Shkallët
Nga Fatmir Terziu
Në qytetin e Elbasanit ndodhet Lagjia “Banesa”.
Lagjja ku banojnë të ardhur, elbasanas, të ngulur vitesh,
emra që shkruhen ende në lista votimesh,
të lindur, të vdekur, të ikur,
ku komunitetet njihen nga “shkallët”,
jo më nga hallet.
Shkallët u ndërtuan dhe i vunë emrin kësaj pjese të qytetit,
jo pse u bënë vendpushim i fëmijëve,
as se me to ngjitej ndonjë malore. Jo.
Ata u quajtën prej shkallëve me këtë toponimi
e kjo iu ngjiz
u mbeti emër i ri...
Një emërtesë e rastësishme.
Nuk u pre ndonjë shirit i kuq. As nuk u hodhën valle,
nuk u veshën rroba të bardha,
nuk u kënduan këngë, nuk u dëgjuan halle,
buka u lye si gjithnjë me pak sheqer e ujë,
ndoshta me pak vaj ulliri dikund për hatër
edhe pse Ullishten e kishin afër,
loja me “rrollpllaka” nuk u ndal
as loja me të qëlluar të lehtë,
u luajt edhe kukamshehtë.
Këtu ku janë shkallët, fatkeqësisht më s’i ndjen,
në të gjithë hapësirën ku bredh
dhe dëgjon “Jam bir tek shkallët”
por vetëm në telefon,
kur metohet ndonjë zë dashurisht “ikanak” i largët.
Këtu nuk ka më shkallë,
nuk bëjnë më këmbët mbi to,
kushërira e babait nuk shkel më,
as shoku im i rinisë, nuk shkel as Ajo.
Nuk shkel më askush.
Shkallët nuk shkelen më.
Shkallët nuk janë më shkallë,
si gjithë vendi edhe shkallët janë në hall?!
Këmbët që i shkelnin kanë humbur,
e humbën njerëzit shkallën?
Kjo nuk është pyetje.
Kjo nuk duhet bërë të paktën për shkallët.
Shkallët? Ato thjesht paguajnë qiranë.
Paguajnë dhe faturën e dikujt që i bëri për vete
të ngjiten “allaryshfet” në majat e kësaj jete.
Trokamat e heshtura përhumbën reflektimet e tyre.
Shkallët. Shkallët. Shkallët.
Mbaje mendjen këtu:
“....sapo na thanë se jetokan ende mes vetmisë
si një frakturë e grabitur me shpirt si të vrarët,
pa dashurinë e fëmijërisë...”
Pa dashurinë e fëmijërisë?
Përgjigjju! Pse na i rrëmbeve dhe shkallët?!
