(Jo thjesht për të qeshur, por pak nga errësira e një kohe të shkuar)
Fatmir Terziu
Një ushtar i sapo mobilizuar dhe një oficer
takuan në udhë të gjatë një berber
dhe ecën në errësirë, me një fener,
nuk u ndanë bashkë
me ditë e me natë.
Të tre udhëtonin për në një fshat
diku rreth tetëdhjetë kilometra larg,
ushtarit i kishte ardhur një telegram,
oficeri, tha se transferohej diku tjetër në fakt,
berberi shkonte të rruante dhëndërin në një dasëm.
Bashkë ndaluan nën një rrap,
të mbyllnin një sy atë natë,
ushtari kishte ca sende shtjellur në një napë,
berberi mbante në sqetull një çantë,
oficeri disa materiale shuk në krah.
Të tre pushuan dhe vendosën bashkë
të zgjohen me radhë për të mbajtur një sy
në bagazhet e tyre nën rrap
aty ku rreziku shtohej dyfish
e sikleti i natës së fraqtë
mbillte frikën si mornicat në mish.
I erdhi radha berberit që të qëndrojë zgjuar,
ai u mërzit duke lëvizur këmbë e duar,
e sytë iu ngulën mbi çantën e tij të rrojës,
mendja menjëherë i hyri lojës:
“Po i jap oficerit një “zero” falas,
kështu që tani do të kemi dy ushtarë,
nga frika më s’do të plas,
e gjumin do ta bëj të mbarë”.
Kur i erdhi ora për dezhurn oficerit,
e qeshura plasi në krah të berberit,
oficeri qeshte duke lëmuar kokën si ballin:
"o, berber budalla, paske zgjuar ushtarin!"
