Një bas i thellë se ç’më thërret me isharet
Nga largësi të huaj syri
I tëri me jipet nga imja imagjinatë
Pa formë të caktuar e as madhësi trupi.
Të kam dhënë unë trajten të kam dhënë dhe madhësinë
Dhe vendin brënda vetes, n’pakufi hapsinë
Do vij, do vijë, tashmë më shihet hapi
Sa pak syri ka mbetur çelë, sikur ta dije
Kurse tekst epitafi mbërrijti tek shkronjat e fundit.
Dhe tek pëzgjedhë plaçkat e rruges, ato solemne
Se q’i hedhi një sy botes kafkiane
Asaj të mesnatave t’mynxyrshme tek lypja shpëtimin.
E di ti e vetes hapsirë pa fund times
Ngado lodronte sy imi shqtësimesh
Se ç’më ngarkonin me fate të errta, lëndim shpirti
Se ç’më fajsonin mrrolshëm me vrasje Zoti
Se ç’më bënin shok me të mallkuarin djallin
Se ç’më kanosnin me errësirë burgu, majë hanxhari
Ngado të uniformuar me mendje ndjekjeje
E unë, e unë ulur tek një cep bote
Përherë në hap rrugëtine gungaçe të sovranit Zoti.
Se si im Zot, ai shtrirur pa limit botes sime
Kishte një kod e një dukje tjetër nga tjetri.
Dhe unë ngjizjen të mua që në lashtësi
Dhe si çapken lojnash e rrudhak moshe
hyra lehtas në shpirtë kodi
Dhe pashë një Zot
Ate të gjerin, shoqëruar nga engjëlli
Që flitte një gjuhë tjetër, gjuhë mirësie shenjtore
Dhe nga piedestal qiellor ligjëronte të qenëmit e njeriut
Ose, sikur në shqetësim shqiptonte:
Po ndoq rrugë djall,i zhbërjen e tij.
Dhe vajti jeta në droe mos t’gaboj rrugen
Dhe gjeta engjëllin që më mbajti në rrugë Zoti
Më kishte shpërblyer në disponime çiltërinë time
Dhe u ndoqa nga ana a mallkuar nga fajësimi
Nga ata që në ballinë të dukshme mbanin librat e shenjtë
E nuk përfillnin kodinë e brëndisë.
Dhe tashti, hap pas hapi do ia dal tek shtëpi imja mermeri
E tej, në universumin e të mirit Zoti
Largë akuzave, largë gjyqtarëve, largë sherbëtorëve të djallit
m.m.h..
