Paqloti
Nga Fatmir Terziu
Grashinë e "Kiarës" më zgjoi. Paqlot
gjunak në xhamin e skithët,
la çarmin e tij gri,
ngutshëm mori dorazi tinëz,
surratin e qiellit të nxirë,
pastaj menjëherë hodhi firmën,
për më pak errësirë.
Hundarak mbi Tamiz,
u shfaq dielli dhëmbëshkulur,
si një tapet persian që lëviz,
paqlotin për të shkundur.
Grafika të murrme me korda,
pushtuan xhamin tim,
litarët u shtriqën tek porta,
ishte thjesht një vegim.
Paqloti kish zënë mbi qepalla,
enkas të më gudulisë,
loti nuk qenka si në përralla,
edhe i paqtë kur lëviz.
Lulja ime
U shkul lulja e dimrit në Londër, mikja ime.
Erdhi stuhia “Kiara” me vrap.
Tashti shiu ka harruar turnet e sajdisja e tij është ditë e natë.
Në sytë e tu, ndjej një kopësht të përkujdesur stinëve
e tashmë po shoh si mbijnë të gëzuara gonxhet e zemrës
dhe gjethet marrin ngjyrën e buzëve.
Kujdes lulëzat, mikja ime, kujdes!
“Kiara” stuhi ka një ves,
lulet e tua janë farë Atdheu i zgjojnë dimrat,
prej tyre me siguri moteve është mbjell
bukuria shqiptare me të gjitha ngjyrat.
Buzët e tua të buta
u shtojnë aromën luleve.
Zemra jote e mirë mbush strofat e para të poezive.
Mirëmbetsh lulja ime, shëndetplotë!
Lulet, që shkuli “Kiara” u mbesin historive,
konvencione si brengat e dashurive.
Eh, Rozi Li, Rozi Li...
Aty ku mëngjeseve kafenë pi,
ku studentët thurrin ëndrrat me sy,
jo shumë larg Tamizit të fryrë
m’u shfaqe Rozi Li,
të ndjeva Rozi Li.
Dhe kafeja më shkiti shpejt,
nuk e di përse,
nuk e ndjeva si u shfaqe,
por ti s’ishe mes nesh,
ishe një flashitje reklame.
Më kot mundohesh Rozi Li,
me sy të më bësh magji,
ti nuk je si e imja Hyri.
Eh, Rozi Li, Rozi Li,
ti s’ke asgjë reale,
me vashën time shqiptare...
Eh, Rozi Li, Rozi Li...
Eh, Rozi Li, Rozi Li...
Sall era i çik lehtë
Tek hepohet lulja ime hyjnore e Shën Valentinit,
udhëtimin e ndal në rini,
sjell nëpër memorje puthjen poshtë blinit,
hapen para meje petale trëndafili...
Simetri dashurie
Shkundabrinjës i turresh valës. Sahat
kohëmatës i ngritur përpjetë
a s’më thua pse e ke këtë fat,
a s’më thua pse valën bukuroshe e nget?
I gjithë trupi yt valën gudulis,
kur dielli i turfullon retë
e bëhet palë mbi Tamiz,
me valën kaçurrele të qetë.
Më kot ty s’të quajnë ‘Big Ben’
në gjuhën time do thotë ‘i Madhi’
por ndoshta nuk jam i vetmi që ta them,
njësoj si ty më ka zënë halli.
Të shoh tek fryhesh përpjetë,
trupngritur mbete përherë,
mos ndoshta flirton edhe me retë,
që na mbinë shiun në derë?
Më fal i madhi ‘Big Ben’
nëse sot të zurra ngushtë,
veç dua një gjë e ndjej,
të dy jemi gati për 14 Shkurt.
Ti i gjatë, i ngritur mes Londrës,
unë Ballkanas i ardhur shqiponjë,
kemi shans ti dërgojmë botës,
të paktën simetri dashurinë tonë.
Kryefjala e ditës dashuri
Një “Evëtar” i përbashkët na sillet në këtë jetë.
14 Shkurti, nuk na bën diferencë,
u trosha pranë teje e dashur
Çfarë ndodhi mes nesh?
14 Shkurti si një ditë lutjesh,
për besë nuk na bën diferencë,
një duzinë e panumërt puthjesh,
dhe prapë të pangopur si adoleshentë.
Po ti mos m’i braktis shenjat e para,
mbi një buzë të përtharë si shuk letre
mos kujto “Shën Valentinët” e vrara
të mos zvenitet ditënata e kësaj feste.
Gjithmonë të kam veçuar këtë ditë në kalendar,
ndoshta vetvetiu është shkruar me të kuqe,
por bashkë në jetë të jetëve kemi një “Evëtar”,
vetëm ai duket se na i njeh të dyve huqet.
Çfarë linjash na bashkojnë në këtë ditë buzëtore,
që përshkon epokat për të çelur fate brezash,
kryefjala e ditës dashuri mes puthjes kohore,
me të ikurën, të nesërmen dhe atë që kemi enkas.
Të koracuar me dihamën e dehjes dhe lutjes
epiteale, përqasje asimetrike, maraz.
E pra, mos më thuaj ikin shpejt ditët e tilla,
mes gurores së kores cerebrale, majis
mbi kasisin tiktakues të kafazit të gjoksit,
pema gjethake e sistemit nervor po shastis.
Lëre të shkëlqejë e pambrojtur bebja e syrit,
e largët dhe papërsëritshme, e ditës së dashurisë.
Një “Evëtar” i përbashkët na sillet ngado. 14 Shkurti
nuk na bën diferencë as në rrjetet sociale,
një duzinë puthjesh dhe prapë të pangopur, unë e Ti
edhe kur ditë të tilla dikur ishin fatale.
Dashurohu njeriu im
Dashurohu njeriu im, dashurohu ngapak,
puthu, ndjej aromë buzësh, ndalu pak,
qetësohu bre burrë, mos ushqe vetëm vrer,
bëhu njeri të paktën edhe njëherë.
Dashurohu njeriu im, dashurohu çdo orë,
të paktën me shpirt, të paktën me gojë,
thuaj dy fjalë, shkruaj poezi, vargje,
bëhu njeri, mos ndërto mure e pragje.
Dashurohu njeriu im, dashurohu çdo ditë,
ik nga errësira, mbahu fort në dritë,
të paktën rri zgjuar, mos u bëj i trisht,
bëhu pra njeri, mos hap plagë në shpirt.
Dashurohu njeriu im, jo vetëm në 14 Shkurt,
kujto me kujdes çfarë thanë poetët e urtë,
Omar Khajam, të tjerë dhe yni Çajup’
ndaj mbush një kupë dhe puth një çupë.
Dashurohu njeriu im, por jo donzhuançe,
mbaj udhën e të mirit, jo atë nallbançe,
se çdo gozhdë e ngulur, jo çdo patkua mban,
një kal i keqmbathur tërbon dynjanë.
Dashurohu njeriu im, siç e ka shkruar Zoti,
me dashuri lindi njeriu herët qëmoti,
tek dashuria është jeta, gëzimi, besa,
më thuaj njeriu im, mos të gënjeva?
Dashurohu njeriu im, është e drejta intime,
plot plagë në zemër iku nëna jote, nëna ime,
e tëra dashuri u bë një plagë e madhe,
kur puthja e tyre ishte një dhimbje ‘krenare’.
Dashurohu njeriu im, se sot nuk je i ndaluar,
por kjo s’do të thotë se ‘nderi’ duhet harruar,
plaga që dhemb të ngre duke ngrënë bukë,
plaga që mundon të lë edhe pa gjumë.
Dashurohu njeriu im, dashurohu në të gjitha stinët,
në diell, në borë, mes “Kiarë”-s dhe në shi të imët,
dashurohu në çdo moshë, por mos harro rininë,
se po braktise atë, ke harruar vetë dashurinë.
Kusur poetik
Sa poetë i kanë hyrë në borxh trëndafilit,
aromën e tij ia lanë kusur poetik erës. Petalet
ia lanë vjeshtës dhe shisheve të dikurshme të qumështit
ku me pak limantoz thartonim buzët
të lodhur nga propaganda e ditës
dhe ditët e shkoqitura si petale trëndafili.
E lamë pas rininë siç lamë petalet të vyshken
për hir të moralit që na u ngjiz
të veshur uniformë në të gjitha stinët
tek një kohë që na përbuzi Shën Valentinët
dhe dashurinë.
Puthja
Mijëra dallgë mbuluan dehjen time.
Pija pa fund urtësinë e flatrave që hapeshin si prapashtesa,
mbaja aromën e trëndafilave në kopësht,
kundërmimin e gahmave të hapësirës që përskuqej si fushgjakje.
Një gonxhe
u përthye mes gjithë asaj stuhie kuqaloshe dhe u mbajt
fort pas buzëve të mia
me një pulpë konkave poshtë syve.
Në qiell qëndisej paja e Hënës,
një qilim i mugët yjesh stilohej në karnavazin e kohës.
Mes shokësh dëgjoja pëshpërimën “Kujdes”!,
që shpërndante rininë e tyre si petale.
Kisha puthur atë gonxhe.
Dashuri e humbur
Me fjalë fjalorësh të huaj shtyhen dashuritë
e kohërave nëpër libra të zverdhur,
me fjalë ninullash përkunden djepet,
me gjuhë të vrazhda shkruhen historitë
herë më fshehin e herë më kujtojnë puthjet
që i lamë vite e vite në pritë.
Ku po më shpini këto kohë dashuri,
ku po më qortoni dua ta di,
më falni fjalorë të huaj, por ne s’jemi të largët,
europianë si ju jemi, nuk jemi të pakët,
nëse mendoni se pse e kemi humbur dashurinë
shkoni e i pyesni të dënuarit politik, të vrarët...
ata e kanë ende zjarr në gjoks rininë.
Xixëllonjë
Ka kohë që shoh vetëm në ëndrra xixëllonjën,
ikur prej kohës kur më vinte me ndriçim,
trupi i saj më shfaqet netëve si darëzonjë
diellore e blatuar në orbitën e dashurisë.
Unë jam dukuria që më mungon
nga bota e metropolit në të cilin jetoj,
xixëllonjë e ikur xixëlluar lartësive
kurrë mesa duket s’do të takoj.
Duke u rrotulluar shtratit mes kësaj ëndrre,
me miken time të rinisë gjallëroj
feksin errësirës mijëra xixa drite
por, jo errësirë gjithandej, më kot.
Unë bëhem kështu eklipsi im
shtat i ndezur deri në gji natën vonë
në ëndërr më plekset si një trup meteorik
pa të cilin duhet të xixëlloj vetë përgjithmonë.