Tinguj metafore
Kur përqafon stinën magjia e dëborës Nën vellon e bardhë fshihën gjurmët e vitit Mëritë zhytën në smogun vërbues Gëzimi i harlisur si tingull metafore përsëriret
Stuhia fërshëlluese vjen si melodi zbavitëse Të josh syrin mozaiku i dritave magjepse Lozin fjolla ëndrrash rreth pemës plot shkëlqim Festa e Kërshëndellave rizgjon mallin në përqafim
Gotë me verë të cakërrohet me lutje dhe urime Për një ag diellor për një tjetër fillim Dashuria preket ndjeshëm si puthje buzësh Në nota pentagrami zëra gëzimi pushtojnë hapësirën Dhe vargjet përplasën me afshin shpirtëror
Kjo botë e çmendur ka nevojë për paqe Kujtime të përjetshme këto çaste të mbesin Nga ligjerimi i poetit të trasohen udhët e jetës Që dashuria hyjnore t'a ndriçon universin.
Valbona Ahmeti
