Storie për një vdekatarë
Dje e më parë- e di ti
Pa ndërruar dukje fytyra ime,
përveç mimikës si e dashti çasti
Njësoj me retoriken e rebelisë rinore
Ate të fshikullisë për urtim
Njësoj me tonin të ngritur e rrokje zvarritur
Në hartën e gjerë të shpirtit të njeriut
Vura gishtin në copëzën e endërres sate
Në copëzën që endërroje e s’dije
As në ç’vend shtrihej e as ç’fytyrë kishte
Dhe si një kalama nevrik nga bredhjet
Dhe si bërtitës i mendjes kaotike
Të shpija parajsës së copëzës.
Ti, tashmë, tek bëje vrap theqafësh
Drejtë asaj që doje e s’dije portretin e sajë
Se ç’lëndoje pashpirtëshem veten e vocërr
Se ç’e përplasje skajeve të thepinjta
E shpirti të rrënkonte nga përrocka gjaku
Në ç’trajta të pakufijshme do gjetet ky shpirtë i gjorë
Se ç’do rrokulliset kreshtave deri në tragjedi
Ç’blasfemi do bëj tek mohoj urdhër Zoti
Dhe një dite, një dite të dhimbshme
Tek jep grahmën e fundit mbi jastëk
I lë atyre mbi kokën tënde vetëm një fjali
,,Do iki pa të jam ai që desha të jam
Si një meteor i mallkuar pa vendndalje për prehje
Zot, o Zot, si i madh që je
Më fal që cytesha të kam ate që s’mund ta kisha!
Me priu një djalle pa histori të dijtur”
Dhe ikë në boten tjetër me sy të hapur
Tek i jipet homazh përmbi trup të tij:
Lamtumirë, lamtumirë lakmitarë
Të të pranoj Zoti në pakufi të vetë
Si i madh që është, me falje e ledhatime.
Amin!
