Rrjedha
Fatmir Terziu
Thoshin se do të vinte rrjedha. E kështu netët dhe ditët e pritjes kishin ditë që ishin bërë si pikatoret e biberonëve të bebeve, që i shtonin natës të qara të tjera. Nga njëra anë mendja shkonte te rrjedha, nga ana tjetër tek pikatorja. E kështu mendja e Njeriut për herë të parë ndodhej në një midisje të tillë. Në këtë midisje kishte mbetur vetëm fjala. Me fjalë mbahej jeta. Me jetën lidhej shpresa. Me shpresën mbetej Njeriu. Ato anë kishin krijuar këtë zinxhirr dhe me të thuajse mbanin kohën. Nëse ndodhte që njëra nga hallkat e këtij zinxhirri të këputej, ndodhte kiameti. Kiameti ishte diçka e ngatërruar. Njësoj si të thuash me fatin e përroit. Herë të merrte përpara, e herë thahej, aq sa të vinte keq dhe për zhabat. E fundja, sa herë ishin të mallkuara zhabat e atij përroi, kur mblidheshin në korr e bënin poterë.
„Vetëm rrjedha do ti ndreqte gjërrat“, mendonin andej. Po ku ishte ajo? Pse s'po dukej gjëkundi?
Këndej kishte bërë zullum. Andej kishte lënë të tjerët me sytë në qiell. Nga të dy anët ndihej vetëm fjala. Fjala ishte kthyer në shushurimë. Shushurimat ishin bërë të padurueshme. E padurueshme ishte pritja. Pritja ishte më shumë se një sëmundje. Sëmundja tashmë kishte ngjizur emër tjetër. Ky emër ishte vetëm në letër. Në atë letër shënohej e thikta. Tek e thikta ishte e gjitha. E gjitha lidhej me rrjedhën. „Duhej pritur rrjedha.“, nisën të mendonin edhe këndej.
„Rjedha do të jetë shpëtimi ynë.“, mendonin të gjithë. Thua të gjithë? Disa nuk e besonin se rrjedha do të pastronte tërë ato papastërti. Ata, edhe pse ishin pakicë, prapë mendonin se rrjedha ishte një truk. Kështu edhe puna e rrjedhës dukej se po dilte huq. Në ato vende të harruara nuk i shkonte mendja të tjerëve për halle të tilla. Halle të tilla, atje larg në ato anë, dukeshin misterioze. Misterioz dukej dhe lajmi, se përroi ishte tashmë i ngrirë dhe i ftohtë, qëndronte si një masë e qeltë në një humnerë. Përroit i kishte dalë një shkëmb i madh si gungë dhe hamëndësohej se mund t'i ndryshonte rrjedhën. E kështu rrjedha mund të ndahej, copëtohej, shkërrmoqej. E në këtë mënyrë edhe vetë ajo që pritej, nga rrjedha tashmë ishte një mister.
Mbi këtë mister thuhej se do të duhej të investohej për një tunel të nëndheshëm. E tuneli do të duhej të mbahej sekret. Ai do të bënte bashkimin e minirrjedhave. E kështu thuhej që një tunel kur të ndërtohej, nuk do të quhej më një tunel, derisa të shembej.
A mund të qëndroje kundërr rrjedhës? A mund ta mbaje përroin jashtë ligjit të rrjedhës? A mund të quhej tunel, një tunel që herë ngrihej e herë rrëzohej? Kjo ndodhi që ndodhi. Tashti kërkohej drita në fund të tunelit. E drita kishte kohë që kishte dhënë një sinjal të largët. Sinjali vinte nga e errëta e mufatur në largësi të syrit të Njeriut. E syri i tillë i largët është vetëm në ëndërra. Kur hapet e mbyllet një sy i tillë, ëndërrat ikin, fiken, nivelohen me dritën që sheh. E atë që sheh e ke ndryshe nga një shkëmb në mes të përroit, ndryshe nga një tunel që shkërrmoq rrjedhën, ndryshe nga një rrëmujë që prodhon vetëm mister. Aty në dritë të diellit, nëse ndodh të dalë atë kohë, syri mbetet vetvetiu në një tunel. Në një tunel të tillë edhe ëndërrat errësohen. Prushiten, ndizen, zveniten e shkërrmoqen deri në fundësi të ujtë. E ujtë në një ëndërr me tunel përroi në pritje të rrjedhës.
