Vullnet Mato
Ngazëlloj duke soditur rizgjimin e natyrës,
në këto çaste pranverore, kaq solemne,
kur toka e përgjumur, fillon lan fytyrën,
në dushin e madh, çudibërës të rrezeve.
Fshesa e rrezeve, si amvisë e kujdesshme,
nis të fshijë dheun nga errësira dimërore,
zbulon dalëngadalë konturet e djeshme,
kredhur në plehërishtet e blozës stinore.
Shtron udhën dhe fton diellin të dërgojë,
ngrohtësinë jetëdhënëse, të munguar.
Toka e përgjëruar, nis vishet të nusërojë,
në dasmën e madhe, të blerimit të lulëzuar.
Pllajat e pyllëzuara vështrojnë majëmalet,
dhe nisin të stolisen para pasqyrës së qiellit.
Kumbullat sykaltra, përshkëndisin petalet,
për të pritur vizitën madhështore të diellit.
Zogjtë e tulatur, nëpër degëzimet blerore,
shkundin gjumin nga puplat, me cicërima,
qingjat e fjetur staneve, nëpër bregore,
përshëndesin rrezet diellore, me blegërima.
Gonxhet mes gjetheve, nisin rihapin gjinjtë,
dhe fillojnë të shkundin kristalet e vesës,
grunjërat e mëndafshta, drejtojnë kallinjtë,
të luhaten në valëzimin e ndritshëm të dehjes.
Gjithë hapësira e përgjumur dimërore,
tashmë shfaqet madhërisht, në ripërtëritje,
me buisjen e re, të bisqeve pranverore,
mbushur plot e përplot, me qumësht drite...
