Fatmir Terziu
Pafajësia më pyet e strukur
mes gishtave të lodhura të meridianit
e mbuluar me tik-take rrahjesh që dalin për t'i dalluar
në një paruke mode
qasje të reja duke të hutuar
madje dhe të rejat fshihen nga kujtesa
sa herë që shoh përqark me një lëvizje të kokës
ndjej se telat e zogjve janë zëvendësuar me maska
sa qesharake se si shtohen përditë tituj për bizhamat e botës,
për nderjet e njoma e gjysëm të thata
ditë, javë, muaj… pa data
që kilivilen me virusin e kohës.
Pafajësia më pyet e strukur
Çfarë prisnit?...
…të përkëdhelnit me fjalën e duhur
të shkulnin fjalën e ngulur?!
Çdo gjuhë është si puna e parmakëve
që shkulen nga rrebeshet e papritura,
ku fati i tyre përfundon nën dhe,
e kjo nuk është sfidë e harbuar e fjalëve
por ajo që ndodh si me ne.
Pafajësia më pyet e strukur
Çfarë prisnit
të zgjonit duke ëndërruar një univers
sikur të mos e dinit, se fjala është si jeta
kur jeta futet pa e kuptuar në një thes.
Pafajësia na pyet e strukur
të gjithë heshtim
si në një provim në rrjeshtin e parë
edhe pse duhet të qajmë prapë qeshim
kur gishtat e diellit nxihen në këtë hambar.
Pafajësia më pyet e strukur
kështu ndoshta kuptojmë vetëm kaq
sa e pasur, sa e dlirë, sa e ëmbël është gjuha jonë
por Naimi i këndoi nga larg.
