(përsiatje)
.1.
U linda në dheun tënd, Naim,
edhe fati,
edhe nderi im.
Gjeta të shkruar fjalën,
gjeta ndezur qiririn,
gjeta të gjelbër pyllin,
të lartë malin e lisin,
të shenjtë bagëtinë,
të gatuar me zjarr zemrën
që merr vrapin e s' ndalet,
kërkon mëmësinë.
Yti ish dheu im,
o i mërguari, Naim,
E lërove me penë,
grëc-grëc me penë,
i fale qëngjin dhe delen,
këngën e bilbilit,
xhyranë,
burimin e ujit të ftohtë,
bimën, frutin, kopenë.
E rilinde me penë.
2.
Qindra e mijëra shpatarë,
fituan dhjetra beteja,
grinë mijra barbarë,
vanë,
në varret e të shumtëve flenë.
Sikur kurrë nuk ishin,
sikur kurrë s'u panë.
Vanë.
Lisat e gjatë janë prerë
dhjetë herë, njëqind herë prerë,
cungjet kanë mbushur dhenë,
degë e gjethe u kalbën,
farërat ndërruan folenë.
Ti, këtu,
në çdo çukë,
në çdo kodër, gërxh e pemë,
grëc-grëc me penë
3.
Rrapo Hekali thirri, malet tundi,
nga tujet pashanë e shkundi,
shpata as topi s'e trëmbi,
shkëmb u bë,
më shkëmb se shkëmbi.
Ti me penë
grëc-grëc me penë
shkruan për male,
shkruan për fusha dhe pemë,
Rrapon e prenë
Ti me penë,
grëc-grëc me penë,
qiririn mban ndezur,
shkruan për qëngjin,
për kecin, për barinë,
për mëmëdhenë.
Grëc-grëc me penë.
Trimi Rrapo pret si shkëmbi,
në vafshim atje e gjejmë.
Ti na vjen në dhomë, në shtrat,
në hojet e trurit qiririn na ndez,
grëc-grëc me penë,
pikturon ëndrrën nga mbrëmja në mëngjes:
na rrëfen manushaqen, luleshqerrën,
tingujt e fyellit në erë.
Ti na pëshpërit rrëzë veshit:
mëmëdhenë,
mos e harroni,
ta doni shumë,
m ë m ë d h e n ë.
4.
Enveri, Mehmeti gjermanin mundën,
mundën dhe të tjerë,
në fund, ç'bën?
Për një fron u prenë.
Ti pikas dhe vjen;
grëc- grëc me penë,
na ngjallë gjumin e natës:
Ta doni Shqipërinë
jo për poste dhe ofiqe,
ta doni ndryshe.
Na jep emrin shqipëtar,
zemrën na gatuan me zjarr.
Ta doni Shqipërinë për Baba Tomorr,
për stanin e shpatin e malit,
për lulet në oborr,
jo për poste dhe ofiqe,
ta doni ndryshe.
Enveri dhe Mehmeti shkuan,
armiq dhe miq vranë,
edhe njëri-tjetrin shtytën, mohuan.
Shkuan.
Ti grëc-grëc me penë
në shpirt na hyn ngadalë,
portën hapur e gjen,
lë një gjurmë, një fjalë:
M ë m ë d h ë n ë.
Si qengji delen ta doni,
shqipëtarë.
Na shkruan mbi shpirtin e vrarë.
5.
Dhe Kamanin që ish burrë ,
edhe vetë Skënderbenë
i mbuloi bloz'e kohës.
Grëc- grëc pena jote,
një shkronjë, një fjalë, një poemë.
Zbulon arin,
i shkëlqen.
Dhe Kamanin që ish burrë,
edhe vetë Skënderbenë
pena jote i shkëlqen.
6.
Syri pikë-pikë të pikon dritë,
pena grëc-grëc, grëc-grëc
hedh në letër dituritë,
shpirti enjtet, plasi, kullon vrerë
se shqiptarët dhe këtë herë,
nuk këlthasin gjithsëtoku:
Ti, Shqipëri, më jep emër.
Ti, Shqipëri më jep nder.
Dy mijë princër dhe këtë herëë!
Plasi shprti,
kullon vrerë.
7.
Në simbiozë me shpirtin tonë,
me qirinë ndezur në dorë
tëharr shpendra-hithra-ferra,
selit manushaqen,
shpresë të vijë pranvera.
Unë e shoh e Ti e ndjen;
fryn era,
fryn era,
manushaqja do shëndoshet
si gjithë shoqet e tjera.
8.
Të falem, Naim,
linde, jetove, mbijeton
në dheun tim.
Nat'e ditë në shpirt më vjen;
Shqipëri më mbjell,
më jep emër,
më jep nder.
5-8 tetor 2000
