Ne takojmë shumë njerëz çdo ditë. Njerëzit e mirë shpesh gjenden rrallë. Edhe kur i gjejmë, duhet pak kohë për të kuptuar se ata janë njerëz të mirë që përpiqen të na ndihmojnë me praninë e tyre. Është një kohë e lodhshme, e vështirë, dhe është problem të gjesh dhe të kuptosh njerëzit e mirë. Të gjithë njerëzit lindin njësoj, të zhveshur dhe të ftohtë. Disa mund të përfitojnë dhe disa mund të mungojnë, por ne të gjithë jemi njerëz. Mësimet tona na mësohen nga të tjerët. Ajo që bëjmë me diturinë na mbetet neve. Disa prej nesh nuk mund ta shohin të kaluarën një vizion të zhdrejtë të realitetit. Disa njerëz lejojnë dallimet sipërfaqësore të përcaktojnë kush dhe çfarë janë. Në realitet është karakteri që ka më shumë rëndësi se si dukemi. Sepse ne të gjithë jemi të barabartë në fund, si në fillim. Sepse ne të gjithë kemi të njëjtin fund dhe ajo që bëjmë midis jetës dhe vdekjes është më e rëndësishme se vetja jonë e jashtme.
Dhe këtë e mëson dhe e rimëson sa herë që gjendesh mes njerëzve të nderuar, sidomos kur ke pranë dy miq të tillë, që i nderon dhe i respekton komunitrei ynë dhe mbarë vendi ku ne jetojmë dhe punojmë. Janë dy njerëz të nderuar, Lutfi Gashi dhe Qazim Sokoli. Ata janë si dy vëllezër për njëri-tjetrin, janë dy miq të hershëm, janë dy biznesmenë të suksesshëm, por mbi të gjitha dhe dy aktivistë të nderuar. Dhe flasim mjaft herë, kujtojmë dhe shkruajmë për një temë që mbetet gjithnjë e pambaraueshme. E tillë sepse ne kemi nevojë gjithnjë të jemi mes miqve dhe njerëzve të tillë të mirë, për të dhënë mesazhin më të duhur të integrimit shqiptar. Dhe vetëm kështu nuk harrojmë, vetëm kështu na shkon mbarë.
Ne e konsiderojmë mister, pse e përsërisim historinë tonë. Pyesim veten pse shpesh gabojmë dhe dështojmë. E vërteta qëndron në të kaluarën tonë, ne nuk i vëmë veshin paralajmërimeve të saj. Ne zgjohemi vetëm pasi na ka goditur fatkeqësia. Në rrëmujën e tragjedisë sonë, ne vajtojmë dhe mendojmë oh pse nuk u paralajmëruam. Kur na del e vërteta, është vetë arroganca jonë ajo që na shkatërroi, sepse ne besuam se nuk kishim nevojë të kujtonim atë që na mësoi historia.
E ne duhet të mësojmë nga pëditësia, nga historia, nga jeta jonë. Kështu gjithnjë mësojmë, kujtojmë dhe vazhdojmë të japim mesazhin tonë. Mesazhin më të mirë të Njeriut të mirë, duke mos pasur rëndësi se nga vjen, dhe ku jeton. Ndryshe rruga jonë është e errët dhe ajri i mëngjesit mbetet vetëm i ftohtë. Shikoj lart dhe shoh dritat e zbehta të rrugës. Pedaloj më shpejt me shpresën e ngrohjes. Pyes veten pse kam rënë dakord ndonjëherë me këtë, pastaj dëgjoj një qen që leh anash. I shtrëngoj frenat dhe gati fluturoj përpara mbi timon. Letrat zhvendosen në çantën time ndërsa përpiqesha të rifitoja ekuilibrin. I mbyll sytë dhe shoh një dritë portiku në oh, e di që është ndalesa ime e parë. Shkoj përpara ngadalë, kapa letrën dhe e hodha drejt shkallëve. Kaloni në tjetrin dhe më pas tek tjetri nuk ndjeheni më në të ftohtë. Para se ta kuptoj dielli ka thyer horizontin dhe dita e parë e rrugës sime ka përfunduar sjell nëpërmend mesazhin që kam grumbulluar. Duke parë prapa, tani kam kujtime të bukura se sa e vështirë ishte, por nuk do të ndryshoja asgjë në rrugën e mësuar edhe nga një fjalë e thjeshtë e dëgjuar.
Kjo fjalë e thjeshtë nga goja e Lutfi Gashit, Qazim Sokolit, Neritan Çelës, apo dhe mikut tjetër të tryezës të bën të kuptosh vërtetë thelbin e së vërtetës, vetë jetës. Ata janë të gjithë modeli i punës, familjes, përkushtimit dhe integritetit. Dhe ke çfarë të mësosh, edhe pse ti kujton se i di të gjitha, edhe pse kujton se jeta është thjesht nëpër libra. Ata të gjithë janë librat e jetës, librat më të lexueshëm të punës, të realitetit dhe të së prekshmes, të së vërtetës, të ndihmës për njëri-tjetrin.
Një person i mirë është gjithmonë i gatshëm të ndihmojë njerëzit përreth tij. Njerëzit me zemër të madhe vijnë në jetën tonë kur ne kemi nevojë për ndihmë. Disa thonë se janë dërguar nga Zoti, disa ia besojnë fatit. Këta njerëz të mirë ndryshojnë botën tonë të vogël. Citimet e njerëzve të mirë shprehin mendimet e njerëzve të mirë. Ata ndikojnë që të tjerët të jenë të mirë dhe të bëjnë mirë. Këta nuk janë thjesht në këtë takim, në këtë fotografi. Ata janë kudo dhe ngado se janë të tillë.
