Poezi nga Naime Beqiraj
NJOMJA E FIKUT
Fotografi të shkretëtirës Njomështohen Në shtatin tënd. Tharja është punë tjetër Siç është ringjallja Nuk do ta quaj vetmohim Ti ike e shpëtuar Nuk është veç kthim fizik Pamja e pasqyrtë e Noas Shtëpia, shkretëtira, arka Qeshja, siç ndodh në fillim Duke plasur Si mëkatarët O arka qiellore Ktheja njomjen fikut Bëje të shfaqet më i njomë se kurrë Në mes të dasmës. O arka qiellore Ma mbyt këtë mall Këtë dritare të vrugët Që më zuri befas
Oksigjen troha-troha
U bë të t’i numëroj çarjet E pabesueshme Qan rrëmbimi yt Pasi më krijove vetë Ngjitma dorën Ndoshta e bëjmë më lehtë Qafën e Sizifit Kalorës të flaktë Ta përshkojnë oborrin E marrë me qira Prapë u përbeva mos të të lus Të mashtrohemi si në lojë Pa rregulla Natën e mirë Do ta mundësh veten I hirshmi luftëtar Mjegull e thatë dhembje e butë S’shkrin sy as rrugë Si e mbledh atdheun troha-troha
Motra e Heliosit
Ajo mund të mos hynte lehtë Në përjetësi Edhe nëse gishtat do t’i pikonin ambroz
Fjalë oborrtare I flakte si lajkat, më nuk mund ta shikosh Me bisht syri As me dhurata pa dashuri Se është motër
Kupat e holla Si brishtësia e gishtave Perëndisht e dhembshme Motra e Heliosit Motra e Mikelit Motra e Agimit Motra e Besnikut
Kush s’ia pa Delikatesën e së kaltrës së syrit Vëlla, ku i ke shokët E fal njërin, e fal tjetrin Por nuk harron
Nuk i bën dot psikologji motrës së luftëtarit Se e ruan madhëhija pa idil
Mos luani e bëni nishane, Përulje pa fre, llogari, fantazi Nuk e ndëshkon vajtimi Hiri i Zotit e shkruan kurajën
Është motra e luftëtarit të hershëm Që s’arriti të merrte gradë
Vjeshtë me grila
Kur nisesh për botë Saranda në jug të Arbërisë
Një më pak se shtatë grila hekura të gjera balkoni s’e kap një pëllëmbë Joni
Hekur përzier me suvalë grilat më sjellin sall forma trupi të pulëbardhës
Mbishkrimi ”Butrinti” nga larg më vjen së prapthi
Kur kthehesh nga bota Sarandën e gjen në derë
Sarandë, tetor ’90
Ecje
Po të ishe lojtar mund t’i shkoje pranë
podiumi s’është vrap i atit
kë të mësoje para se të përgjakin mishin e thoit para se t’i shkulin gishtat
s’e hedh hapin përplas këmbët gju më gju
1993
Vëllamadh
Fort i dashtun me u ndje keq
me e mallkue veten po pse të parin plumb gjoksit
kur e di këngën e Tedelit e var vajin e hijes së pishës
e mbarove vetë dashjen sa të pikëlloi agimi rrugës
i dashtun sa s’ka me e shkue kor dashjen
Pejë, 1994
Mal vetmie
Ka ditë e netë në ëndërr të shoh në liqen në një varkë të humbur tek më ik e nuk më njeh e unë të ndjek si dritë si flutur
Të kam sjellë sa trishtim pa ajër të fala dashuri më nget malli me verbim e bota më sjell mal me vetmi
Fotose të zverdhura më sjell pranvera kush s’ma heq gurin me thep shpesh të lëndova s’e di sa të desha loti i vetmisë në ëndërr më shqet
Vetmia qenka sëmundje e vjetër lot e patharë je pa dashuri sillesh në vend si disk i mbetur tek humb fjalët ngatërron melodi
Të lashë të prisnje ta mbylla derën heshtas më fale se më deshe shumë heshtas më lute: pashë pranverën lejomë vetëm të të shoh në gjumë
Blirët sa kanë çelur e falin aromë si i bardhë shpirti yt në maj dhuratë dashurinë me lule mimozë e dogja vetë se s’dita ta mbaj
Më ler vetëm të të përshëndes vetëm ndjesë të të kërkoj mëkat i valë në shpirt mos t’më mbesë me shpirt të bardhë veten ta takoj
Prizren, 21.11.96
Xhubletë e nej’me n’kambë
1.
Nuse e re E tun dheun Për nër udhë E trash’gueme si kangë gjarpni E dorë drapni Kangë tepsije E pshtetme si pehrri E tjerrun holl
As zjermi s’e djeg As guri s’e shpon Pika e ujit s’e lag Pika e lotit ia shtjerr tokën Nër hije Asni l’gim s’i bjen trupit Ni ditë t’bardhë si tamli Për ‘i fije Ke tuj e marr prroni Por e pshtoj xhumbleta
E punueme tuj andrre vetën Herë si flutur Herë si pallue Herë si mret’neshë Mërthe, zbërthe E zeza mi t’bardhë Xhubletë Dukagjini
As ylberi s’i kite Ngjyrat e saj Nanë e nuse Meta çikë si lot i kuq
2.
Ni drangue u mshef Si natën e xherdekut Me fijet e preme t’xhubletës T’dame prej burrit Me gërshanë Nana jeme Del doj natë N’andërr Kraht e mirë me t’i pa Kraht e nrejt mos me i kthy Mas
Fjalë i çova mbramë Hajde ‘i grim për natë t’çikave Si xhubletë e nejtme n’kambë Motërnisht e betueme Palë vertikale N’pe t’sermit Para Homerit Me t’shoqen
Poetët desin n’kambë
Shoqni, Juve, as ni here nuk ju dulën përballë çikat me tabake n’dur e mi to gërshant për me pre shirita
ju i dashtët çikat gratë e hishme që kurrë s’ju nejtën t’varme për shtrati
ju nuk ditët çka asht me futë brisk n’trup e brisqit ju enshin nëpër gjak
qe vetne ni herë Shkrelin, Podrimen, Berishen Jorgonin, Elshanin, Kukajn, Deskun, Gërvallën
Shoqni, Herët e msut prrallën Për Prometeun
Qysh nuk ju thash ni here Rrini ulun bre burra
Deka nuk asht pshtim
1.
Me t’bardha me u vesh Durt tanë unaza e bylyzyk Me lula me ma hidis nurin Krejt me m’nash t’gavruem
Nanë nuk kam mem vajtue Motra diq e re As cike, as teze as hallë Vajtojcet janë rrallue
-Natën m’ke vra Mos m’kaj ditën
N’arkivol me lula Asni parë syza s’kishin me m’ra Sytë t’vogjël Qerpiktë tepër t’gatë Lot’t s’kanë me mujt me i njeh
Lot’t n’mjekërr Lot’t n’prehën Frikë a dhimbt
Mos m’le me u fik Dheze zjemin prap Edhe verë n’qilloftë
Deka nuk asht p’shtim
2.
Oqeani ka me u përtri Kur t’ma ruen urnën Ani pse munet me pas tallaze E hinin me ma përbi peshqit
Unë prap kam me t’lyp N’krah me m’majt Me dal bam prej ujit E kam me besu Se zani ka me mu forcu Kam me i ndi të tanë -Asni kamb s’ka me mujt Me ja shkel f’tyrën cik’s
Ti ki me kanë i jemi Ki me u dorëzu tuj thirr Pa mujt, gishtat me i l’shue n’tokë
As arkivoli me lula As urna rrethu me rubin S’kanë me mujt Sytë me m’i mshel
mars, 2015
Të lënët pas
Lehtë e lumtur Pothuaj modeste Muaj e mote lutje Mos t’ma zërë syri Shpinën e tij duke u larguar
Kisha ndërtuar vende sekrete Duke u kandosur Për t’iu bërë shoqe e mirë Jo për shkak timin Por për të mos e lënë të humbur
E kisha ndjekur ndër kombe Mbuluar, siç do të më imitonte Porosi të lëna pezull
Kaprolli
Pylli i përshtatshëm Për gjahtarë pa lejë Je i vogël Kaprolli im Ti s’di të lutesh Që gjahtari të ndërrojë mendjen E të marrë rrugën majtas
Mund të jesh bredhacak Edhe ndonjë javë Bashkë me kuptimin E ikjes Për ekzistencë
A hidhërohesh Të të quaj Dre budalla Që e mendon të butë Armën e gjuetisë Pyjet po shtohen në pranverë E ti po rrallohesh Mos ngurro vogëlushi im T’ia heqësh mendjën tytës Jeto një ditë si skile Sa për të harruar se ka keqbërës
Kuptimet për ty s’do të fashiten E në atlasin zoologjik Do të jetë ilustrimi Na ishte njëherë nëj kafshë e bukur Që quhej kaproll
