Vullnet Mato
MUSTAQET JOSHËSE
Kisha mustaqe të hijshme, dikur në djalëri
dhe lahesha në lumë, në këmbët e një ure.
Një bareshë, nga sipër, më ndiqte me sy,
sikur të isha dash i ujërave, të asaj hurdhe.
Ajo s’mundi ta përmbante, afshin e vajzërisë
dhe m’u hodh mbi gjoks, me gjithë rroba.
E kapa ku munda, e nxora të thahej në zallishtë,
pa synuar trupin e hajthëm, që e shpëtova.
Teksa shihja fustanin qullur, ngjitur mbi linja,
ndjeva krenari, që femra bëhej fli për mashkull.
Por ndjeva dhe keqardhje, që për mustaqet e mia,
ajo njomëzake u hodh në lumë, të bëhej shakull.
E pyeta, si s’pati frikë, se mund të vritej aty?...
Tha: U verbova nga sytë, sikur isha në gjumë,
pashë poshtë, si në ëndrra, djalin mustaqezi,
u hodha, s’do më linte, të mbytesha në lumë!...
E sqarova, se në mustaqe, ku asaj i mbeti syri,
thithte ëmbëlsirën e dashit, një dele xanxare,
që po ta kapte në lumë, nga flokët e nga gjiri,
ato bukuri trupore, mund t’ia shkulte për fare.
Baresha më dëgjoi, me vështrim të këputur,
sikur të kishte humbur delet, diku pas malit
dhe me sytë e përlotur, ajo bukuroshe flutur,
ma shkërmoqi zemrën, si gurishtat e zallit.
Që nga ajo ngjarje, që më fanitej në gjumë,
s’desha më të mbjell e rrit në fytyrë, fije bari.
Të mos joshja vajzat, me hijeshi nën hundë,
të mos më nxihej shpirti, me mustaqe beqari...
ReplyForward
