Pas një begonje

Pas një begonje

Nga Fatmir Terziu

Përditë mendja thurr sexhade ajri,

me enigmën e panjohur të një zonje,

në tru, në sy, në trup digjet malli,

për erëmirën e saj prej begonje.

E shkallët e mbajnë peshën e hijes,

sikurse gjethet që meken nga trupi saj,

enigma rrëmon si maja e lagur e fijes,

në një gjilpërë që syve u vihet faj.

E shtati i saj ‘belqin’ e ‘qibar’

zgjatet si ditët në çdo pranverë,

lulet e saj plot nektar e sheqer,

ende mendjen e ngasin atje zvarë.

Pas një begonje që u rrit në mendje

u lodh jeta duke thurrur sexhade,

me enigmën si një mbulesë lecke,

mbulon në përhumbje imazhet…

Shtëpia e mban të terrur nën çati,

një rrënjë të yshtur që në fëmijëri,

aty ku begonja çel dhe vyshket tashti,

enigmës gjithë trupi i mban mëri.