NUK TE NDAHEM TI, O DETI IM KALTEROSH

NUK TE NDAHEM TI, O DETI IM KALTEROSH

-CIKEL ME POEZI NGA PANAJOT BOLI-

NETET E SARANDËS

Me çelsin e parajsës në dorë

Saranda ime

Edhe sonte me hapi portën

Kalova litarin e Purgatorit

Pa frikë.

Më pritën Zanat

Me bukurinë varur si gjerdan në gjoks

E me fustane drite

Të bardha...të bardha

Mes dritash u bëra dritë

Në breg u përqafova me valët

E kënduam se bashku

Me ritmin e tyre

Valsin e Princit Jon.

Erdhi dhe vajza e valëve

Tërë epsh

Me të puthura

Çmendi xhelozen natë

Saranda ime

Me çelsin e parajsës në dorë

Më pret

Edhe unë përkulem

I puth duart

MË FALE DET?... E DIJA

Ç’pati sot ky deti im? Pse qëndron turivarur?

O, sa fort dua ta përqafoj, ai prapë rri i shtangur

Ç’pate miku im? Pse më rri me kokën mënjanë?

Ke të drejtë, ti më prisje, por punët nuk më lanë.

Unë ty, s’të ndahem kurrë, kurrë s’të mbaj inat

Ti je qetësi e shpirtit tim, ti je imja shtrëngatë

Sa kohë prisja të çelja derën, ja i etur po vij sot

Të bie në prehrin tënd, të shtrëngoj fort e fort.

Më fale det?...Oh, e dija.Nise valët radhë e radhë

Në vesh të më pëshpërisin: Po,ti, shpejt të kish ardh

Gjoksin seç ma ledhatojnë me naze, ëmbël puthin sytë

Në grushte sjellin margaritarë, margaritarë o me dritë.

Të iku zemërimi det, e dija mirë, ne jemi të pandarë

Ti shpresa ime e kaltëruar, unë një zgalem i pavrarë

Erdha nga thellësitë e tu, prapë iki në misteren thellësi

Bodigardë kam valët e hënën, neraidat blu për dashuri.

Eh, si atë natë që m’u zemërua ajo, duke pritur në stacion

Gojëkyçur, ballin ulur, heshtja sytë po m’i zgurdullon

Dhe papritur seç ngre fytyrën, butësisht dorën më kap

Zgjat buzët, puth e fol, fol e puth: “S’përsëritet, ë, prapë?!”

HËNA E DI SEKRETIN

Hëna i grisi retë, si nuse e ndrojtur nxjerr të bukurin sy

Te Foleja e Valëve vjen,me lajka e dredha më futet në gji

Buzët më ndjek, më kë flas:Ti me valën ishe dhe mbrëmë.

-Si s’më lë një herë moj hëna ime, një sekret asaj t’i them?

Ajo qesh e sytë ëmbël m’i puth: Edhe mua s’bëson, vertet?

Ta di brengrën,mos më thuaj jo, ma tregoi mbremë vala vet

Atë e panë pulëbardhat, me kapele e bluzë të bardhë borë

Ulur te guri juaj,veshtrimtretur te deti, me një libër në dorë.

Bisedonte me ankthin ulur këmbëkryq, sytë te vala i mbeti

Sa herë merrte guximin ta pyeste: -Po sikur të dalë sekreti?

E panë pulëbardhat zëmërmira,ia thanë valës shpejt e shpejt

E shikon qe e di dhe unë sekretin. Edhe ajo me ankth të pret

TANI, UNË E DETI...

Unë e deti jemi vetëm,të heshtur, ulur këmbëkryq në një gji

Sekret është vendi, nuk e them, jo, jo, s’të tradhëtoj kurrë ty.

Si arkeologe kërkoje një strehë, me një kapele kashte në dorë

Ja, e gjeta-thirre ti me gaz, folenë rrethuar me mur shkëmbor

Bile më the ta pagëzojmë:Të pëlqen ta quajmë “Foleja e Valëve”?

Dhe si fëmijë me gurë dalte skalitëm në të, shkronjat e fjalëvë.

Deti na pa e shkeli syrin, na nisi valët me vezullime varg e varg

Na tha në vesh: Po ju pa kush, ju mbuloj unë me shkumë të bardhë.

Na panë valët të hutuar, me stërkala filluan të na ngacmojnë

Pa turp na zënë dorën,duke kërcyer në Mbretërinë Blu na çojnë.

Zbresim të qafuar në një planet tjetër, këtu pa peshë udhëtojnë

Pranvera këtu është e kaltër, këtu për çudi,vetëm yjet vesojnë

-Mos u trembni se ju sheh kush, na thonë valët me pëshpërimë

Ju fshehim ne pa merak te shkembinjtë, në folenë tuaj strehim

Tani, vetëm unë e deti, të heshtur... Hap sytë,tutje, në kaltërsi

Te vendi ynë sekret të pres, si dikur,te “Foleja e Valëve”...ti e di

KY DET I KRIPUR...

Nën hijen e dardhës, i vogël, me gjyshin e mirë shoqëri

Me puhizën verore që i thante piklat e djersës përmbi sy

Një kallëz gruri shkoqiste, i menduar pa thënë një fjalë

Ca kokrra të buta më zgjaste t’i bluaja ngadalë, ngadalë

Kundronim jelekun jeshil të Vurgut, me tej horizonti gri

Dhe puthur me të, një çarçaf i stërmadh i blunjtë, kaltërsi

Është si lumi ynë-thosh ai- ka lëmë të gjerë, i thonë det

Vrapojnë në të dallgët, si kuajt të bardhë që të zënë retë

Një buzëqeshje enigmë kaltëronte nën mustaqet papritur

Bile qeshte edhe pak-Ja , sa ti isha unë, akoma i parritur

Me vete më mori babai në një fshat të madh, i thosh qytet

Kishte emër të bukur, Sarandë, një gjysmë hëne vërtet

Brodha sokak më sokak si fëmijë i padalë nga kureshtja

Anës bregut u ula i lodhur, buzët më ishin tharë nga etja

-Ç ‘pret – ithashë vetes-ke ujë të pasosur, të keqen vëllai

U shtriva mbi zallin e rrufita, ish shumë i kripur qerratai

Pyeta gjyshin tim të mirë:Kush i hodhi kripë kaq shumë?

Pse s’është si Bistrica jonë, pse është i ëmbël ky lumë?

Bëhej serioz ai e vështrimin hidhte diku paksa i harruar

Më thosh: Një anijë me kripë dikur në të është rrëzuar.

Vrisja mendjen : Si është ky lumë i gjerë me ujë me kripë

Me kuaj që vrapojnë si në lëmë?- e mua më hynte një frikë

I çuditshëm, misterioz, që nxjerr nga barku edhe bajloz të zi

Ah, more det, si u bëmë tani, vëllëzër,s’duroj dot larg pa ty

NË KRAHËT E VALËVE

U dorëzova sot te valët, me gaz më morën në djepin e tyre të kaltër

Një nanuritje blu e ëmbël, e butë, përballë, bukuria e bregut të ashpër

Më shfaqet befas Prometeu aty, me vargonj të zinj, të rëndë, kryqëzuar

Me përgjërim i lutem valëve t’i shuajmë pak etjen buzëve të shkrumbuar.

Dhe nuk ma prishin ato, i lagin buzët dhe sytë që xixëllojnë tërë zjarr

Buzëqesh ai me mirënjohje, një dritë si vezullim, me vështrimin krenar

Sulemi t’i thyejmë prangat, si gjarpërinj e kanë mbështjellë, mundim i kot

I fshijmë djersët tek balli, do të përpiqemi prapë nesër, nuk mundem sot.

Dëshpërohen valët, tërbohen xhindosen, ngrenë furtunë, shtrëngatë

Në krahët e tyre unë nuk trembem, me ngulm e gaz kërkoj një shpatë

Po ç’më shikojnë sytë? Si erdhe ti këtu mes valëve si e bukura e dheut?

Prapë bashkë? Qesh ti e fenerin e shpresës ndez, me zjarrin e Prometeut

SHI NË PLAZH...

Dinake befas, një re e bardhë doli mbrapa malit

Iu turr diellit e me gjoksin e pambuktë e mbuloi

E ndoqën pas edhe dhjetra të tjera,si dele karvan

Ia nxin fytyrën qiellit e një heshtje mistike pasoi.

Një anije në thellësi nxiton e puthet me horizontin

Pulëbardhat therrasin shoqet me zë e fshihen diku

Gjarpërinjtë rrufe mes reve ndezin sinjalin e sulmit

Shiu nisi të shfryjë inatin dhe nuk ia fal as detit blu.

Rëra e ndezur e plazhit ofshan e gulçon prej afshit

Si dordolecë ngelën çadrat aty në breg, të tradhëtuar

Ti sheh detin e trazuar e fort e më fort më përqafon

Si ai tutje me qiellin që u bënë një, si ti, të dashuruar

NË DET

Valët më vunë jastëk të butë, të bardhë

Të shtrihem në shtratin e tyre kaltërosh

Fytyrën ma kthyen nga lindja e mëngjesit

Të puth ëmbël, të mirin, diellin bukurosh

Më stepi si fëmijë shkëlqimi i dritës së tij

Mbylla sytë dhe pashë Mbretërinë Diellore

Fanfuritnin rrugët e medafshta xixa kuqelim

E unë hip e zbrit në ekstazë, froneve hyjnore

M’I FSHINË VARGJET VALËT

Ka çaste kur harrohesh pas hutimit të mistershëm

Ndodh ky hipnotizim kur dielli tej në det perëndon

Mbretëria e kuqërremtë ndez befas vezullime magjike

Ti, përkedhel kaçurrelat e nostalgjisë e fshehtas loton

Qetësia e shurdhët trazon mallin që dhemb e sëmbon

Ca puthje ngelen këtu në breg, të ftohta, të lëna jetim

Hije fantazmë lëvizin te plazhi i vetmuar, shkretëtirë

Një pulëbardhë e trembur për diku fluturon me nxitim

Rëra e lagur disa grimca rrënqethje më hedh në shpirt

Gjurmët ku shkele ti, valët i fshin me blanko të bardhë

Poezinë ‘eureka’ si Arkimedi shkrova në kumin e hollë

Por erdhën ato,‘barbarët’ e s’më lanë qoftë edhe një varg