POEZITË

Gur pa filiz

(Emigrimi një sëmundje e stisur)

Nga Fatmir Terziu

Dhe koha,

dhe toka,

dhe qielli janë në sytë e mi. Janë syri

që zgjodhën prindërit e mi

dikur

të shoh botën dhjetë herë, kështu që unë jam vetëm

tashmë në gjendje të pres menjëherë

kostumin e djeshëm.

Unë jam dora që prindërit e mi zgjodhën dikur

të pres me kujdes, kështu që unë jam i ditur?

Në kohë,

në hapësirë,

në vend

një gur i latuar që rend

në vrullin e erërave postmoderne nga ky trend

unë përkujtoj se si një gërshërë e pamatur ka prerë

fundi i asaj cope që dikur ishte një pasuri

u kthye në një leckë pa nder,

pa shtëpi.

Thjesht si guri i varrit të një personi pa mbiemër,

shkëmbi për të cilin Sizifi u dënua nga perënditë,

guri i mullirit rreth qafës së sakatit,

pa kohë,

pa hapësirë,

pa vend,

një mbrolë e mbetur mes gishtave që dhemb

më shumë se plagët tek dora

e trungu që s'lëviz

për t'i cunguar pafundësisht edhe gjërat më të vogla.

një gur i butë nga i cili nuk ka më filiz.

POEZITË

Shtrydh në mesnatë plotë trembëdhjetë minuta

jo dymbëdhjetë.

Numërimi ka mbetur tek yjet e ëndrrës

ndërsa filloj të zbres në dritë dhe të shoh

shkëlqimin e tyre të qetë,

si mund ta shkruaj më mirë kohën e planifikuar

janë vetëm njëmbëdhjetë.

Pastaj duhet të hap kompjuterin. Tastiera

pret gishtat e mi që mezi i lëviz se nuk dua të godasin

gjumin për hir të dashurisë

që vlon nga brenda

në orarin më të zjarrtë me mbulesësn e bardhësisë

kokat bëhen prush dhe syngjitja godet me shkelm

lojën e mësuar prej shekujsh

ku gjuha nuk dekodohet ka mbetur jerm

flasim si të dehur

vetëm fëmijët na e ndërpresin këtë frymëzim

dhe tani me të vërtetë duhet të fleni gjumë, ju lutem flini tani

në shtratin tuaj dhe mos u bërtas,

mos u bërtas

mos u bërtit kështu!

Duke parë në ekran

siç e shoh ëndrrën që po kalon ende pa ardhë

në zbardhjen e një vargu të bardhë.

Pesë minuta kanë mbetur për një kryevepër

ose të paktën një reflektim në sy i dritës

vetëm pesëminutësh.

Diçka që tingëllon si kjo.