NJOMJA E FIKUT

Poezi nga Naime Beqiraj

NJOMJA E FIKUT

Fotografi të shkretëtirës Njomështohen Në shtatin tënd. Tharja është punë tjetër Siç është ringjallja Nuk do ta quaj vetmohim Ti ike e shpëtuar Nuk është veç kthim fizik Pamja e pasqyrtë e Noas Shtëpia, shkretëtira, arka Qeshja, siç ndodh në fillim Duke plasur Si mëkatarët O arka qiellore Ktheja njomjen fikut Bëje të shfaqet më i njomë se kurrë Në mes të dasmës. O arka qiellore Ma mbyt këtë mall Këtë dritare të vrugët Që më zuri befas

Oksigjen troha-troha

U bë të t’i numëroj çarjet E pabesueshme Qan rrëmbimi yt Pasi më krijove vetë Ngjitma dorën Ndoshta e bëjmë më lehtë Qafën e Sizifit Kalorës të flaktë Ta përshkojnë oborrin E marrë me qira Prapë u përbeva mos të të lus Të mashtrohemi si në lojë Pa rregulla Natën e mirë Do ta mundësh veten I hirshmi luftëtar Mjegull e thatë dhembje e butë S’shkrin sy as rrugë Si e mbledh atdheun troha-troha

Motra e Heliosit

Ajo mund të mos hynte lehtë Në përjetësi Edhe nëse gishtat do t’i pikonin ambroz

Fjalë oborrtare I flakte si lajkat, më nuk mund ta shikosh Me bisht syri As me dhurata pa dashuri Se është motër

Kupat e holla Si brishtësia e gishtave Perëndisht e dhembshme Motra e Heliosit Motra e Mikelit Motra e Agimit Motra e Besnikut

Kush s’ia pa Delikatesën e së kaltrës së syrit Vëlla, ku i ke shokët E fal njërin, e fal tjetrin Por nuk harron

Nuk i bën dot psikologji motrës së luftëtarit Se e ruan madhëhija pa idil

Mos luani e bëni nishane, Përulje pa fre, llogari, fantazi Nuk e ndëshkon vajtimi Hiri i Zotit e shkruan kurajën

Është motra e luftëtarit të hershëm Që s’arriti të merrte gradë

Vjeshtë me grila

Kur nisesh për botë Saranda në jug të Arbërisë

Një më pak se shtatë grila hekura të gjera balkoni s’e kap një pëllëmbë Joni

Hekur përzier me suvalë grilat më sjellin sall forma trupi të pulëbardhës

Mbishkrimi ”Butrinti” nga larg më vjen së prapthi

Kur kthehesh nga bota Sarandën e gjen në derë

Sarandë, tetor ’90

Ecje

Po të ishe lojtar mund t’i shkoje pranë

podiumi s’është vrap i atit

kë të mësoje para se të përgjakin mishin e thoit para se t’i shkulin gishtat

s’e hedh hapin përplas këmbët gju më gju

1993

Vëllamadh

Fort i dashtun me u ndje keq

me e mallkue veten po pse të parin plumb gjoksit

kur e di këngën e Tedelit e var vajin e hijes së pishës

e mbarove vetë dashjen sa të pikëlloi agimi rrugës

i dashtun sa s’ka me e shkue kor dashjen

Pejë, 1994

Mal vetmie

Ka ditë e netë në ëndërr të shoh në liqen në një varkë të humbur tek më ik e nuk më njeh e unë të ndjek si dritë si flutur

Të kam sjellë sa trishtim pa ajër të fala dashuri më nget malli me verbim e bota më sjell mal me vetmi

Fotose të zverdhura më sjell pranvera kush s’ma heq gurin me thep shpesh të lëndova s’e di sa të desha loti i vetmisë në ëndërr më shqet

Vetmia qenka sëmundje e vjetër lot e patharë je pa dashuri sillesh në vend si disk i mbetur tek humb fjalët ngatërron melodi

Të lashë të prisnje ta mbylla derën heshtas më fale se më deshe shumë heshtas më lute: pashë pranverën lejomë vetëm të të shoh në gjumë

Blirët sa kanë çelur e falin aromë si i bardhë shpirti yt në maj dhuratë dashurinë me lule mimozë e dogja vetë se s’dita ta mbaj

Më ler vetëm të të përshëndes vetëm ndjesë të të kërkoj mëkat i valë në shpirt mos t’më mbesë me shpirt të bardhë veten ta takoj

Prizren, 21.11.96

Xhubletë e nej’me n’kambë

1.

Nuse e re E tun dheun Për nër udhë E trash’gueme si kangë gjarpni E dorë drapni Kangë tepsije E pshtetme si pehrri E tjerrun holl

As zjermi s’e djeg As guri s’e shpon Pika e ujit s’e lag Pika e lotit ia shtjerr tokën Nër hije Asni l’gim s’i bjen trupit Ni ditë t’bardhë si tamli Për ‘i fije Ke tuj e marr prroni Por e pshtoj xhumbleta

E punueme tuj andrre vetën Herë si flutur Herë si pallue Herë si mret’neshë Mërthe, zbërthe E zeza mi t’bardhë Xhubletë Dukagjini

As ylberi s’i kite Ngjyrat e saj Nanë e nuse Meta çikë si lot i kuq

2.

Ni drangue u mshef Si natën e xherdekut Me fijet e preme t’xhubletës T’dame prej burrit Me gërshanë Nana jeme Del doj natë N’andërr Kraht e mirë me t’i pa Kraht e nrejt mos me i kthy Mas

Fjalë i çova mbramë Hajde ‘i grim për natë t’çikave Si xhubletë e nejtme n’kambë Motërnisht e betueme Palë vertikale N’pe t’sermit Para Homerit Me t’shoqen

Poetët desin n’kambë

Shoqni, Juve, as ni here nuk ju dulën përballë çikat me tabake n’dur e mi to gërshant për me pre shirita

ju i dashtët çikat gratë e hishme që kurrë s’ju nejtën t’varme për shtrati

ju nuk ditët çka asht me futë brisk n’trup e brisqit ju enshin nëpër gjak

qe vetne ni herë Shkrelin, Podrimen, Berishen Jorgonin, Elshanin, Kukajn, Deskun, Gërvallën

Shoqni, Herët e msut prrallën Për Prometeun

Qysh nuk ju thash ni here Rrini ulun bre burra

Deka nuk asht pshtim

1.

Me t’bardha me u vesh Durt tanë unaza e bylyzyk Me lula me ma hidis nurin Krejt me m’nash t’gavruem

Nanë nuk kam mem vajtue Motra diq e re As cike, as teze as hallë Vajtojcet janë rrallue

-Natën m’ke vra Mos m’kaj ditën

N’arkivol me lula Asni parë syza s’kishin me m’ra Sytë t’vogjël Qerpiktë tepër t’gatë Lot’t s’kanë me mujt me i njeh

Lot’t n’mjekërr Lot’t n’prehën Frikë a dhimbt

Mos m’le me u fik Dheze zjemin prap Edhe verë n’qilloftë

Deka nuk asht p’shtim

2.

Oqeani ka me u përtri Kur t’ma ruen urnën Ani pse munet me pas tallaze E hinin me ma përbi peshqit

Unë prap kam me t’lyp N’krah me m’majt Me dal bam prej ujit E kam me besu Se zani ka me mu forcu Kam me i ndi të tanë -Asni kamb s’ka me mujt Me ja shkel f’tyrën cik’s

Ti ki me kanë i jemi Ki me u dorëzu tuj thirr Pa mujt, gishtat me i l’shue n’tokë

As arkivoli me lula As urna rrethu me rubin S’kanë me mujt Sytë me m’i mshel

mars, 2015

Të lënët pas

Lehtë e lumtur Pothuaj modeste Muaj e mote lutje Mos t’ma zërë syri Shpinën e tij duke u larguar

Kisha ndërtuar vende sekrete Duke u kandosur Për t’iu bërë shoqe e mirë Jo për shkak timin Por për të mos e lënë të humbur

E kisha ndjekur ndër kombe Mbuluar, siç do të më imitonte Porosi të lëna pezull

Kaprolli

Pylli i përshtatshëm Për gjahtarë pa lejë Je i vogël Kaprolli im Ti s’di të lutesh Që gjahtari të ndërrojë mendjen E të marrë rrugën majtas

Mund të jesh bredhacak Edhe ndonjë javë Bashkë me kuptimin E ikjes Për ekzistencë

A hidhërohesh Të të quaj Dre budalla Që e mendon të butë Armën e gjuetisë Pyjet po shtohen në pranverë E ti po rrallohesh Mos ngurro vogëlushi im T’ia heqësh mendjën tytës Jeto një ditë si skile Sa për të harruar se ka keqbërës

Kuptimet për ty s’do të fashiten E në atlasin zoologjik Do të jetë ilustrimi Na ishte njëherë nëj kafshë e bukur Që quhej kaproll