FRAGMENTI I DHJETË NË VAZHDIM NGA ROMANI " NDËRGJEGJJA E PLESHTIT"
Te shtëpia më e madhe e lagjes ishin shuar të gjitha dritat. Nga gësterra nuk shihej gishti ndër sy. Asaj dite Frida e kishte ditëlindjen. E mbështetur me bërryla afër shtratit, rrotullonte kokën majtas-djathtas. Në mendje i rrinin fjalët: “torturë me elektroshok”. Qyqarja frikohej për djalin qibër që nuk dihej në do të shpëtonte nga ai ferr ku dergjej duke pritur ditën e gjykimit. Hapi dritaren qosh më qosh me tërsëllimë, ngaqë i zihej fryma. Zemra filloi t’i regëtinte kur në vegim i doli si një shkëndijë e beftë fytyra e skërmitur e të riut, që rrinte ulur në një skutë qelie të errësuar. Dhe, si në jerm shquante profilin e burrit esmer, me krifën e dendur të flokëve, kokën që i lëkundej nga lodhja, shpinën e kërrusur si të një plaku. ”Ka gjasa ta kenë rrahur të nëmurit.” - mendoi. “Ti je i vetmuar, i drojtur, i mllefosur, i pa shpresë... Siguria ime pa ty, do të dobësohet më shumë. Nuk jam penduar që erdha përsëri këtu ku kam lindur. Sëpaku, akoma ndjej aromën e nënës brenda mureve. E di që nuk do ta kem të gjatë, mund të më gjejnë të vdekur ndaj të gdhirë. Tek e mbramja edhe vet mund të heq dorë nga kjo jetë e pakuptimtë.” - kumtoi vajza atë që e ndjeu, si të gjendej karshi tufave të të mirëve dhe të këqinjve të kësaj bote. Sa më shumë kaplohej nga ndjenjat, aq më shumë i zbehej arsyeja për të qenë gjallë. Kishte neveri të plotë për vetveten. Vetë e ndjellte të keqen, pasi që në ata çaste nuk kishte si ta sfidonte dhembjen e të përfytyronte të jetuarit. Ishte koha kur nuk duhej të priste dhe të sillej e pështillej nëpër labirintet e skëterrshme, rreth surratit të komunistit, mes frikërave, mes përballjeve me fytyrën e lugatit të frustruar. Aty nuk kishte kurrfarë sigurie. E turbulluar si asnjëherë më parë, drejtoi shikimin drejt qiellit. E shihte se gjithçka po perëndonte: edhe dielli, edhe hëna, edhe yjet… Përplasi grilat e dritares me yrysh dhe u ul pupas afër divanit. Vetja iu duk si thes i mbushur me derte. Botën e mendonte si një arenë me luzma njerëzish absurd që ngjanin me lugetër përrallash në mesin e të cilëve s’kishte si t’i shpëtonte gjendjes depresive. Paniku e kapte vetëm kur kujtonte Rudin. Atëherë kërkonte një shtegdalje kuturu, që mund të vinte po të përmbysej qeveria e xhuxhe diktatorit. Mendoi t’i jep pak karar vetes, ngaqë po luante mendsh. Trupin ia përshkoi një ndjenjë e mirë. U drejtua hajthëm, mbylli sytë dhe në vegim i vinin ca ngjarje të rëndësishme historike. Përsëri dëgjoi breshëri të shtënash. Shumë njerëz rrinin zgjuar nga frika. Në asnjë shtëpi nuk ishin fikur dritat. Nga ana e rrapave, një projektor lëshoi dritë të fuqishme. Frida fërkoi sytë një çerek ore. Kujtoi se u verbua. Kohëve të fundit të gjithë qytetarët e kishin humbur qetësinë shpirtërore. Flitej se ushtria përmes të shtënave në ajër, ua fuste frikën atyre që ngrenin kokën kundër shtetit. Pas çdo të shtëne, Frida i lutej Zotit të bëhej një tërmet më i madh se ai pari, e të shkatërronte gjithçka mbi dhè e nën dhè, që qyteti të mbetej varrezë monumentesh të shëmtuara. U pendua aty për aty për dëshirën e vetvetishme, për gjendjen e ethshme, për instinktin, kur kujtoi vdekjen e njerëzve të pafajshëm që luftonin për krodhe buke. Një shpërthim i fuqishëm artilerie iu duk se ia mbylli edhe ato pak udhë të hapura më parë. Në krye të pak minutave u shkëput nga realiteti dhe u fut në një botë ëndrrash. Para syve i feksën kujtimet e largëta nga ditët e shkollës. Pas një kohe i ndezi të gjitha llambat elektrike me abazhure dhe qirinjtë. Mes dritës dhe shkëlqimit që i erdhi në fytyrë si mirazh prej qielli, e mendoi veten të veshur me dekolte të gjërë, me fund të zi të mëndafshtë, me krahët e lëbyrta të zbuluara, duke luajtur tango me burrin e saj të jetës. E hodhi krahëve pelerinën e kuqe që e mbante e ëma mbrëmjeve të freskëta dhe u lumturua kur iu bë se gjëma doli jashtë përgjithnjë. Dhoma vezullonte nga njëmijë drita si nga shtatë diej. Rrinte sa rrinte dhe çohej e shihte veten në pasqyrë. Edhe nuri i fytyrës nuk i dukej aq i trishtë si netëve tjera. Trurin ia përshkonte një vetëtimë kthjelltësie që zhbironte në sytë e saj. Në vetulla, në mollëzat e faqeve, në kepat e krahëve e shihte ngjashmërinë me të ëmën. “Vetëm figurën e gjatë e ke si të babait.” - e kujtoi me mall fytyrën e çiltër të nënës dhe fjalinë që nuk harronte pa ia thënë orë e çast, kur ato mbeteshin vetëm. Tërë pasdarken luajti tango pa përcjellje muzikore. Vetëm fishkëllima e erës mbante iso me timbrin e saj të qartë që e nxirrte nga gryka. Vetëtimthi i ndërmendej qëndrimi i admirueshëm i Rudit, sytë që ia lëshonte si shigjeta dhe nuk e kuptonte në qe dashuri miqësia e tyre, apo diçka më afër një dashurie shumë të madhe. Gjendja e saj mendore ndryshonte nga çasti në çast. Fill pas asaj situate të hareshme, Frida kaloi në një gjendje tjetër. Në çast, i feksej para syve portreti i burrit të tmerrshëm. Nuk i hiqeshin nga mendja ligësitë që ia fshikullonte si i donte qejfi atij. Akrepat kishin kaluar të dymbëdhjetën. Brenda saj kishte filluar alarmi i frikës nga krimineli. Vajza krahëkëputur rrinte dhe mendohej në një qoshe të dhomës si një zog, ngaqë nuk kishte mundësi të mbrohej. Fajësonte veten që kurrë nuk arriti ta gjente mundësinë e vetme për të shpëtuar nga hataja. Ca të rrëqethura fluide i shkuan nëpër trup kur mendoi përse aq shpejt rriten e plaken njerëzit,përse shtrembërohen udhët e tyre pa dashje, si ikin nga kjo botë për të mos u kthyer më kurrë... E futur në lumin e turbulluar të një vullneti të pamatë për të shmangur të skëterrshmen, në një rraskapitje shpirtërore, u shtri në shtratin ku flinte e ëma. Frida jermoi gjithë kohës, derisa u zgjua. Era e zhurmshme nuk ndalej. Habitej se si mbijetonte me të rëndët e pashqitshëm nga truri. Dritat edhe qirinjtë ishin shuar. Pati tmerr nga errësira dhe nisën t’i kërcisnin dhëmbët. Nga ankthi, shpesh e kapshin ethet e i dilnin dregëza nën buzë e mbi ato. Iu afrua dritares dhe hoqi perden e trashë mënjanë. Në qiell nuk pa as hënë, as yje. Filloi t’i prekte me duar vendet ku i mbante qirinjtë. Nuk i kishte mbetur asnjë copë. Gjithçkaja i ndjellte frikë: edhe dhoma, edhe fotografia e babait në mur, edhe rrobat e nënës në dollap, edhe terri, edhe shiu, edhe vetëtima, edhe hijet e figurshme të pemëve kur i lëvizte era e fortë, edhe zërat e acaruar të kalimtarëve që ecnin grupe-grupe. E ndjente se po i shpeshtoheshin të rrahurat e pulsit dhe i rritej sa një kodër pashpresshmëria në atë strofull të mërzitshme. U afrua ngadalë afër murit të bardhë për të shtypur prizën, por llambadari i tavanit nuk ndizej. Shikoi në shtëpitë përreth, tek-tuk ca llamba që bënin dritë dhe u kujtua se dikush qëllimisht e kishte hequr siguresën e rrymës elektrike. Dëgjoi mjaullimën e maces dhe zhurmën e hapave të rënda që vinin në drejtim të dhomës ku flinte. U pështet pas derës që e ndante dhomën nga koridori dhe mezi mbushej me frymë. Vajza e ndjeu fundin e saj dhe kërkoi ndihmë. Dy duar të fuqishme e shtrinë në dysheme dhe ia mbyllën gojën. Një dorë e panjohur që mbante aromë baroti përzier me aromë nikotine, merrte hov t’ia fuste dhunshëm lëngun e mbushur me pluhur kokaine. Ajo shtrëngonte nofullat fuqishëm dhe refuzonte ta pinte. Lëngu derdhej nga cepat e buzëve mbi këmishën e saj të pambuktë. - Pi! – dëgjoi zërin me theks të çuditshëm. Vajza luftonte me tërë forcën dhe vazhdonte ta nxirrte lëngun nga goja. Tre burra ia ngulën gishtërinjtë deri në asht, e ngritën hava si xhenaze dhe e nxorën jashtë gojëlidhur. Ata e hypën në një makinë të zezë.
* * *
Asaj nate, Petret Kripa mendoi ta hiqte qafe vajzën e ballisit që u rrit në strehën e tij. Atij i vlonte zemra nga dyzimet e shumta për Rudin dhe Fridën. Ata të shërbimit sekret, e kishin pa të regjistruar numrin e vajzës te celulari i Rudit. Kjo dëshmi, vazhdimisht ia ndërronte Petretit ngjyrat e të dy syve si prej egërsire. Vajza e trullosur njohu Gatalin e Zi që mbante në dorë një thikë të gjatë me majë. Fytyra sterrë e zezë dhe shikimi i tij i qetë e plandosi. Asaj i erdhi për të vjellë dhe volli. Nuhati qëllimin e fëlliqur të komunistit dhe u alivanos. -Ç’të bëjmë me këtë krimb. Ti sikur the se do ta dërgosh në fshatrat tona e ta martosh me ndonjërin nga soji im. A nuk e praktikonim këtë përzierje edhe në komunizëm? Të gjithë funksionarët tuaj u martuan me të zgafulluarat tona.- fliste polici që kurrë nuk i ndahej Petretit nga frika se nuk gjente arsye t’i besonte. -Nuk mund ta martojmë një grifshë të keqe me sojin tonë. Nesër kjo ia këput kokën burrit, nënës së burrit, babait të burrit... Është pjella e egërsuar e ballistit pa varr. Ka sy maceje. Njëherë moti, tentoi të ma vret nënën. Gabova që e lash të jetonte.- iu tha banditëve Petreti. Sytë e tij, nuk mund ta shihnin të gjallë atë vajzë. - Janë të liga gratë me sy të gjelbërt si prej maceje. - foli dhe lëvizi këmbë e duar, polici. Në atë errësirë që kishte mbuluar tërë faqen e dheut, komunisti i dha urdhër Gatalit të Zi ta nxirrte vajzën nga sedilja e prapme, ta therte e ta varroste në guvën e kasollës, bashkë me një djal tregtar që e kishin vrarë në një rrugë të ngushtë, përtej kodrinës së qytetit. Në qetësinë e errësirës së frikshme, Gatalit i Zi krejt i kapitur e i trullosur, kujtoi të ëmën e brishtë dhe çastet e trishtueshme, kur babai i tij për çdo natë e kishte rrahur me thupër thane dhe ia kishte mbushur gojën me hirin e zjarreve që i ndiznin rrugëve të botës. Para syve të mëdhenj e të zi katran, iu fanit figura e hollë dhe e gjatë e bonjakes së pathemeltë, fytyra e saj e hequr dhe e ëmbël, vuajtja që i pikturohej nën sy e mbi sy, në buzë e në mjekrën që i dridhej natë e ditë të shkretës së përdhunuar, të rritur në çmendurinë e haremit të një banditi. Gatali nuk mund ta zhbënte ndjeshmërinë ndaj asaj qenie të njomë. I verbëruar si një pulë e sëmurë, i futur në dëshpërim të thellë, ai u ngurtësua, ngaqë nuk dëshiroi të pëlyret me gjakun e një të reje. Nga ankthi i pikuan ca pikla shurre. U shastis kur e pa kodoshin duke e hapur derën e makinës. - Unë nuk mundem... - Më prit pak këtu! - i tha Gatalit, pa ua vënë veshin fjalëve që ia tha. Ia mbërtheu trupin vajzës së alivanosur dhe e hodhi mbi kurriz si një thes të mbushur me kashtë. U fut si hije brenda në shtëpi dhe u ngjit shkallëve. Një grilë dritareje nga kati i dytë kërcëlloi mbytur. Në atë turmë të çrregullt njerëzish, as e nxori kokën dikush as zuri ndonjë pyetje ngoje, ndonëse të gjithëve iu gëlonin mendimet. -Ik, ik o lugat, mjaft u solle në këtë pështjellim! - e qortoi me zë të ulët e ëma e Rudit, Gatalin e Zi. - Ku të futem! Nuk kam ku iki. - foli Gatali i Zi me zë pëshpëritës dhe vajtues. - Futu në bir të sojit tënd. Edhe ti ishe noksan në këtë përzierje. - u kërcënua fqiu i parë që i ndizte e i shymte cigaret një nga një në oborrin e tij të rrethuar me gardh të gjallë.
- Me kë po flet? - iu kërcënua Petreti nga dritarja e hapur tej për tej edhe pse bënte ftohtë.
- Me veten time. - i tha Gatali dhe u ul në tokë pasi që nuk e mbanin këmbët. Nga dhoma e vajzës shkrehnin ciatje mjerane që dilnin nga dritarja dhe ngriheshin lart në ajër. Ato dalëngadalë treteshin përfundimisht diku përtej reve. Plaku i eksituar nxirrte një zë, si zë gjeli e ujku bashkë. Rënkimi dhe britma e tij e zëshme, përhapej në çdo skutë të shtëpisë, pastaj humbej bashkë me një kërcëllimë dhëmbësh, si të binte në ndonjë humnerë; për t’u rikthyer herdo-kurdo që t’ia nxjerr në mejdan ndyrësirat. Burri me mjekërr e me flokë të shpupurishur, pas një ngurrimi të shkurtër, nën ndikimin e një ndjenje të fortë turbullimi, buzëqeshi hutueshëm para Gatalit dhe ia përplasi para këmbëve, trupin gati në gjendje koma. - Nuk mbet puna që ta therësh me thikë. Kjo edhe pak çaste do të vdes. Banditi im budalla e paska tepruar dozën këtë herë. - foli komunisti dhe bëri të ikte pa dhënë më shumë shpjegim. - Aman prit! Unë nuk mundem... Më dëgjo një çikë! - e luti Gatali me sy të lagur. Njeriut pa kurreshtje e pa zemër, nuk i bënin përshtypje lutjet e Gatalit. Ai u kthye me hëz, e gjuajti me shkelm në stomak, burrin e trembur dhe e goditi disa herë me grushta kokës. U mat ta hiqte rripin e pantallonave, por ndërroi mendje kur dëgjoi kërcëllimën e derës me dy flegra që shtëpiakët e quanin dera e hajatit. “M’u bë sikur u hap dera e dhomës së Rudit. Poqese më ka pa nëna e tij, do të duhet t’i pastroj hesapet edhe me atë plakushe. Mbase edhe më kanë bërë veshët. Ajo qysh e re flinte si buallicë” - E lehtësoi barrën në mendjen e tij, vrasësi pa përgjegjësi morale.
- Dëgjove gjë? - deshti të sigurohet Petreti.
- Jo. - gënjeu Gatali i Zi.
Rrezja e brrydhët e atij agu shndërriti si dritë kandili brenda në ngrehinën njëkatëshe dhe ra mbi organizmin e njomë të lënë mbi një batanije të murrme, mbi fytyrën gri e pa pikë nuri të qenies së pafajshme që kishte dhënë shpirt... Zemrën e Gatalit e sëmboi një dhembshuri që e bëri të pikoj si një kokërr e pjekur manaferre. U ul pupas dhe përgjonte. Atij i ranë ndër mend ditët kur vajzurina e veshur si princeshë me fustanin plot kordela e me kurorën me lule e me gjethe dafine mbi kokë, nisej për në shkollë. Petreti i lig nuk e duroi dobësimin e thellë të Gatalit dhe ia futi grykën e revoles në gojë. Duke folur kërcënueshëm e duke ia ndukur mishtë e urdhëroi ta varroste në guvën e thellë të mbuluar me dërrasa, akoma pa u zgjuar gratë. Nëna e Rudit qante pa zë pas grilave të dritares dhe mbulonte veshët me pëllëmbë, ngaqë nuk mund t’i dëgjonte gërgëritjet e gërmuesit. Përmbi ngrehinë bënin hije plepat e gjatë rreth e më rreth kopshtit, ndërsa ajri i freskuar i atij mëngjesi i mbushur me kundërmimin e luleve vjeshtore, sikur përziej me aromën e një trupi të pajetë. Rudi dukej i zbehtë dhe i lodhur nga jeta që bënte brenda katër mureve të burgut më famëkeq paskomunist. Aroma e tmerrshme e hapësirës së mbyllur, bashkë me aromën e djersës dhe të fekaleve njëherit, ia përsheshte mushkëritë e ndieshme. Aty e ndjente robërinë dhe rrezikun që i kanosej. Ishte bërë gati një vit që s’e kishte pa me sy asnjërin nga familjarët. Netët në burg i kalonte midis krizave të euforisë e të ankthit. Shpesh e kujtonte edhe Fridën për të cilën frikohej. “Ajo jeton në gojë të ujkut dhëmbëçatall.” - i thoshte vetes. Vuante shumë për fatin e saj. Vetëm kur e kujtonte vajzën, i dukej se dikush e shponte me turjelë në thimthat e kokës. E merrte me mend që edhe e ëma e tij, njësoj si nëna e Fridës, mund të ishte bërë pre e torturave të Petretit. I biri e njihte mirë babain, shpifarakun që përbuzte edhe gruan, edhe pjellën, edhe sorollopin... Djali bezdisej se ai burrë i zborët në sytë e të gjithëve, mund ta nxirrte tërë inatin te e ëma e tij. I futur në gjithfarë mendimesh, si në vegim i vinin çastet kur ai përplaste telekomandën, çelësat e makinës, gotën me ujë, briskun e rrojes, dorëzat e dyerve, dyert, dritaret, fletat e dollapëve dhe ua fuste frikën në palcë të mëdhenjëve e të vegjëlve. Rudi i skërmitur, mori stilolapsin dhe u mbulua nga një djersë e ftohtë. E dinte se të nëmurit do të kërkonin të pohojë për ndonjë gjë që as s’e ka bërë, as s’e ka dëgjuar. Ai e dinte përmendësh politikën bastarde njëqind vjeçare të të nëmurve. Grupet agjenturore të shtetit mund t’i fajësonin të shkretët për atentate, për vrasje, për vjedhje, për armëmbajtje pa leje, për dilerizëm, ose për çka t’u binte ndër mend atyre. I fajësuari pa faj, nisi të kreshpërohej si dallgë e furishme, ngaqë s’do të mund ta shmangte avarinë. Ai e dinte se ku do të përfundonin ata më të guximshmit që do të bënin rezistecë. U trishtua kur i ra ndër mend se do ta torturonin edhe atë e do ta shndërronin në kalbësirë, duke e shëtitur nga burgu në burg. Mori qëndrim të prerë që të kërkonte ndihmë nga i ati. Këtë do ta bënte për hir të një të vërtete, ngaqë jeta nuk ishte treguar bujare as me të e as me të dashurit e zemrës së tij. Pastaj, ai nuk dëshironte ta humbte gjakftohtësinë. Mendoi rrugën diplomatike qëkur i ranë ndër mend ata që i gjymtonin shpirtërisht ose i rrihnin egërsisht derisa vdisnin. Mendimet ia ndërpreu njeriu me uniformë ngjyrë gri, i cili ia solli pjatën me një felë buke të zezë dhe një filxhan të vogël me supë pa fidhe. Burri me ngjyrë karakteristike të fytyrës, pasi ia dha pjatën, u kap për kangjellash dhe i rrinte karshi. Rudi nuk i bëri zë, ngaqë iu duk njeri me zhvillim mendor shumë të mangët. Dukej sheshazi që personi vuante nga idiotësia. - Ha! - I foli me të keq Rudit. - Do të ha më vonë. - Ha tani! - Nuk jam fare i uritur. Njeriu i çuditshëm nisi të fishkëllejë dhe të bëjë lëvizje të pazakonta trupore. Me njërën dorë mbahej për kangjellash dhe lëvizte prapanicën majtas – djathtas, kurse me tjetrën e prekte mbërtheckën e pantallonave. Ai lëvizte kokën, shpatullat, gjunjët sikur të gjendej në ndonjë lokal nate ku luhej striptiz. Pas ca minutash Rudi e nuhati që përpiqej ta yshte atë, me gjeste. - Ç’dreqin ke? - e pyeti Rudi i mbushur me mllef dhe mendoi se ishte ndonjë i dërguar enkas për ta provokuar. Pa kaluar dy-tri minuta i ranë ndër mend homoseksualët. Ai nuk kishte parë ndonjëherë mostra të tilla, por kishte dëgjuar se ky soj sorollopësh, ngjyrën e fytyrës e ka bojë kafe të zbehtë. Ajo ishte damka për identifikimin e tyre. - Sa mirë që nuk je si ata të babëziturit që ma rrëmbejnë pjatën nga dora: ti ha si fisnik, rri si zotëri, ke shikim të ngrohtë, lëviz ngadalë e me naze... Je mrekullia vetë. Kjo është një strofullë ideale për ty. - Nuk jam nga ai soj që mendon ti. – i tha Rudi sa për ta hequr qafe. - Sa do të doja të jem afër teje. Më thuaj përse je këtu? - Nuk e di. - Vrasës, vrasës me porosi, drogaman, hajdut apo dhunues grash... - Jo. - Nuk je kot, këtu. Ëhë, ka raste të tilla kur kot e kot, pa bër asgjë i rrasin brenda. Sa mirë! Të dëshiroj mirëseardhje pra! - i tha burri idiot duke ia luajtur syrin dhe duke ia zgjatur dorën. - Ik ore, më ler rehat! - Rehat këtu! Vetë për veti, unë e ti !? Ah, jo... - Do të ikësh, apo do t’i thirri rojet? - Ha! Unë jam roja, hetuesi, gjyqi, vendim gjyqi, avokati, ligji, pushteti, dënimi, ç’dënimi... Për ç’të dojë zemra më ke mua. Unë jam për shtatë palë qejfe. Do kesh kohë të më njohësh. Sa për fillim dua ta di emrin tënd dhe emrin e njeriut që e ke këputur. - Qenke nga ata të nëmurit pa shtëpi e katandi. Ik ore se nuk jam unë nga ata që vrasin njerëz. - Ah, e di, e di, ke dhunuar ndonjë majhoshe. Sa qejf! U mundua shumë !? – jepte e merrte burri koketë që kishte neps për burra. - Jo. - iu përgjigjej shkurt Rudi, ngaqë përtonte t’i jepte sqarime. - Atëherë ke shit miell, ose, pse jo edhe organe... Thuaj se e qëllova! - Nuk jam i atillë, jo. - Nuk je, po më dëgjo mua! Po bëre si të them unë edhe mund të shpëtosh. - Nuk dua të dëgjoj. - Sa romantike do të ishte po të flinim bashkë në qelinë tënde nr. 14. Do t’i hiqja mendimet e zymta, do të ndihmoja të të fashitej frika. Edhe burgu ka lezetin e vet. Më prit ndonjë natë se do vi të rri afër teje, e të flasim për pikëpamjet e tua, për lirinë seksuale, për drogën më të zgjedhur, për bordelot e për çka mos… Patjetër që do të ndryshosh mendje. Unë jam njeri i ndershëm. Do të vjen edhe ajo ditë, kur do të rritet besimi për mua. Shumica e të burgosurve në fillim përngjajnë me të varrosurit, nuk të flasin me gojë, por, dalë - ngadalë bëhen të ëmbël e të besueshëm. Ti më dukesh tip zemërak. Më hedh shikime armiqësore. Por, domosdo, në daç nga qejfi e në daç nga halli, do të zbutesh si qengj. Bile-bile, mund të ndodh edhe të mos kesh dëshirë të dalësh prej këtu. Njërin e përzura me shkelma. Nuk i ikej nga burgu. Në këtë objekt mbron shëndetin fizik: ha me rregull, pi me rregull, fle me rregull… Për asgjë nuk do të mbetesh mangët. Diciplina e burgut të bën njeri. Shpejt do t’i harrojsh zanatet tjera. - Hamshorit i mbeti fjala në gjysmë. Mes rrëkeve të shiut që binte, një bubullimë e fuqishme kërsiti xhamat e burgut. Në qelinë e Rudit mezi u fut pak dritë e beftë e vetëtimës. Atij i vinte ftohtë dhe nisi të dridhej. - Do një batanie? - Jo. - Nuk të bisedohet, a? S’e dashke, a? Nëse vazhdon të heshtësh e të më shikosh si hut, mbi kurrizin tënd do të fillojnë torturat dhe pa dal akoma prej këtu, do të dëgjosh se të dashurit e zemrës tënde do të jenë të vdekur. - Hiqmu qafe! - Ç’arrogancë! Nuk e merr dot me mend që unë jam i dërguari yt nga perëndia!? Më shiko si hetues dhe si shpëtimtar. Po i vazhdove punët me qejf, së shpejti do t’i shohësh tërë dritat e fikura. Në qeli e koridore nuk do të shihet gishti nën sy. Çelësin e ke në xhepin tim të majtë. Hë, shikoje! Burri me pamje fantazmogorike iu afrua afër, zgjati buzët mes parmakëve të hekurt dhe nxori ca fjalë përkëdhelëse me një zë të holluar. Bashkë me çelësin nxori edhe rropullitë e tij nga pantallonat. -Po u fute brenda nuk do dalësh i gjallë. - i tha Rudi dhe u ndje i flashkët. -Mos harro ç’të thash, bukurosh muskuloz! - vazhdoi burri thatim, pa ua vënë veshin fjalëve kërcënuese të Rudit. - Ne të dy do të na ndaj e do të na bashkojë gjithçmos, derisa të jesh gjallë në këtë birucë. Akush nuk mund të më kundërshtojë mua, sepse mund t’i pështiret jeta e të varet për një gozhde, me këtë rripin tim që e kam në bel… - dërdëlliti gjatë, burri me hormone të tepruara femrash. Iku, pasi nga hapësira mes parmakëve ia hodhi një kallëp sapun. -Pastro të palarat brenda dhe jashtë trupit! – i tha Rudit, duke u përpjekur ta munxos, pastaj i hodhi një shikim të murrët, ia nxori gjuhën dhe iku duke u përdredhur si një prostitutë. Rudi u bë nervoz. Ishte i gatshëm të futej në sherr me kopilin e të nëmurve. Zemra e tij humbi qetësinë. Asaj dite as nuk e hëngri bukën, as nuk e gjerbi supën, madje nuk piu asnjë pikë ujë. Nga dritarja njëpëllëmbëshe, tre metro lart dyshemesë së ftohtë, shihte ca rreze që shpërndaheshin në tokë pas shiut të rrëmbyeshëm të asaj dite. Iu bë një lëmsh në gurmaz, iu tha goja dhe buzët. Fjalët e hetuesit, që vetëm një zot e di se kush ishte, ç’profesion kishte, ia pështirën jetën. Në mendje i mbet fraza “Të dashurit e zemrës tënde do të jenë të vdekur.” Atë pasdite të zymtë iu duk se në qeli u harbuan aromat e vjetra. Në trurin e tij të lodhur e të eksituar i hyri tmerri për Fridën. Kapi xhaketën zhubra-zhubra e ktheu nga ana e përparme, i futi duart nëpër xhepa dhe kërkoi lëveren e kuqe me të cilën ia fshiu lotët vajzës, ditën kur shkuan te shtëpiza e parkut. Në atë çast donte t’ua thith aromën lotëve të tharë. E kontrolloi disa herë, por nuk gjeti gjë. U kujtua se e kishte futur në xhepin e pantallonave që ia nxorën e ia hodhën në një shportë, atë ditë kur e futën në qeli të veshur me rroba burgu. Pa dashje nxori një zë të mekur gati në të qarë: “Ndonjëherë nuk mbetet asgjë prej gjëje, nga gjërat e bukura të së kaluarës. Ata ikin si shpirti i një të vdekuri, si ajri. Tani më ka mbetur vetëm zemra, brenda në torzon time të epur. Sa aromë të mirë përmbante trupi i saj. Do të mundohem të qetësohem në ngrehinën e kujtimeve të atyre pak orëve që i kalova me të.” - foli e i kërcëlloi dhëmbët dhe gishtërinjtë. Nxehtësia e të puthurave me Fridën i erdhi përnjëherësh nga larg dhe ia skuqi veshët, hundën, faqet... U plandos në shtratin e fortë, u kthye nga ana e zemrës dhe mbështeti faqen e majtë mbi jastëk. Qëndroi i nderë për së gjati si i dënuari me pushkatim para plumbave dhe nisi t’i shante burgjet që mbanin brenda njerëz të pafajshëm. Ia qepi sytë tavanit shumë të ulët dhe nisi ta shkoklavisë gjendjen e tij: “I burgosur dhe i dashuruar. Ku është ajo? A qan për mua? A trembet? A më pret te dritarja? Përse nuk vjen të më viziton? Mbase frikohet nga këta dyer. Më mirë që nuk vjen. Është e brishtë e mund ta mbyt aroma e ngjashme me aromën e gjërave të kalbura e të hedhura përgjithmonë. Mendjen e kam vetëm te ajo. Jetoj me një drithëtirë në shpirt. Dashuria të lë shtrirë në shtrat e të bën të flasësh me veten. Ajo mbetet beteja mes zemrës dhe trurit tim të dal mendsh. Mbase tërë ditën rri e më pret afër dritares, duke parë tek hapësira ndërmjet perdes dhe kornizës.” – mendonte e psherëtinte Rudi dhe në tru i silleshin frazat: O zot si i kishte vetullat e ngjitura njërën me tjetrën, si ecte, si e mbante shtatin drejt, si buzëqeshte, si e kishte të mbështetur pak më shumë dhëmbin e dytë të nofullës së sipërme tek dhëmbi i tretë, si e mbante cigaren mes gishtërinjsh, si ia thithte tymin, si e shihte me bisht të syrit e nuk e shikonte gjatë, si zemërohej, si vuante, si i varte buzët... Për një çast mbeti si i hutuar nga frika se ajo mund t’i largohej e të gjente dikë tjetër. Kujtimet filluan ta flakërijnë. Asgjë nuk ishte si më parë. Sytë i shkuan drejt fijeve të një pezhishke në skajin e tavanit dhe u tremb kur pa brenda një flutur me krahë të pluhurosura e me ngjyra që përngjanin me nuancat e të kafenjtës. Krahët e insektit ishin sa një fletëz pjergulle. Flutura e rënë në kurth luftonte me jetën. Rudit iu kujtua ky soj fluturash që i gjente gjyshja e tij nëpër shtëpi të cofta e të gjalla dhe nuk lejonte t’i prek kush me dorë. Ajo ishte një radhitëse e kujdesshme insektesh, si të punonte në insektarium. Plaka dhe fatpërgjuesja mendonin se ai lloj insekti është shpirti i ndonjë të vdekuri që sillet nëpër shtëpi, pasi mallëzohet për të gjallët e familjes. “Kush vallë mund të ketë vdekur, nëna apo Frida... Ç’është kjo flutur, cila ka mall për mua...” - foli Rudi dhe iu pështir vetja ngaqë kujtoi se ra në kurthin e bestytnive si fatpërgjuesja, si gjyshja dhe si babai. Atij ia shtrëngoi zemrën ankthi dhe piu pak ujë me pjatën që e pinte supën. Përpara se të gremisej në kllapi, veshi i kapi një zhurkamë këpucësh me thumba.
