Nga Thani Naqo
Nata spërkati brymë,
u thinjën pemët e duken si shtriga,
u thinjën mustaqet e qenit,
u thinjën tjegullat,
u verbuan dritaret dhe lumi.
Doli dielli,
djersinë pemët e,
duken si nuset lakuriq kur dalin nga banja,
djersinë mustaqet e qenit,
djersinë çatitë,
djersiu gardhi,
mëllenja shkundi brymën nga puplat
dhe kriu-kriu ia thirri këngës.
Lotojnë dritaret,
lotojnë sytë e komshies,
i bëj ca shenja,
ajo fshihet pas kortinës,
e pikëluar nga thurrjet me grep.
Thonë se po bën pajën,
loton jo se do martohet përtej malit,
por se atje nuk bie brymë e dëborë.
Djersiu stela e kotecit,
ka-ka-ka kakarit një pulë,
ki-ki-ri-kiiiiii pincon sqepin
dhe ia sëllon këngës së zgjimit.
Krahët i përpoqi aq fort,
sa u shkund bryma e gjithësisë,
u shkund dhe bishti hënor i këndezit lafshëkuq.
