Tregim nga Luan Çipi
“VËLLEZËR! Mos u thyeni nga vështirësitë që u krijojnë dashakeqët! Njerëz të mirë gjen kudo”.
Citova më lart një përfundim, këshillë plaku, që e vërtetova me disa raste ngjarjesh rresht, të ndodhura e të jetuara brenda dy ditëve, siç po jua paraqes më poshtë:
-Po vija nga Tirana së bashku me gruan time, pasi kaluam atje muajt e ftohta të dimrit, për t’u kthyer në Vlorën tonë të dashur, qytet i veçantë dhe mjaft i kërkuar për të kaluar këndshëm, buzë detit, muajt e verës. Ne, që kemi shtëpi për banim edhe në Tiranë edhe në Vlorë, se fëmijët tanë kanë emigruar nëpër botë dhe shtëpitë e tyre, “qajnë për të zot”, si pleq të vetmuar shkojmë, sa andej këndej dhe i bëjmë ato shtëpi, sadopak, të dëgjojnë “qeshje pleqërisht”, në zëvendësim të britmave gazmore të të rinjve dhe të fëmijëve të tyre.
Udhëtimin nga Tirana për Vlorë e bëja duke drejtuar, në pozicionin e shoferit, një autoveturën time “Reno Clio” 1200 me benzinë. Kur po kaloja kthesën e Rrogozhinës dallova sinjalin e kuq të mungesës së ujit dhe pak kilometra me tutje, sinjalin e kuq për mos qarkullim vaji dhe, ndërkohë, shigjeta, te manometri i temperaturës, kaloi maksimalen.
Ndalova te Bar-Restoranti më i afërt buzë rrugës, që njihet me emrin e pronarit Pilo Lala, sa pimë nga një kafe dhe pasi e plotësova depozitën me ujë, provova ta ndizja makinën me motorino, po pa rezultat. Me aq sa dija, mendova: motori nuk po ndizet, se unë pompova disa here në levën e gazit dhe ndofta, është “gufosur”. I dëshpëruar, me gruan e moshuar përbri dhe me makinën të mbushur me ngarkese të plot teshash në trasta e valixhe në bagazh dhe deri sedilje, po prisja, pa rrugë shpëtimi. Ndërkohë shikoj të parkojë aty afër një furgon me targë Vlore me dy djem të rijë në kabinë. Përshëndetem me ta, u shpjegoj gjendjen dhe u kërkoj ndihmë. Çuditërisht ata u treguan të gatshëm dhe e morën shpejt situatën në duart e tyre: Njeri hipi në makinën time dhe provoi ti binte gjatë motorinos, pa rezultat. Tjetri, nxori “kavon” dhe provuan ta ndiznin me rimorkim, po sërish, pa rezultat. Më sugjeruan se duhej ndihmë e kualifikuar specialistësh dhe me rekomanduan për te një servis riparim automjetesh aty pranë. Unë, duke menduar se do duhej kohë për të dalë nga gjendja e pasigurtë, u sugjerova atyre të me merrnin gruan dhe bagazhet deri ne Vlore dhe unë të bëja përpjekje për të dalë nga situata, te ai servisi aty pranë, sipas këshillës që më dhanë. Ata pranuan menjëherë dhe ndihmuan për ngarkimin e bagazheve në furgonin e tyre.
Pas kësaj, në servis, u kryen disa veprime kontrolluese dhe rezultoi se ishte djegur guarnicioni i kokës së motorit. Pasi e rimbusha depozitën me ujë dhe mora me vete dy shishe plastike të mëdha me ujë rezervë, u nisa drejt Vlorës, me mendimin se do ti hidhja ujë gjatë rrugës, disa herë. Kështu e mbylla aventurën dhe për fat mbërrita në Vlorë.
Ç’kishte ndodhur me bamirësit tanë? Ata dolën vërtetë djem të rrallë: Gruan time të moshuar, të dëshpëruar e të lodhur, e shoqëruan deri në shtëpinë tonë në Skelë të Vlorës dhe bagazhet i ngarkuan në krahë deri brenda shtëpisë. Kur ajo kishte nxjerrë pare për t’i shpërblyer për punën e bërë dhe kohën e humbur, ata kishin refuzuar me këmbëngulje vendosmërisht.
Mendova se ata djem të mbarë do kishin qenë vlonjat të njohur, ndofta bijë të miqve tanë, ose shokë të fëmijëve tanë. Por, jo! Ata nuk ishin asfare nga Vlora, por nga Gorishova e Fierit. I kishte pyetur ime shoqe. Kishin vetëm disa vjet në Vlorë, ku kishin hapur të suksesshëm një punishte duralumini dhe punonin me ndershmëri për mbijetesë.
Atëherë mu kujtua konkluzioni logjik jetësor i plakut: “Njerëz të mirë gjen kudo” Dhe ja vlen t’i publikosh: Ata janë vëllezërit Farudin dhe Ledion.
*
-Kam kohë që, nëpërmjet internetit, jam njohur sadopak me Senad Guraziun, poet, studiues (dhe bamirës, do shtoja unë) dhe shpesh kemi këmbyer krijime letrare, përkthime e deri konsiderata reciproke. Gjithnjë, fare pa interes e përfitimi material, është treguar i gatshëm dhe më ka ofruar, qysh herët dhe vazhdimisht, këshilla dhe ndihmë, sepse kuptohet lehtë, sa e kontakton krijimtarinë dhe veprimtarinë e tij, që disponon njohuri të gjithanshme, jo vetëm letrare e kulturore por edhe teknike kompjuterike. Ai sot më befasoi me BLOGUN e tij të ri, që ma dërgoi me dashamirësi. Ja si i njoftonte, me këtë rast, Senadi, miqtë e tij:
“Miq të respektuar, vetëm desha t'ju njoftoj se kam ujdisur një faqe personale për vjershat e mia dhe gjërat tjera... të cilën për momentin mund ta vizitoni në:
http://www.alfa-forma.com/x1/interm/link.php?M=4441&N=105&L=35&F=H (se shpejti do jete nën adresën e vet të regjistruar me herët... LETRAT.EU)
Dhe postimet në kuadër te Listës Ars Poetica do të reduktohen (do jenë si postime të përdyjavshme) varësisht nga volumi... kuptohet, nëse s'të ketë cfarë të postohet atëherë dhe me rralle. Shpresoj që të gjitha postimet (pra dhe ato te se kaluarës) ta kenë se shpejti një Indeks aty ne faqe, të jenë në të njëjtin vend (tani për tani e lidha aty vetëm formularin për regjistrim, i cili ishte i gatshëm). Mos e kurseni as ju kontributin tuaj për listën tonë modeste, ndonjë gjë që mendoni se ia vlen të shpërndahet në adresat e listës, ma nisni.
Përzemërsisht, senad guraziu”
Unë i gëzuar e hapa faqen e mikut tim dhe i kënaqur nga sa zbulova (thuajse një thesar) i shkrova në çast:
I dashur Senad,
Të falënderoj për çka ke arritur të bësh: Një blog teknikisht perfekt në gjithçka. Nuk të bej qejfin poqe se i entuziazmuar të them: Je burrë i zoti. Besoj se do përsoset më tej edhe si ngjyrim.
Përqafime
Luani nga Vlora
Dhe Senadi i mirë, aty për aty, përgjigjet:
ah... ku gjen njeriu dashamire si ju z. Cipi !!!
ju e shihni se si janë katandisur bota, secili me secilin bëjnë lajle-lule e lule-lajka, reciprokisht "zejnë argat" dhe nëpër media e gazeta, nëpër faqe të Internetit me lavde e "recensa" pa pa pa, të gjithë janë bërë kritikë letrar dhe doktorë shkencash, secili vuan për të "dalë nga anonimati", janë berë jo klube por kulube-kulube
Merrem me interneta qyshkur ishte në pelena si Internet, dhe kur shqiptareë vetëm zërin ia kishin dëgjuar, s'ka autor shqiptar që s'ka kaluar neper "sofrën" time si PORTALI I PARE I SHQIPTAREVE, për 5-6 vjet, shumë njerëz që i njoh, shume autore e krijues... (dhe i njoh, duhet të ma besoni se i NJOH) janë tepër të vegjël në shpirt, smiraxhinj, me zemra sa një lajthi... inteligjencën e ngatërrojnë me intelektualizëm (ata harrojnë se dhe Al Capone ishte inteligjent... por ama shpirtngushtë, zemërngushtë, hajn, i pashpirt... e edhe vrasës, ai i hahahah i vriste njerëzit tek ashtu, duke ngrenë bukë).
kemi dhe shume rruge për të berë z. Cipi... sorry por është e vërtetë.
*
-U kthye nga Amerika, ku banon familjarisht prej shumë vitesh, poeti dhe shkrimtari Petraq Janko Pali. Ai, i lindur në Qeparo dhe i rritur në qytetin e Vlorës, gurrë gdhendës i talentuar në profesion, në të ri kreu katër shkolla të mesme teknike, përfshire atë të mësuesisë, mjekësisë dhe të ndërtimit. Në plotësim të amanetit të babait të tij, atdhetar të nderuar Janko Pali, (shkrimtarit dhe mësuesit të merituar). I biri, Petraq Pali, edhe pse në moshë të thyer, kur të tjerë bashkëmoshatarë grisin kohën kafeneve, nisi dhe përfundoi me sukses Universitetin për jurisprudence dhe u laureua për avokati.
Petraq Pali ka dy dekada që shkruan, për t’i vënë në dobi të njerëzve energjitë e pashtershme që disponon, mallin dhe dashurinë për Atdheun e vet dhe për t’i lënë të paharruara e mbresëlënëse kujtimet e tij të pafundme jetësore. Ai ka mbushur 20 libra me poezi, reportazhe, rrëfenja të bukura, portrete e deri romane. Librat e tij edhe pse të thjeshta e pa komplekse të sajuara artificialisht, pasqyrojnë ngjarje të vërteta dhe mësime të vlefshme, që lexohen me endje dhe po i nise nuk iu lëshon dot nga dora, se të bëjnë për vete.
Kur e takova Petraq Palin, që ka ardhur nga Amerika, si çdo vit për të pushuar dhe për t’u çmallur me shokët dhe vendlindjen, midis te tjerave ai me tregoi:
Erdha nga Nju Jorku në Rinas me një avion Turk, që na solli transit deri ne Stamboll. Kur na u desh të ndërronim avion, destinacioni u ndryshua dhe ne duhet te lëviznim pa pasur kohë, për të kërkuar e gjetur portën tonë të hyrjes. Koha ishte e paktë dhe unë duhet të shoqëroja dhe të ndihmoja edhe dy shqiptarë tepër të moshuar hallexhinbjë, që nuk dinin asnjë fjalë anglisht, çka më rrezikoi humbjen e avionit të radhës. Po, desh zoti, me valixhet e tyre zvarrë e kapëm minutën e fundit.
Kënaqësia që shprehte për këtë stërmundim dukej qartë në sytë e qeshur të Petraq Palit. Unë e dalloja gëzimin e tij më shumë nga të tjerët, sepse e njihja nga afër këtë bujar të lindur: I dija përpjekjet për të ndihmuar bashkatdhetarët e ngelur rrugëve të Greqisë; dija ndihmën e dhënë në disa raste për pritjen, strehimin, ushqimin dhe akomodimin e emigrantëve Qeparotas, Shqiptarë e deri Kosovarë në Amerikë; hapjen e një shkolle pa pagese për fëmijët shqiptar në Amerikë; çeljen dhe drejtimin e suksesshëm të faqes letrare internetike “ Qeparoi” në Amerikë, etj.
Kështu, përfundimi logjik i plakut të urtë “Njerëz të mirë gjen kudo” për mua, fitoi të drejta përgjithësuese dhe kjo më lehtëson, duke e ngritur në shkallën më të lartë besimin dhe shpresën se gjithnjë e më shumë njerëzit e mirë, vizionar e bamirës, do arrijnë të zgjidhen e të vendosen edhe deri në Qeveri, Parlament dhe Presidencë, si dhe ata do të merren vesh për një politikë mirëkuptuese njerëzish të mirë.
Atëherë edhe sentenca e Sokratit “Politika është arti i marrëveshjes për të administruar shtetin” kam besim se do realizohet plotësisht.
Nga libri im: “RRËFENJA DHE TREGIME”
