Të rrëgjuarit pleq shullehen në diell,
mbushen stolat me kokëzbardhur,
psherëtijnë e përloten,
me rënkim ngrihen,
cukër-cukër ikin nga kanë ardhur.
Njohin fytyrat e njëri - tjetrit,
ç'ë se emrat s'u vijnë ndër mend,
por pleqtë, zogjtë e peshqit,
shtegtojnë larg,
e takohen në tjetër vend...
Cukër-cukër çapiten me bastunë,
në heshtje e gjejnë fytyrën që mungon,
aspak çuditen,
pleqëria është paragjumë
dhe zilen e zgjimit ndodh që s'e dëgjon....
