Zonje e nderuar,
Bajame Hoxha-Çeliku,
Po ju përcjell disa mbresa te miat nga leximi i parë i krijimeve tuaja poetike.
Faleminderit për kënaqësinë qe me dhuruat duke i lexuar ato si edhe për mirëkuptimin e mendimeve modeste te miat.
Ne poezinë tuaj unë pashe origjinalitet si te poezia:
JETEN
Eh, kuptojmë dhe ndjejmë njëri tjetrin,
Po sa para bën, s’ja vlen më, s’ia vlen,
Kur dashuritë çelin ,
kërkojnë vetëm pranverë.
Gjeta shpirtin rezistent te poetit te vërtetë dhe bukurinë e gjesteve te tij si ne poezitë:
EJA ME MERR
S’dimë o miq, a është mëkat,
Akoma s’e mësuam, mjerisht,
Do të isha një grua me fat,
të ndiqja, rrahjet e zemrës lirisht.
Si ndoqa kurrë, se i quaja: Mëkat
Dhe kisha frikë nga i tmerrshmi ferr,
Tani, i dua rrahjet e zemrës shtrëngatë,
Tani, i them ferrit: eja më merr!
IRENES
Në ato vite të vrara të rinisë tënde
Ti ishe më e bukura Irenë...
Ti ishe...një shkëndijë lirie Irenë....
Ti ishe, një pikë qytetërimi Irenë.
Gjeta një figuracion poetik te rafinuar:
Jam unë
Në rast se të rrahurat e zemrës,
Trokasin tek ty pa reshtur,
Jam unë, që lëviza zemberekun.
Gjeta një kombinim për tu pasur zili te vargut metrik tradicional me vargun e lire:
IKJA
Ike si dielli
apo si hija,
apo si të dyja?
Ike me tjetër,
apo me ëndrrat e mia,
Apo me të dyja?
Në zjarr je me tjetër,
apo me mua,
Apo me të dyja?!
ENDERROJ
Eci rrugës, ëndërroj,
më bëhet se fluturoj,
tek ai që dua shkoj...
„Hë, mo hë, pse s’më thua,
pse s’më thua që të dua,
jeta ime je për mua?!“
Gjeta një nga poezitë me te bukura për dashurinë qe kam lexuar ndonjëherë:
U ngjita deri tek ty,
dhe e shova etjen...
e josha shpirtin ethshëm,
duke të zbërthyer ty, të tërin
thellë...thellë...
Dhe gjeta rrënjët e tua,
për ti mbjell në qenien time.
Përherë.
Gjeta romantizëm i cili shfaqet aq bukur ne vargun tradicional shqiptar:
Dikur
Mbetën puthjet varfanjake,
Malli e flladi, nëpër shi,
Puthjet flasin, e zemra ime,
Digjet zjarr, të kërkon ty.
Të kërkon o syth i bukur,
Se dashuri mban nëpër sy
Bëhu fluturak e unë flutur
Mbi zambakë të flamë të dy.
Marrëzi !
Ëndrrën ma vrave ti!.
Rrugëve...
internimeve
Le dashurinë,
Veten tënde
More me vete.
Gjeta shume trishtim te natyrshëm:
Trishtim
Pa ty, jam hiç i hiçit të zi,
Oh,
pa ty!
Gjeta shume revolte te natyrshme. Veçoj poezinë për mërgimin, nuk ka mërgimtar, te çdo kombi apo epoke qe nuk i flet hapur një dite vendit te vet se perse e flaku ne dhe te huaj:
S’KA SHTRAT PËR MUA NË ATDHEUN TIM
Shumë të desha, edhe të dua
O mëmë, e bukura Shqipëri,
Ti s’më deshe, asnjëherë mua
Më trete, më trete në internim.
Që fëmijë për ty punova,
Fushat ti mbolla me grurë,
Kanale të thella të hapa,
që ty, mos të të mbyste ujë.
Myzeqenë ta zbukurova,
Ta qëndisa oh me blerim,
Të tëra shërbimet ti bëra,
Tamam, si një bijë e mirë.
Po ti mëmë e mirë, ç’ bëre për bijën,
Në fund më flake në mërgim,
Dhe dua të vij mikeshë një natë,
S’ka shtrat për mua, në atdheun tim.
Dhe së fundi vjershën “Sikur”:
Sikur pikat e lotit tim
Gjerdane te qene stisur
Te gjitha gratë e botës
Me to do kish stolisur
Vasil Çepele, Përkthyes.
