SONTE DO TË BJERË BORË
CIKËL ME POEZI
NGA PANAJOT BOLI
GUSHËKUQI PA SHTËPI
Ej,dreq, sa vonoi të zbresë mengjesi nga mali
Fajin ia hedh shtratit e nga dritarja kokën ngre
Si s’m’u shqitën ato sy të trishtuar të atij zogu
Kur ushqeja pulat mbremë,me qiellin ster me re
Gushëkuq ish,e pashë tek dridhej keq mbi gardh
Puliste sytë i mbledhur kruspull në borën me erë
Pulave u thashë t’i japim pjesë dhe atij të ngratit
Të ha edhe ai,fatkeqi,në mbremjen e hidhur zeher.
Në natën me kapotë akulli,ku u mblodh ky zog?
Mbulohem me velencë të trashë,ah,çfarë ngrohtësi
Në ëndërr vjem e më flet ai si fëmijë:oh,sa mërdhij
-Ngriva jashtë, të ngrohem pak se unë s’kam shtëpi
Me ankth e pres këtë mengjes,të shoh zogun e mirë
Mbi gardh të më presi,me dorë si mik ta përshendes
T’u them pulave ta kenë si vëlla të mirë gushëkuqin
T’i thonë si u gdhive e bujrum me ne çdo mengjes.
GJËAGJEZA IME
Si Zanë bjeshkë e kam, e dua shumë
Vjen përnatë,më ngacmon në gjumë
Si princeshë e kam,si ajo s’ka tjetër
Si mjalti e ëmbël, me aromë pjepër
E bukur është si Dea, të bukur emër
Nis me shkronjën Z,siç themi zemër
Më agimin matet,që lind në mengjes
Buzëqeshja e saj,si ylber drite në vesë.
Jam dielli,thotë, kurse ti më je hënë
Kush është e mira ime?Asnjë s’e gjen.
Është gjëagjëzë e thjeshtë , e bëra vet
Nuk jua tregoj zgjidhjen,e kam sekret
SONTE DO TË BJERË BORË..
Sonte do të bjerë borë, murmurit gjyshi
Dhe me mashë shtyn urët e zjarrit
Duke u ngrindur me oxhakun
Thëllimi gëric xhamat e dritarës si mace
Dhe dridhen ato nga të ftohtit
Duke kërcitur dhëmbët
Flokët e gjyshit hutohen nga xixat e zjarrit
Dhe vjen borëbardha ia shpushpurit
Duke degjuar përrallën e saj
Sonte do të bjerë borë,prapë murmurit gjyshi
Dhe malin e stresuar sheh pas perdës
Duke bërë tinëz kryqin
Sonte do të bjerë borë, prapë murmurit gjyshi
Dhe nata gëzohet e zhvishet pa turp
Duke pritur vellon e bardhë
Murmurit gjyshi me malin që sa s’ndal frymën
Dhe nata pret të vesh vellon e bardhë
I VETËM ME SHIUN
Këtë pasdite dua të jem i vetëm me shiun
Me notat e muzikës së tij të dremis në gjumë
Të shoh se si edhe mali rri i tulatur para tij
Dhe peshqit që i fshihen turbullirës në lumë
Këtë pasdite dua të jem i vetëm me shiun
Të pulit sytë e kafen ta pi me të në shoqeri
Mes mbretërisë së mjegullës të jem si alien
Simfonia e kuajve të shiut të zbus shpirtin gri
Ka njerez që me shiun pa të drejtë po zihen
Unë jam si toka e etur që po e pret me llahtar
Shpirtin e ashpër ma shkrin kjo butësi e lengët
Ma qetëson dhëmbjen si puthja në buzën e tharë
Këtë pasdite sa dua të jem i vetëm me shiun
Ta përqafoj, flokët me krehër e tij t’i m’i shtroj
Të freskoj gjoksin që më djeg, e sytë t’i flladit
Buzët dhe gushën si puthja jote, t’i m’i ledhatoj
Në këtë pasdite ,i vetëm,ky shi i qetë seç rigon
Po ma shkrin shpirtin, dhe...mjegulla më mbulon
KUR KËRKON NJË HËNË TJETËR
Ti pe vjeshtën që sakrifikoi bijtë e saj
Të mos i torturonte Zeusi dimër
Dhe ike me dallendyshet
Ndofta aty larg është më ngrohtë
Ti pe yjet që zhyteshin në pellgjet e vjeshtës
Kishe frikë mos mbyteshin në to
Dhe ike,mos ftohej dashuria
Ndofta aty larg yjet janë me të ndritshme
U trembe mos beheshe si hëna tani në vjeshtë
Të deformohej trupi yt i bukur
Dhe ike,se të qeshnin zogjtë
Ndofta aty larg, hëna është me e bukur
Kërkove një hënë tjetër, një hënë me të bukur
Yjet t’i mbash në dorë e të luash
Dhe ike, larg sa më larg
Ndofta aty larg, lëhtësohej dhimbja e ndarjes
Nuk kaptove dete, oqeane që zgjateshin e zgjateshin
Se ato janë si ameba, të paanë
Dhe ike, te dielli tjetër
Ndofta aty larg, harrohej dhimbja e ndarjes
U the dallendysheve të mos të prisnin të ktheheshe
Se ndryshon nata me ditën aq larg
S’ta takohemi dot në endërr.
Ndofta aty larg, hëna dhe yjet nuk ta shuajtën dhimbjen
Paçka se unë jam në planet tjetër.
