Nga Fatmir Terziu
Ju jeni më shumë se një Tërmet
Papritmas ndihet i mpirë
trupi im është ngrirë
fjalët e mia janë zhytur në errësirë.
Ankesat e heshtura kundër panelit të dritares
fshihen si të çmendura.
Diçka dridhet brenda, por mijëra kilometra larg
rezonon një shqetësim me një të pakryer të përjetshme.
Të ëmbëla janë ende lotët që përqafojnë,
shikimin e kontureve të fytyrës së dashur
poshtë betonit.
Pyes veten,
“Pse vazhdoj të shkruaj për gjëra të rëndësishme?
rreth Filozofisë, Politikës dhe Përmendjeve të ngjashme?”
Gjëra të (pa)arsyeshme.
Futjet e kulmeve premtuese.
në vend të kësaj, unë luftoj gjeneologjinë time tunduese,
e parëndësishme për botën, por arti më ngacmues.
Dhimbja dhe lavdia
a është histori egoiste e pafundme
mendja e lodhur fëminore mund të rikrijojë.
Përkundër gjithë kësaj katraure të dhimbshme,
gjithmonë zgjedh të përsëris marrëzinë e kohës.
Tashmë drithma bën gati për të shkruar dhimbën,
ka shumë materiale të zemrës për të mos hequr dorë.
Unë shtrihem nën ato degë të thata pa jetë,
uluni, qëndroni edhe ju shëtitni nëpër dhimbje.
Vetëm bari e kupton
nën lëkurën në fillesa të panumërta
dhimbja është i vetmi helm i dukshëm
mbretërimi i venave, arterieve,
përcaktimi i venionit.
Nuk mund të të shikoja shumë
qysh ke pirë nga kupa e betonuar në gojën tënde
buzëqeshjet ia mbylle librit të së kaluarës
dhe zgjodhe të heshtësh përsëri
për të parë nëse jeta jonë e pjerrët
mund të rimarrë me mëditje
dhimbjen për të rishkruar dhimbje.
Por mosarritja ka një mënyrë për të të mposhtur ty
në këtë hartë.
Duket e çuditshme për ju,
si një parantesë e pasaktë.
Drithma e kyçi zemrën tënde si dridhja e këtij tërmeti.
Kur të gjithë plot lot, shtrydhen dhe lahen menagjisht.
Ju e kuptoni që prezenca juaj ishte vërtet e çuditshme.
Ata ishin vota, jeta, dhe miku në nevojë
ju u vetëpërzutë nga vepra.
Tani akoma besoni?
Kjo mund të ju shpëtonte
nga depresioni.
Tërmetet nuk do të thonë ndonjë dëm tek ju.
ata thjesht bëjnë punën e tyre
dhe e lënë shkatërrimin në vazhdim.
Naiv.
Shpërfillës.
Diletant.
Ata nuk janë saktësisht të gabuar.
Asnjë synim nuk i bënë fajtor.
Vetëm përulja e një kënge të dëmshme.
Ende
ne rrallë shërohemi kur themelet
nga poshtë
dridhen më shumë pa ardhur tërmetet.
Mendova se je fllad i butë, shi i rrallë.
por rezulton në të vërtetë,
sikur ta kishin shkruar në ballë,
Ju jeni më shumë se një tërmet.
Shqipëria në dhimbje
Kjo dhimbje i del eshtrave të thyera,
trondit shpirtin ky tërmet që tund koren e tokës.
Mostrat do të jenë gjithmonë me mua,
por po i ndjek
ata vërtet shkulin çfarë është e dimbshme.
Ata më lodhën,
më thyen
dhe më shkatërruan.
Nëse vazhdoj kështu,
atëherë së shpejti ata do të jenë fundi im.
Kjo nuk është jeta
që unë krijoj për të qenë i mirë në mendjen time.
Kjo është jeta me dhimbje.
Tërmeti
E zhvendosi këtë tub,
një burrë merr metalin e tij
dhe e lë gruan e vet
nën fokusin e dritës së ndritshme
të thikës së një kirurgu
mekaniku zbret poshtë,
pikëllimi i tij pikëllimë
ndërsa shirita brazdash
rrëshqasin mendjen e ngrirë
është në gjak kullues
dhe tubi sipër pikon
një tërheqje në linjën e tij
rrotulla e tij mbështjell mirë drithmën
e dhimbshme, të fshehtë,
oh, ky sistem tani funksionon
nesër, akoma do kërkoj jetë
në kuletë.
