QIELL DHE PUTHJE
Në galeri buratinësh
orbitën e hënës ula
dhe rrezet e diellit ngriva
përtej shikimit tënd xixëllonjës.
Në natë fishekzjarrësh të ktheva
dhe me blunë e fijeve të vetëtimta,
të vizatova rrathët e syve,
në telajon e krisur të Krishtlindjes.
Orët e mbrëmjes ndalen
të parakaluara nga ti
që më pret në tavolinën shpirtzbrazur,
brenda vinotekës së vreshtit gri.
Mbërrij me kasën bosh
të një violine,
harruar në grindjen e ditës së kaluar dhe me dhuratë,
zemrën time të plagosur
në një kuti argjendi,
kyçur me çelësin “Të dua!”.
Qirinjtë shkrijnë nga fjalët
që heshtja shkruan,
një puthje endet në ajër
si një avion i vogël pa krahë.
Në cep të dhomës,
një lot i qeshur
derdhet në grykën e një shisheje vere…
PATRICËT DHE PLEBEJTË
O njeri me shpresën e së nesërmes së panjohur,
sa do të ndihesh i përkohshëm në këtë botë,
fantazmë pas dere në bishtin e fshesës, hije e ngrohur
apo një copë kockë e vjetër nga lufta e ftohtë?
Pse zjarri i gjakut nuk të zë në ditët e sotme,
pse lotët e ngrirë si borë e kripur nuk janë tentakula akrepi?
Shpatën e Spartakut flakur si hedhurinë në eksponate,
po leckat me ngjyra pse sot i gëlltit te grepi?
Sa do të vazhdosh të jesh plebeu i kodrës Aventino,
patricëve t'iu shesësh indulgjenca për pjesën tjetër të Romës,
kur do të kuptosh se ata nuk janë si mbreti i feakasve Alkino,
por Neronë të rinj me Colosseun në pjesën më të madhe të botës.
KAM KOHË
Kam kohë…
që s’kam shkruar një poezi,
se lulet nuk kanë ngjyra të çelëta
e lulëkuqja ngeli një gonxhe pa formë.
Gjinjtë e vajzave me portrete memece,
më duken si gorrica të egra.
Vithet e grave syvrara
më ngjajnë me ato të lavireve të plakura.
Luanët nuk kanë krifë
e çiftosen me hienat e mekura.
Kam kohë që nuk shkruaj,
se shkronjat jo më tridhjetë e gjashtë
dhe librat me kopertinë pahapur
kanë aromën e pluhurit të mykur.
Hëna nuk u bë kurrë e plotë,
meridianët i ngjajnë draprit të shtrembër,
deti fle dhe nuk zgjohet,
si një kënetë pa kallamishte
e yjet magjivdekur
mbytur në mjegullën qiellore.
Kam kohë që nuk shkruaj më poezi,
sepse ti ma deformove botën,
si një bostan i shtypur në lule
nga urithët e bredhur netëve.
Mungesa e takimit tënd të përmalluar
nuk e ndez kurrë flakën e shuar
e epshi ofshan i plagosur
si një hije e madhe në agoni.
Kam kohë që nuk shkruaj më
se poezia nuk udhëtoi me mua
kur kapërceva dete dhe një oqean
si një shi i vetmuar dimëror.
Kam kohë…
BALADË E HUMBUR
Mëngjesi erdhi përsëri
e nuk mungon kurrë
në ty,
në çastin sa shkel dielli
në shtegun e malit lindor.
Me ekuacionet
që shkruhen mureve të dëshirave,
jetojmë së bashku
në skajin e fshehtë të botës.
Arinjtë polarë,
në bardhësi absolute,
trembin ëndrrat e poetëve në brigje;
një baladë e verbër endet pyllnajës,
pa gjetur rrugën.
Muzgu vjen,
arratiset kthesave të orëve të natës,
errësira çahet si një bambu;
ndërsa drerët vrapojnë e vrapojnë,
në kërkim të baladës së humbur…
DELUZION
Të shihja pa t'i hequr sytë,
si një zakon dashurie
i një riti mistik,
të një tribune xhungle.
Keqardhja jote grisur nga vjetërsia,
nuk mbjell asnjë shpresë të zbehtë që rrit krahët
e kapërcen oqeanin
e ndarjes.
Heshtja e zbrazët nga inde ndjenjash,
më vishte fytyrën me ngjyrën e vdekjes
e prapë dëshira e vjetër
sa vetë takimi i parë,
ndizte hemoglobinën e gjakut
e më skuqte të verdhën e zverdhur të lëkurës.
Mëngjesi im ka sytë e tu,
ajri është fryma jote e nderur në eter.
Mbrëmja,
me qeshjen e trëndafiltë,
mbyllte muzgun e pushtonte natën,
me zërin tënd ofshamë...
STATUJË
Zogjtë shtegtarë,
nuk lanë asnjë kujtim;
vjeshtës së tretë
ikin e ikin...
Lot kuajsh
në parqe e gjethe,
mëngjeseve
me vesë e mjegull.
Pse qenka e thënë
kjo vuajtje ferri
me regëtima shpirti?
Dhembje engjëjsh të gjymtuar
në betejë me dashurinë
e vrarë.
Ti,
statujë e gjallë
që ndriçon
edhe errësirën e fundit të detit
si një far i përjetshëm,
mos u zemëro me sytë e mi
të shuar.
Zogjtë shtegtarë,
nuk lanë asnjë kujtim;
vjeshtës së tretë ikin
e ikin...
HESHTJA E VRARË
Lëviz heshtja me zë,
si një tingull i shuar në rrebeshin
e gugatjes së pëllumbave;
udhëton si valë eterike
në trafikun e ngërdheshjeve të ngurta.
Përplaset në kafka të boshatisura
e kërcen midis tyre
si një pesëlekësh në xhepat e një lypësi kokëthinjur,
duke më buzëqeshur në agoni.
Qeshjet tuaja,
mbarsur nga cinizmi,
si grekët e natës
në barkun e kalit të Trojës,
vrasin heshtjen,
gardianen e buzëve të mia.
Një pasthirrmë e vonuar
u dogj si meteor
e qau me zërin e klithmave të vdekura.
Lot të kuq, të ngrirë e pa vëllim,
mbledhur në mjekrën time.
NUK KUPTOJ
Nuk kuptoj,
pse toka më ftoh
me shkëlqimin e diellit
e stinët përdridhen
në brinjë ditësh të thyera,
pa vegimin e ringjalljes?
Nuk kuptoj,
pse fluturat ngecin në mureve
të stomakut njerëzor
dhe vdesin një kohe gazmore
që tretet e vrarë fundit të saj?
Nuk kuptoj,
pse ironitë tuaja si gurë bilardoje
më përplasen në sferat e lotëve,
si një kore buke e sapogjetur,
në urinë e një endacaku?
Nuk kuptoj,
pse një turmë laramane
më mjegullon sytë
rrugës së ndriçuar e shtruar
me petale lulëkuqesh;
dhe pse të tjerët
ikin si kufoma eunukësh,
në anën tjetër të korsisë së vdekur?
Nuk kuptoj,
nuk të kuptoj dot,
pse më do pa më dashur
dhe ikën në takime
mendimesh të turbullta
fshehur nën strehëzën e nënqeshjes?
Nuk kuptoj…
NDIEMË
Të thërras fort emrin,
i cili laget në çdo shkronjë
nga dashuria ime,
sikurse laget trupi yt i bukur,
nga shiu i mjegullt.
Dëgjomë...
nga skutat e panjohura të shpirtit;
fjalët pëshpëritje të copëtuara
të diftongut “të dua”
më përplasen buzëve
në një maratonë të pambarimtë.
Ndiem se si po t’i zhyt duart në flokë,
si nëndetësja që nuk do të dalë
në pasqyrën e detit pa dallgë.
Lulëkuqet midis trëndafilave blu,
ngjiten në lëkurën tënde të avullt.
Puthmë që të rroj,
se asgjë midis nesh nuk hijezohet.
PEIZAZH
Bymyer nga lagështia
e lotëve të hënës,
yjet jepnin koncert në qiellin blu
me re të pambukta;
meloditë vallëzonin në det
me vela psherëtimash të thyera.
Poezia shkruhej me tinguj fluturash.
Në parkun e vjeshtës,
diku larg një saksofon,
shoqëronte trishtueshëm
një qyqe me zë të mekur
e para derës së kishës,
fikur një qiri i tretur.
Nata prangosej
gropëzave të hapura,
mbushur me shira shpirti.
Fluturave të shkronjave
iu varën krahët me pluhur të verdhë yjesh.
Poezia në pentagramet e avullt
nuk mbaroi kurrë…
STINA E EMIGRANTËVE
Si hije trupash, ne ikim larg,
avionë të mbushur me hije ngrihen,
jetojmë në kohën, "Jam emigrant",
fjalët e zemrës heshtja i thyen.
Hije trupi hije dhe shpirti,
i lëmë ku lindëm në tokën nënë,
në sy na ngrijnë lotët e mallit,
të rrjedhin jo, s'qenka e thënë.
Kaq pak bashkë, më shumë vetëm,
dhe dielli i verës, po i vetmuar,
një grimcë gëzimi sa feks te syri,
zhduket papritur si yll i shuar.
ETYD I THYER
Lule të këputura pa petale
ofshanin thellësisë së kohës,
në udhën pa emër.
Ca njerëz
ngroheshin në një zjarr,
ndezur me fletë libri dhe taste pianosh.
Britmat e kordave
të klaviçembalos së kishës,
me dhembjen e tyre
kompozuan një etyd të thyer.
Nga qielli
rrodhën lot pëllumbash të bardhë
dhe copëra pentagrami
të një marshi funebër.
MELODI
Mbi supe hedhur
gjumin e mëngjesit,
tabelat e rrugës
më sillnin kujtimet
e një tjetre...
Një poezi pa fundin e saj
tentoi të më rrëmbente pa u zgjuar,
duke më gënjyer me një melodi.
Nënqeshjen e këpucarit plak një ditë më parë
e harrova në shprehjen
"I dont care!"
dhe poezia me fundin e ngrënë
u arratis me një re të grinjtë pa shi.
Melodia u zhubros
si një tekst i grisur,
shkruar tre herë…
PLUHUR LOTËSH
Në harqet e thyera të urës,
krahë lirikash të vjetruara,
pluhur lotësh...
në degët e akacies
mbajta frymën e fundit.
Nën rrënjë të bardha
mbiva si mështekne,
ujitur me fëshfërima
serenatash.
Fletë dhembjesh shfletova
shkruar me safir blu,
në pergamenë shpirtrash.
Një larvë u ngrit me krahë të ngrirë
duke zhurmuar si bulkth,
në hijen e muzgut.
