Pasthënie për Konicën

1. Pasthënie për Konicën

Pres, duke pirë kafen në zemër të Londrës,

të hyjë njeriu me kostum, njeriu me kollare.

Gëlltis gllënkën e parë. Të dytën. Ndalem tek e treta,

fshij sytë me ngadalë. Është njeri tjetër,

jo ai që u rritëm e mësuam bashkë,

tërhiqet për mënge nga miqtë e tij të vjetër,

shef a drejtor, deputet a ministër të jetë në dashtë,

unë përthith filxhanin dhe shkruaj në letër.

Eja. Ulu këtu në krye. Ngrihet i liron vend miku i tavolinës,

i madhi, i zbrituri direkt nga avioni i linjës

fshin stërkalat e pështymës,

që i kanë mbetur në xhaketë,

nga përqafimet e ‘malluara’ patjetër,

diçka është ndryshe, ai s’është me po atë setër,

sot është i madh, është kohë e re,

ajo ishte kohë e vjetër...

Pastaj ai flet, karriget rrënkojnë,

i lodhur gjithë ai trup i majmë,

është koha që të tjerët të mësojnë,

ai flet, ai ha, ata dëgjojnë. Unë

përhumbem mbi një foto, kuvendoj me Konicën,

mundohem ti krijoj pak vend, të vë në punë,

portretin e tij, sakrifikoj kornizën,

edhe unë ti bëj diçka ‘present’,

kisha udhëtuar larg në Oakley Crescent.

Shënim: Faik Konica gjatë qëndrimit në Londër, ndejti në Oakley Crescent.

2. Atë fundvit

Atë fundvit ajo s’më shkroi më kartolinë,

unë fajin ia vura postës,

linja të ngarkuara, thashë,

me një troshitje të tistë në zemër.

Mendoja dhe gati përhumbja në vitet e shkuara...

Dita s’tretej prej orëve,

po prej lotëve.

Kartolina mungoi në këndin tim të përvitshëm,

ajo kartëz e shenjtë e fundvitit,

mbeti si një simbol i pritshëm.

Tek e çara e derës më ngrinë sytë,

piktori më amator s’do të lodhej kurrë,

portretin tim ta nxirrte qetësisht në dritë.

Kur perdja lëvizi pakëz,

dy zogj flatrashprishur

m’u duk sikur digjeshin mes flakës.

Si dëbora kur bie e shkrafanjitur,

si fëmijës kur i shkrin nga vapa akullorja,

i ishte tretur memorja?

Dhe ditët ikën të zëna varg,

asgjë nuk tringëlloi tek ai prag.

Kishte ardhur ora e fundit. Dhe gotat ishin gati për të uruar

kur dera u shkund, dëgjova një fjalë:

“Në vend të një karte erdha vetë të të them Gëzuar!”

fshiva sytë, s’ishte ëndër, s’ishte as andrallë,

Ajo ishte përmallur, e dashuruar!

Mbushe me lule atë kënd bosh thashë,

kartolinat janë vetëm për një rast.