Vullnet Mato
NGA PLUHURI VIJMË, NË PLUHUR SHKOJMË…
Gjithë mendimet e thella, takohen në një pikë:
te shpjegimi i vetëm, i vërtetuar shkencërisht:
Shpërthimi i Madh, i grimcës së pluhurit kozmik,
krijoi djepin e Tokës, ku çelëm sytë përkohësisht.
Lindëm dje, u plakëm sot, nesër do të shkojmë.
Gëzime dhe shumë vuajtje, patëm në pak vjet,
por duam gjer në varr dhe sekondën ta jetojmë,
se jemi pluhuri, që kërkon ajër e rreze drite në jetë.
Si ai që humbi pasurinë dhe mbeti qiri i fikur,
dhe ai që fitoi shumë flori dhe vila ndërtoj,
asnjeri i kënaqur nga kjo botë, s’ka për të ikur,
të gjitha i mbeten pluhurit qiellor, t’i rrotullojë.
Kush ndjeu gravitetin e fuqishëm të puthjes,
ëmbëlsinë e buzës, a të faqes te fëmija i vet,
ka shijuar gëzimin, më të pakrahasueshëm,
që i dha pluhuri i ardhjes së tij, në këtë jetë.
Mos shani atë që lakmon verën dhe rakinë,
mos urreni atë, që e tërheq fytyra e bukur,
se ai, atje ia ka gjetur kësaj bote lumturinë,
para se të kthehet sërish, të bëhet pluhur.
Dikush lumturohet, nga goli i skuadrës së tij,
tjetri nga kënga, që i buron në shpirt pareshtur,
dikush te puna dhe kureshtja, më tepër të di,
mënyrën për të jetuar kohën, secili ka gjetur.
Lum kush te gëzimet e mëdha, a të voglat fare,
ka gjetur përkohësisht, kënaqësinë e duhur,
para se të shkojë nga erdhi, në jetën gënjeshtare,
aty ku toka, do ta kthej në pak thërrime pluhur...
Comments