Nga Daim Miftari
Dhembja
Niset drejt apartamentit tim,
sa herë që i bie ndër mend.
Shpërfillshëm
kalon përmes kalimtarëve
të rastit,
përmes fqinjëve
shkallëve tek ngjitet.
Kur ndodh
që i zënë me ndonjë punë
të jem
ose jam duke kërkuar
një titull libri në raft
që më humb
përpara sysh
ajo qetë e plot durim
pas dere më pret,
derisa unë derën ia hap.
Ulet në tavolinë
dhe ha nga pjata ime,
mbushur gojën plot
si e vdekur nga uria.
Në krevat shtrihet
dhe më miklon me ëndje
si kujtim fëmijërie
Kur ndodh
që në shtëpi mos të qëllojë
ajo ulet dhe më pret
në stolat përballë
pranë hyrjes së apartamentit,
në dimër a në verë,
në borë,
në shi a në diell.
Më del përpara
si fëmijët e përmalluar
që në mëngjes
i kam lënë duke fjetur
dhe ma rrëmbejnë qesen
nga dora
për të marrë gjërat e veta.
Lehtësisht më dallon
në dritë
a në terr,
kur jam vetëm
a mes njerëzish.
Ndjesë
Ndjesë, koka ime, jam sjell
keq shpesh me ty. Sa e sa
herë në qafë të kam rënë,
gati për hiçgjë. Të kam
shqetësuar pa arsye, kot së
koti të jam vërsulur. Të kam
munduar sa herë e sa herë,
dhe ti sërish ke pasur