjë lidhje personalisht ...
- Je në lojë, apo s'je në lojë - pyeti Ceni me gjunjë të bëra copë nga zvarritjet mbi betonin e Transhesë, dhe kjo pyetje sikur të ishte shkulur nga Hamleti nuk më shqetësoi fare atëherë. Isha në ecjen e jetës. Nuk mund të mos isha në lojë.
Ceni e kapte topin prej llastiku dhe sa herë që nervozohej na e gjuante tek oborri ku qëndronte Bianka e mbështetur pas një portokalli që kishte gjithnjë dy a tre kokrra të verdha në të. Nuk e di pse e bënte, por një shkëlqim i pazakontë rrezatonte nga sytë e tij të përvëluar e të pjerrët, saqë më bënte të dyshoja për një çast në gëzimin e tij.
Nëna e vajzës që erdhi bashkë me Biankën po shikonte nga dritarja e hapur e kuzhinës dhe me inat i bënte me shenja gjyshes time, e cila po shikonte si një profeteshë me sytë e saj të vdekur në hiç:
- Nënë! Mos e lini të luajë me atë djalë të neveritshëm! Nga rruga, na e gjuan gjithnjë këtu atë topin!
Por Cenit, as neve, nuk na interesonte fare ekzistenca e të rriturve. Vera i digjte historitë e tyre me erën e plehrave të djegura që vinin deri në dyshemetë e ndërgjegjes së evoluar të Lagjes. Homo sapiens kishin hyrë në llojin e vet. Ata pështynin gjithë ditën vetëm thashetheme njësoj sikurse të pështynin fara luledielli të pjekura. Ajo kohë po grisej. Thashethemet fluturonin si lakuriq nate. Grindjet e vjetra vareshin në tela si rrobat e terrura. Mirëpo, koha e fëmijërisë matej me aventurat përpara, të cilat hoqën velin e pafajësisë sipas lejeve të rrugës apo ndalimeve prej njerëzve tanë të dashur. Në atë kohë u dashuruam me Biankën. Atë kohë ia mësuam emrin edhe vajzës. E quanin Rita. Sa hërë që Rita dilte në rrugë, gjëja e parë ishte të provonim Biankën. E ajo,… ajo Rita syblu, vetëm buzëqeshte…
- Po shkoj në orën pesë të shikoj ata të dy duke bërë dashuri pas nënstacionit - më besoi në mënyrë misterioze Ceni pëshpërimën e tij në vesh - por ti nuk mund të vish. Prindërit e tu nuk të lënë të shkosh. Luaj pak me Ritën, dhe pastaj do të kthehem për të vazhduar lojën. Nuk e di pse u binda. Në fakt sytë e saj blu më rrëmbyen. Dhe ashtu nisëm lojën… Aty ndjeva prekjen e parë. Aty, kishte filluar loja ndryshe…
Disa ditë më pas, po e njëjta lojë përsëri. Ceni iku në destinacionin e tij me Biankën dhe unë si atë ditë ngela të luaj me Ritën. Nxorri nga çanta një libër me kapakë të trashë dhe ma zgjati. „Burri dhe gruaja nga afër“. Ajo ma dha si një apokrif dhe e dija se duhej ta fshihja. Për ta mbrojtur atë. Dhe për ta kaluar në zinxhirin e shpirtrave të tretur, të lidhur me zinxhirë në injorancën e ekzistencës së tyre kohore.
- Por Rita, nuk mundi të luante gjatë me mua. Dy makina ushtarake grumbulluan shpejt e shpejt disa oriendi dhe i larguan... Dhe nëna e saj, … të tjerët, pasuan në ulërima. Bianka mbeti në duart e Cenit. Askush nuk u kujtua për të. Unë nxitova, por më kot. Makina kishte ikur. Si ta kuptoja atë, si një dashuri? Por dashuria, ajo pjesë e Parajsës ishte po aq e ndaluar për mua sa leja për tu larë në lum.
***
Ndërsa Bianka hyri papritur në kapitujt e ndryshëm të romanit të jetës që kemi riemërtuar ndër vite, Rita humbi nga faqet e atij romani. Ai roman nuk u bë libër. Edhe nëse është shkruar nga dikush unë nuk e kam lexuar këtë libër. Rita ndoshta jetoi. Ndoshta u dashurua… Rita, ama ajo që unë e preka për herë të parë, kaloi tre javë të dhimbshme në ëndrrat e mia, ku unë nga frika dridhesha se mos mbetej shtatzënë gjatë ëndrrës. Dhe ndjeja kënaqësinë e vetme vetëm kur i hypja Biankës, kësaj radhe me lejen e Cenit. Ishte një lojë me Ritën, apo thjesht një lojë me Biankën? Rita u largua, por Bianka mbeti si një pasuri në ekzistencën e ëndrrave të mia, që mendoj se ende më dëgjojnë. Dhe, ju ëndrrat e tilla, nëse ende mund të më dëgjoni, ju lutem m'u përgjigjni: Jemi në lojë, apo s'jemi në lojë? Kjo është pyetja. Pjesa tjetër është heshtja.
