…pena që shkruan fatin e Njeriut

Deti i kthjethtësisë

Fatmir Terziu

Në hënën e akullt,

vetmia gjendet qetësisht

si një det pluhuri.

Janë hapat e tua që mbaj mend

me to qetësoj udhën time të gjatë

ditët larg,

netët që lundrojnë yjet e buta nëpër lumin e qumështit,

pa asnjë hezitim, pa asnjë dhunë,

nuk është më sekret,

ndërsa presioni i madh zakonisht i tërheq,

dhe natyra e tyre e zjarrtë i shkërrmoq ata,

pothuajse gjithnjë flakërojnë herë pas here,

si një diell pas reve.

Shkëndijat e syve që të mos pushojnë asnjë moment,

por sonte,

ata i lejojnë vetes një moment tipik,

sikur tiklimi i tyre i shkujdesur, do t'i çonte ata nëpër natë

duke vallëzuar nëpër teatrin kozmik,

kush e di se ku janë drejtuar?

Dhe kështu, sytë enden, gjithnjë kështu …

me hapat e tu të dikurshëm

lehtësues.

Në hënën e akullt,

vetmia pikturohet qetësisht

si një det i tistë mes kthjethtësisë.

…pena që shkruan fatin e Njeriut

Fatmir Terziu

Çfarë dimë nga ditët

ne njerëzimi i harrojmë.

Distanca ontologjike

në kohë

në ndjesinë tonë

shpërthen një zjarr që na bën një

kur ndjehem qoftë një ditë larg

vetëm ti mund të më zgjosh.

Një orë e tillë nuk do tik-take

hyn si një xhangë

sytë vezullojnë sekretet e tyre

një puthje spekullon buzët në distancë

mbi buzë mbijnë ylbere

shi pas shiut të një vere.

Sot ditët e tilla janë bërë frakturë

vetëm celularët arnohen me mesazhe

sytë enden pas qelqit në rrugën e vetmuar

ndërsa çfarë dimë nga ditët

enkas i zbulojmë

tek zemra e humbur në dhomën e vet të harruar.

Ditët janë bekimet që ngjyrosin nga Lart

penën që shkruan fatin e Njeriut.