Ndoshta…
Nga Fatmir Terziu
Ndoshta duhet patjetër të besoni në fatet e përditësisë
lotët e ujitin tokën me pika të arta,
si të kuptosh një flutur mbi një trëndafil pi sisë,
e lë pas vezët që bëhen larva.
Dhe këtu e kupton se bota është gri
me këtë flutur mbetet i magjepsur
një kopësht i tërë me trëndafilë(?!)
Se aty pastaj mbin dashuria si një ide
mes kopshtit hap rrënjët ku e dehin aromat
i spërkat trëndafilat me sprej
pa kuptuar se vret jo larvat por milingonat.
Dhe vrapon pikla-pikla në ajër për të të kapur
vetë dashuria që vret pa kuptu
dhe ti e shenjtëron horizontin me zemrën e saj të hapur
se mendon të do ashtu siç je kuturu.
Fshin sytë nuk di si t'ia bësh mallit
hyn padashje në mëkatin e përditësisë
mendimet pinë cigare në butësinë e barit
dhe duartrokasin koncertin e zogjve përtej lirisë…
… sheh trëndafilat kryqëzojnë duart mes ballit,
Krishti u ringjall prapë,
duke kërkuar për një botë të përsosur përtej hallit
për fatin e një trëndafili të dashuruar në park.
