KAHJE
Ti, unë, bota lindi
Në udhën ku të verbërit përplasin dritën drejt pakuptimit.
Kryqëzimet gatuajne shtegëtarë te ngratë
Atje ku unë me hijen time ndahemi ne ide
Me lutje të sfilitura humbur nëpër natë
Lindëm,
mes së mirës dhe së keqes pa kod në shpirt
e qeshura dhe heshtja u ndalën në buzë
njeriu do të vazhdoj të vras me sy
drejtuar nga qielli me valixhen për udhë.
Dhe këtu zoti qesh
Për shpirtin që as ai vetë s`di c`kupton
Kufij të mbrapshtë ndërton mes gjakut dhe ujit.
Dallgë trazimi mbi shpirtra, natën vonë.
Dhe ai hesht.Unë dhe ti kafshojmë
Mbetur si kryqe përmbi gurë dhe fjalë
Midis qiellit dhe tokës mbetet dyshimi
dhe ëngjëjt që lindin në shkallë.?!
ART IMALLKUAR
koha i kthen brinjët në shpata
shpatat - zejtarët mallkojnë.
armë ...të gatitura për një akt të nëmur
si fundi i arsyes a fillimi etjes per stoli
që nga drita e botës....
qëndisur
nga duar të uritura të një arti mbijetese
mbi heliken e kryqtë të kohës
ngulur në gjakun e trazuar të një zoti
të paditur
vrarë në rrugën e përditshme të vdekjes
një mesdite....
midis së mirës dhe së keqes
KAMBANA
Kambana ra. Ora 7 : 00
Tingujt morën udhën.
Heshtja pjell kufij mbi fushën e pamatë.
… 3 pika kërkojnë ngjyrën në eter
Ne cakun e dy kohëve
E tashmja uli bërrylat mbi qytet
… gjysmë dritë, gjysmë terr…
… 3 rrahje u perulën mbi trini
Në eter,
Filli I mbetur I agut
Shuhet në agoni
… 3 here mbi çati dielli u nis
Nga honi I kambanës
Gjuhëza ra,
Strehuar nën një qiparis
3 herë rrugët morën kthimin
Dhe vete tingujt u kthyen natë.
Kambana ndali.
Ora 7 : 00
KOHA
Qëndroj ballë pergamenit të kalbur
Një molë e bluan pa të keq me tik-tak.
Hieroglifet heshtin nën gri harrimi…,
Në lëkurën time mbijnë nga pak
Koha shkel mbi kufoma dhe eshtra
Duke thënë me vete një postulat modern.
Qëndroj ballë testamentit si kohë që shkoj
Rrotullimi rreth boshtit shkon dhe vjen.
Avujt e frymës vizatojnë një ëndërr
Deri sa bie si gërmë mbi pergamen .
Mola kompozon në tretjen e tik-takut
Gërmat rriten si bimë të përflakura.
Koha na përdor, apo ne kohën tonë
Harxhojmë me kupa uji të përgjakura!?
MËNGJES ME KUMBULLA
Agu rodhi prej syve të natës
ëndrra në zemër dremit ende
Mëkatin e lan një dush rutinë
Sikur në lëkurë edhe ajo fle
Ca petale kumbulle ranë mbi këpucë.
…Lëkura ime gatuar për udhë
Ndër pore kushedi c`hapa vizatove
Që tash ëndërimin ka nisur të humb
Më joshin këto lulkëza pranvere
Si gjallime të brishta në pergamen
Ca kode e shtresa kujtimesh të kota
Mban kënga mëngjesore , rekuiem.
Mëkati u zgjua me fytyrë të ndryshuar
Zemra dremit në të humburën gjurmë
Ca kanone të lashta rikthejnë shumën zero
Duke mbushur castet e lira me zhurmë
Zanafilla e ditës erdhi e mbrapsht
Sytë shpërgjumen mbi petalen flutur
C`stinë naïve do të lindë mbi këpucën
Që bëhet varr për lulen e bukur.
Udhëkryqe ranë këtij agu të pikuar
Petalet u mbyllën me fjalët nën zë,
As shkrime, as tinguj nuk bien nga uji
Dhe ëndrra prej zemrës nuk u zgjua më
kitarat bien mbi heshtje.
heshtja tingëllon shigjeta
që shkojnë si metrote e mesnatës
në errësirë.
sa shumë vaje e gota derdhen mbi hon
ku bie një kitarë e vetmuar
sa një kraharor.
kaq shumë arsye për t`i shkundur telat !
kaq shumë meditime për një këngë të shkruar
që rend të të kujtojë dhe sytë, dhe ikjen dhe trishtimin?!
...........................
sa një kraharor përngjet kitara !
..............
.................
kaq...
troku i territ mban ritmin e vetmisë
dhe mbrëmja bëhet tjetër kohë
ku gjithcka që ti kujton
është një copëz e jotja e mbetur pa zë dhe imazh.
heshtja nën hënë nxin sa një hon
akorde që vec pasthirma për ty më thone
hëna zbardh largësine midis nesh
qetësia e natës
prehet mbi akorde që nuk u luajtën kurrë
kitara vetmitare me jehonë mërzie
mbi sytë e mbushur me yje të shuar
rrugëve të mesantës ku zoti nuk ezkiston.
luan tek unë një serenatë...
një kitarë e vetmuar
sa një kraharor....
..................
................
akorde te trishta gjysmë errësire
veta e parë
minor
PAK PEIZAZH NGA VJESHTA E SAJ
Nje degëz
Si maja e një loti të rrokullisur në stinë
Avitet në xham.
Krah i venitur dega e tharë.
Vjeshtë...,
Vjeshtë e parë...
Me herët se stina e ikur
gjethja ra
si buzëmbrëmja
në shegën e përgjakur
të perëndimit te çarë.
Degë e avitur
me qiri përshpirtjeje
brinjë kishës sime të heshtur.
C`më kujton një ritëm ikjeje
me krahun tënd të tharë , mbetur
IKONA TË THYERA
Të pash në blicin e një krisme,
Diku midis humbjes dhe rënies
Anuar si rënkim i zemëruar
Në instiktin e epërm të qënies.
Të pashë në blicin e një kohe
Dhe ti më pe si bust të anuar
Tek zgjasnim duart marramendsh
Si arna të kohës sonë të arnuar.
E sërish në drita krismash
Zeusi na ndiqte në harresë,
Të ikur, të anuar, vajtueshëm
Diku midis humbjes dhe rënies.
KARMA
Mos shkruaj më fal, mbi letrën prej bore
As shpirtin zëulet mos e pëshpërit më,
Në fushë, minutat kapin fundin e një ore
E kohë ciklike s`do ketë mbi të.
Datat kalendarike do te vijnë sërisht
Si rekuiem i thjeshtë përkujtimor.
Atje, mbi puthje u heshtën dashuritë
U ndamë, askush se ka fatin në dorë.
Ik. Një tjetër qiell është ai, Dikush
Ose një yll me rrugën sa një lutje.
Dhe ti, si unë, vetmisht heshtja të mbush
Me petka pëshpërimash e përshpirtje.
Orët janë të gjata, ka ende mjaft kohë
Për të vrare edhe erën që të luante mbi flokë.
Pak copëza nga unë të kanë mbetur mbi lëkurë
Nxito pra, t`i strukësh dhe ato nën tokë.
Ti. Unë. Shumë heshtje shoh në ëndrra,
Dhe mbrëmja pas pak do të bjerë natë.
Harrimi vrapon të kapë të tjerë akrepa
... dashuritë e mëdha kurrë nuk kanë fat !
NGA DASHURIA
nga dashuria përvidhet pak nga ti
që tundon me rënien nga qielli
deri mbi qerpik,
si zjarr i sosur në hi
ku i dihet c`bën dashuria këtë mbrëmje
është hi që zhuritet në zemrën e mërzitur nga pritja,
apo lot humbjeje mbi fjalën “të dua"
a ndoshta është ulur përunjësisht
si Harrim i vetes
në gjunjet e tua ?!
ku i dihet c`bën ti këtë mbrëmje
ti që i jep qiellit flu të përndritur
dhe flakë të përmallshme nga koha "e shkuar"
ti që më nxit mendime per ty
kur më mbush plot me imazhin tënd deri tek
Hëna,
hëna që sonte më paska harruar.
Më përgjunj flaka jote
Aq të dobët më bën…
Re të ngarkuar deri në mërzi...
Iki si rrebesh ne perëndim, e përsëri
Ajo që s`ikën nga zemra je ti.
më dhëmb këtu mbi gjoks dicka që dua t`a them
ndërsa ti
hap krahët thjesht si për të spjeguar me gjeste
që unë më e jotja nuk do të jem,
që nuk do të vish
e që stinët ia lënë vendin njëra-tjetrës
e ndërtojne ikona të brishta kohësh e perëndish
m`i tundon qerpikët , ti,
që më bën edhe të përlotem
ti, që më bën
hi
robin tënd të djegur përbrenda
…e teksa sakaq mungon
kaq thjesht sa heshtja
më mbeten trishtimi
dhe hëna
një cast mendova
se dashuria
kjo mollë ndriçimi e kafshuar
ka ardhur në botë
si qerpiku yt që ndërton
castin tonë
atë cast të përjetshëm , të bekuar...
kështu mendova teksa ti pohove thjesht
kaq thjesht ngrite vetullat e mohimit e më puthe duke tundur lamtumirën në duar
ishte diku-dikur -dikush
tashmë s`je ti
zemra shkon në një tjetër ritem
zemra
kjo molla jote e mallkuar
