Numuroj…
Sot, shalova nje kalë të ri viti, me patkoj të tjerë në këmbët e moshës. U vesha si për festë, romantik si dikur: Këmishë me kuadrate lojë shahu, pantallona në ngjyrën e rrushit të pa bërë, këpucë të zeza me çorapet gri, dhe pak aromë,që më nxit mrekullinë… Shalova një kalë të pa njohur,xanxar, me samar të ngrënë nga pesh’ e shtegëtimit dhe litarë, kalbur lagështirës së ankthit. Për dhuratë,shpirtit i dhashë të pinte një gotë me verë shprese, duke pëshpëritur vazhdimisht refrenin: “Sado i egër të jesh o kalë, revanin, s’kam për ta ndarë.…”
Μετρώντας
Σήμερα, καβάλησα ένα ατίθασο άλογο με τα δικά μου χρώματα στο μέτωπο. Ντύθηκα γιορτινός, σαν κάποτε: Το πουκάμισο με την σκακιέρα, παντελόνι σε χρώμα άγουρης ελιάς τα μαύρα παπούτσια με τις γκρίζες κάλτσες και λίγο άρωμα απ’ το αγαπημένο μου“d’hermes”. Καβάλησα ένα δύσκολο άλογο με τη χαλασμένη σέλα από το βάρος του μετανάστη και το χαλινάρι, υγρό από το άγχος του ξενιτεμένου. Την ψυχή μου, κέρασα ένα ποτήρι γεμάτο προσδοκίες από σταφύλι, ψιθυρίζοντας το ρεφρέν: «Όσο άγριο να είσαι άλογε, τον καλπασμό μου θα ρισκάρω...»
