Shoqëria e Librave
Prof Dr Fatmir Terziu
Dhe ndjej të fiksoj këtë fotografi të realizuar gjatë një Panairi të Librit, ku ishin dhe disa nga librat e mi, Panairin e Librit që e organizonte aq bukur dhe profesionalisht poeti Aqif Hysa në Durrës. Dhe në këtë fotografi është dhe një kujtim i paharruar. Janë këto memorje, është kjo lidhje që mbahet në memorje, natyrisht me rifalenderim për dashamirësit e Librit. Ata që dashurohen me librin kanë dhuratën më të madhe të kësaj jete…dhe natyrshëm aty fillon thelbi i të qënit Njeri që lexon dhe dikton vetë leximin për jetën. Aty nis një obligim njerëzor, aty dallohet Njeriu, në të gjithë hapësirën e tij nejrëzore dhe jetike.
Libri dhe Njeriu
Një Njeri, kushdo qoftë ai, zakonisht mund të njihet nga librat që lexon, si dhe nga shoqëria që mban, sepse ka një shoqëri, njëra që është shoqëri librash dhe tjetra shoqëri njerëzish. Dhe njeriu duhet të jetojë gjithmonë në shoqërinë më të mirë, qoftë me libra, apo me njerëz.
Një libër i mirë mund të jetë ndër miqtë më të mirë. Sot është e njëjta gjë që ka qenë gjithmonë, dhe që nuk do të ndryshojë kurrë. Është shoqëruesi më i durueshëm dhe më gazmor. Shoqëria e Librave nuk na e kthen shpinën në kohë fatkeqësie, ose ankthi. Gjithmonë na pret me të njëjtën mirësi, duke na zbavitur e duke na mësuar në rini dhe duke na ngushëlluar e ngushëlluar në moshën që kërkon më së shumti vëmendjen e Njeriut, vëmendjen tonë.
Zbulimi i afinitetit
Është fakt. me shumë njerëz dhe miq të nderuar nuk jam takuar. Këtu dhe në libra ndjejmë si të jemi të shtëpisë. Pse? Njerëzit shpesh zbulojnë afinitetin e tyre me njëri-tjetrin nga dashuria e ndërsjellë që kanë për një libër, ashtu si dy persona ndonjëherë zbulojnë një mik nga admirimi që të dy argëtojnë për një të tretë. Ekziston një fjalë e urtë e vjetër, „Duamë mua, duaje qenin tim“. Por ka më shumë urtësi në këtë: „Duamë mua, duaje librin tim." Libri është një lidhje më e vërtetë dhe më e lartë bashkimi. Njerëzit mund të mendojnë, ndjejnë dhe simpatizojnë njëri-tjetrin përmes autorit të tyre të preferuar. Ata jetojnë në të së bashku, dhe ai jeton në to.
Libri urna më e mirë
Një libër i mirë është shpesh urna më e mirë e një jete që përmban më të mirën që jeta mund të mendonte, sepse bota e jetës së një njeriu është, në pjesën më të madhe, por bota e mendimeve të tij mbetet diku mes kapakëve të shkruar e të pashkruar. Kështu, librat më të mirë janë thesaret e fjalëve të mira, mendimet e arta, të cilat, të kujtuara dhe të çmuara, bëhen shoqëruesit dhe ngushëlluesit tanë të vazhdueshëm.
Librat zotërojnë një esencë të pavdekësisë. Ato janë deri tani produktet më të qëndrueshme të përpjekjeve njerëzore. Tempujt dhe statujat prishen, por librat mbijetojnë. Koha nuk vlen për mendimet e mëdha, të cilat janë po aq të freskëta sot, se sa kur kaluan për herë të parë në mendjen e autorit të tyre, shekuj më parë. Ajo që u tha dhe u mendua atëherë na flet ende gjallërisht si kurrë të ketë ndodhur para syve tanë nga faqja e printuar. Efekti i vetëm i kohës ka qenë shoshitja e produkteve të këqija, sepse asgjë e tillë në letërsi nuk mund të mbijetojë gjatë e veç asaj që është vërtet e mirë.
Prezantimi mes librave
Librat na prezantojnë në shoqërinë më të mirë, na sjellin në praninë e mendjeve më të mëdha që kanë jetuar ndonjëherë. Ne dëgjojmë atë që ata thanë dhe bënë, ne i shohim sikur të ishin vërtet të gjallë, ne simpatizojmë me ta, kënaqemi me ta, pikëllojmë me ta, përvoja e tyre bëhet e jona dhe ne ndjehemi sikur të ishim në një masë aktorë me ta në skenat që përshkruajnë.
Pavdekësia nga libri
Të mëdhenjtë dhe të mirët nuk vdesin as në këtë botë. Të balsamosur në libra, shpirtrat e tyre ecin jashtë vendit që i tret. Libri është një zë i gjallë. Është një intelekt të cilin ende e dëgjon.
