Na ndodh të udhëtojmë në mes të dritës dhe errësirës...

Na ndodh të udhëtojmë në mes të dritës dhe errësirës. Na ndodh! Dhe harrojmë që ne nuk jemi thjesht protagonistë që udhëtojmë, por dhe oportunistë që krijojmë udhëtime të tilla në mes të dritës dhe të errësirës, duke u rrethuar nga të dyja nga brënda. E në këto raste ne i quajmë ëndrra?! (Fatmir Terziu)

1- Alfabet i gruas

Fatmir Terziu

Thashë të të flisja si gjuhë. Goja

rrëshqiste dhe mblidhte zanoret e tua të ëmbla

bashkëtingëlloret e ndjeshme, të zëshme, të buta

luanin me mua:

sa larg dhe sa afër janë ëndrrat,

pa Ty e dashur grua.

Madje të gjitha ëndrrat përhumben në një gjuhë

largësitë nuk të bëjnë thjesht perceptim,

një medalion,

që varet në gjumin tim,

ndërsa mendja pushon, lodhet, rrëshket

deri në (pa)zgjim

jemi një dhe vetëm një Alfabet.

2 - E vërteta e Njeriut

E kam parë krisjen e ëndrrës ndërsa:

Bota lëviz,

qesh, harliset, midiset, shastohet,

jeta përhumb,

vishet, mbathet, zhvishet, fle dhe zgjohet,

vetja tretet,

bymehet, faroset dhe shfaroset,

Tjetri hyn, del, vjell dhe përvjell

e gjitha ekziston me frymën

që ia merr padashje e vetvetiu

ndjesisë, vetë Njeriu.

E kam parë krisjen e ëndrrës ndërsa:

Lulja çel

si të gjitha lulet edhe në shkëmb,

puthja mahis,

çast mbjell, përskuq

trupi lëviz,

më lart, më dlirë, më lirë,

qielli mbledh

dhe shpërndan retë

atëherë edhe sot si në përrallën e ariut,

më shpjerr të kërkoj mjaltë në këtë dhe atë botë të qetë

dhe e vërteta e Njeriut,

është më shumë se një e vërtetë …

3 – Konfuzion: je duke vrarë dritën

Vetëm një çast. I vetmi çast

të ngre vetëtimthi,

të zgjon nga gjumi

mes ideve që dikur ke ngritur,

sharrjeve nën buzë e në tru të asgjësë,

në zhgjëndjen tënde të fikur.

Vetëm një çast. I vetmi çast

e bën gishtin tënd të vogël, të mesëm, a të madh

të shtyp çelësin e të thërrasë errësirën

duke harruar se është duke vrarë dritën.